Triathlete Heleen bij de Vaate

Met de kerstvakantie al weer in zicht is het leuk om terug te blikken op het afgelopen jaar. De overwinning in Arizona zit nog heel vers in het geheugen en alleen die Ironman-titel maakt het al tot een geslaagd seizoen! Het was trouwens wel een raar seizoen, met die dubbele stress-fractuur in het begin, het herstel dat eigenlijk best wel goed ging, de 2e plek in Lanzarote was mooi maar daarna kreeg ik weer een dipje. Van de zomer kroop ik daar weer uit met een 4e plek bij het WK duathlon en een mooie overwinning in Almere. Dan Hawaii, wat het hoogtepunt van het jaar had moeten worden maar totaal niet liep zoals verwacht en dan 6 weken later was het toch raak in Arizona. Ik ben toch weer ietsje sterker en beter geworden en heb ook de beschikking gekregen over nog weer beter materiaal. Dit laatste natuurlijk met dank aan mijn sponsoren, die me in staat stellen om ook volgend jaar weer verder te gaan als professioneel triathlete. Zie de onderstaande link voor een iets uitgebreidere terugblik op 2008. Iedereen alvast prettige feestdagen gewenst!

Het is inmiddels een week geleden. Ik ben nog steeds aan het nagenieten en wil langs deze weg dan ook iedereen bedanken die mij gesteund heeft tijdens de race en felicitaties hebben gestuurd na de race. In eerste instantie was mijn eerste winst in een Ironman nog wat onwerkelijk maar uiteindelijk besef ik het mijzelf toch wel. Alleen had ik dit natuurlijk nooit kunnen bereiken! In eerste instantie wil ik Rob hiervoor bedanken, zonder hem was ik nooit zover gekomen. Een grote dank gaat ook uit naar de sponsoren, die ik bij dit succes toch allemaal even apart wil noemen. En misschien moet ik Sir Isaac Newton zelf er wel speciaal voor bedanken. Mijn racemonster is namelijk een Isaac Aerotic en ik loop op het merk Newton schoenen. Tijdens de prijsuitreiking zei ik gekscherend, jammer dat Isaac Newton niet kon zwemmen. Daarnaast ben ik ook mijn hoofdsponsor SABIC ontzettend dankbaar dat zij mij in staat stellen om mijn grote passie te kunnen bedrijven en mij hierin ook nog eens financieel steunen. Ik wil nu gelijk van de gelegenheid gebruik maken om de rest van mijn sponsoren ook te bedanken. Hertz voor de mooie auto die ze mij ter beschikking hebben gesteld, Newline voor de kleding waar ik in mag sporten, Hardloop en triathlon speciaalzaak Ron for Run uit Maastricht, Born Sportscare voor hun perfecte sportvoeding, Xentis voor de mooie snelle wielen, Schwalbe voor de superbanden die niet lek gaan, Sailfish voor het fantastische wetsuit, Toma Cycles voor het prepareren van mijn fiets en Use-It voor de kracht-training faciliteiten.

Verder heb ik inmiddels een wedstrijd-verslag geschreven, meer foto's op de site gezet en onderstaand ook nog wat links van artikelen en een leuke race-video op internet:

Mijn race-verslag op de 2008-pagina	directe link
Meer foto's op de foto-pagina	directe link
Race-video op www.ironmanarizona.com	directe link
Artikel uit "De Limburger" op www.dehardloopkrant.com	directe link
Artikel op www.triathlonweb.nl	directe link
Artikel op www.ironman.com	directe link
Artikel op www.xtri.com	directe link
Artikel op www.triathletemag.com	directe link
Artikel op www.slowtwitch.com	directe link

Dit is echt mooi. Hoezo, 13 een ongeluksgetal? In mijn 13e hele triathlon win ik mijn eerste Ironman. En dat in zo'n raar jaar: eerst de blessures, 12 weken geleden win ik Almere, 6 weken geleden een off-day in Hawaii en weer 6 weken later dus deze fantastische dag. Na het zwemmen had ik er nooit aan gedacht. Het water was heel koud (18 gr) en ik lag vrij snel alleen te zwemmen. Met twintig minuten achterstand en als 18e dame begon ik aan het fietsen. Ik wilde vandaag vooral een goeie marathon lopen om mijn zelfvertrouwen daarin te vergroten en dus fietste ik hard, maar heb ik toch geprobeerd energie te sparen voor het lopen. Dat ik dus de snelste fietstijd heb neergezet had ik niet gedacht. Maar goed, wel inmiddels als 6e dame, maar nog steeds met 17 minuten achterstand begon ik aan het lopen. Het liep meteen lekker, maar helaas moest ik in de eerste ronde eerst nog 2 pitstops maken om kwijt te raken wat me nog dwars zat. Daarna liep het steeds lekkerder en ik begon dames in te halen. Na ca. 35 km haalde ik de leidende dame in en ben hard doorgelopen om meteen wat voorsprong op te bouwen. Met een heerlijk gevoel (ok, ook met brandende voeten en pijn in de benen) heb ik de laatste kilometers richting finish genoten van alle aanmoedigingen. Een Ironman winnen was echt 1 van mijn hoofddoelen in mijn carriere en dat is nu dus gewoon gelukt! Dat brengt ook andere verplichtingen met zich mee: het openmaken van een fles champagne bleek best moeilijk en ik moet morgen ook nog een speech houden. Eens kijken of me dat ook gaat lukken. Ik probeer de site later deze week nog wel te updaten met meer foto's. En o ja, we gaan weer naar Hawaii in oktober, want de kwalificatie is meteen binnen.

Uitslag Ironman Arizona, Tempe, USA, 3.8 - 180 - 42 km
1.	Heleen bij de Vaate	9.21.06
2.	Leanda Cave (GBR)	9.25.07
3.	Edith Niederfriniger (ITA)	9.28.09
4.	Kim Loeffler (USA)	9.33.54
5.	Tove Wiklund (SWE)	9.44.44

Inmiddels zit ik al weer bijna een week in Mesa, Arizona. Mesa ligt aan Tempe vast, de startlocatie van de Ironman, en Tempe ligt weer naast Phoenix. Ik zit hier dus precies aan de goede kant, want ik ben zo de stad uit om te gaan fietsen. En wat een natuur! Je rijdt hier letterlijk tussen de cactussen door. Het is net een oude western film, met het rode gebergte en gesteente om je heen, midden in de woestijn. Gisteren heb ik een lange duurrit gemaakt van 6 uur en ben toen de RT87 opgereden. Op een gegeven moment was ik behoorlijk aan het klimmen, het was een supermooie route. In Fountain Hills nog even de grootste fontein ter wereld gezien. Ja, Arizona is wel weer een erg mooie plek om te verblijven en dan heb ik nog lang niet alles gezien.

Ik zit hier bij een gastgezin, de familie Metzger. Het zijn super aardige mensen, ze werken allebei bij Boeing en zijn de hele dag dus de hort op. Hun zoon studeert in Flagstaff en komt in de weekenden thuis. Verder hebben ze nog een hond genaamd Mattie die erg blij is met mijn gezelschap overdag als ik niet train. Ik train hier af en toe met Trix Blattmann, een zwitserse die hier nu 3 jaar woont met haar amerikaanse man Bill. Ze wonen in een RV (=een grote camper). Op z'n amerikaans primitief. Het is fantastisch dat ik met haar kan trainen, zij weet waar je goed kunt fietsen. Ook zwem ik met ze in een lekker verwarmd zwembad. De zwemtijden zijn wel erg vroeg: half 6 's ochtends. De buitentemperatuur is dan nog 15 graden, maar gelukkig warmt het overdag wel op tussen de 25 en 30 graden.

Het meeste werk is nu gedaan, het echte taperen begint al weer. Het was maar een korte periode sinds Hawaii, nu 5 weken geleden, maar hiervan heb ik er toch 3 echt goed kunnen trainen. Ik ben erg benieuwd wat het gaat worden. Het lijkt wel een redelijk snel parcours, als er geen wind staat. Ik heb er erg veel zin in, maar het veld is ook erg sterk. Er starten 25 dames bij de profs waarvan er zeker 9 zijn met een behoorlijk hoog niveau en ik hoop met die groep de concurrentie aan te kunnen gaan. Winnen gaat heel moeilijk worden, maar we zien wel. Meer dan mijn best doen kan toch niet. De wedstrijd gaat op zondag 23 november om 6.45 lokale tijd (14.45u in NL) van start en het zou me niet verbazen als er live beelden worden vertoond via ironman.com.

De actie rondom mijn wedstrijden in de maanden augustus, september en oktober voor de Lornah Kiplagat Foundation heeft in totaal het mooie bedrag van 4000 Euro opgeleverd. Dit bedrag zal door de LKF in ontwikkelings-werk in Kenia goed besteed worden (zie voor de doelen van de stichting de links naar de Projecten pagina of hun eigen website).

Zelf richt ik me de komende 3 weken eerst nog even volledig op de Ironman Arizona, maar daarna zullen we ongetwijfeld een mooi moment vinden om de opbrengst te overhandigen aan de stichting.

Bij deze wil ik nogmaals iedereen die een steentje heeft bijgedragen aan deze actie, alle spontane gulle gevers, particulier of uit het bedrijfsleven, en ook de organisaties van de Holland Triathlon Almere en de Mergelland marathon Meerssen, van harte bedanken voor zijn of haar steun!

Als je wint heb je vrienden, maar als je niet wint heb je ze misschien wel harder nodig. Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor de vele positieve reacties die ik toch heb gekregen na mijn teleurstellende race op Hawaii. Dat helpt absoluut om weer met goeie moed naar de toekomst te kijken. We hebben eerst even gebaald, nagedacht en geanalyseerd maar ook gewoon lekker een weekje vakantie gehouden op Maui. Wat een prachtige eilanden zeg daar in de Grote Oceaan. Ook dat helpt om de knop weer om te zetten en naar voren te kijken. Gelukkig haal ik altijd weer extra motivatie uit zulke situaties, want ik weet dat ik beter kan en dat wil ik de volgende keer graag laten zien.

De volgende keer? Ja, dat is al heel snel want ik sta ingeschreven voor de Ironman Arizona op 23 November. Niet dat dit nu een wanhoopsdaad is om mijn optreden op Hawaii goed te maken, want dat zou een verkeerde insteek zijn. Nee, Rob en ik hebben er al voor Hawaii over gesproken om deze winter anders aan te pakken. Ik ben niet het type dat de sport mentaal zat raakt en dus een lange herstelperiode nodig heeft om ook de geest weer op te laden, dat gaat heel snel bij mij. En fysiek gezien zijn er meerdere opties om een seizoen aan te pakken. In Nederland wordt veel gezworen bij wat langer herstel en dan een volledig nieuwe opbouw naar het volgende seizoen. Maar ik ben niet het type met veel talent dat met een beetje training weer snel op niveau zit, dus kost mij dit vaak erg veel tijd. In het internationale Ironman circuit zie je soms ook een andere aanpak van atleten die meerdere wedstrijden doen en steeds fris blijven door korte herstelperiodes, waarin ze dus niet zo ver terugvallen in conditie. Dit wil ik deze winter ook proberen. En door wat meer langere wedstrijden te doen hoop ik ook nog wat meer race-ervaring in Ironmans op het hoogste niveau op te doen en wat meer wedstrijdhardheid op te bouwen. In Nederland gaat me dat niet lukken, dus zal ik de komende maanden vaker het warme buitenland opzoeken. Wel is het zo dat het moeilijker wordt om op elke wedstrijd te pieken en ik dus het risico loop af en toe ook onder mijn topniveau te presteren. Dat is dan maar zo, ik geef mezelf komende winter de tijd om in deze nieuwe aanpak te ontdekken hoe het het beste werkt en of dit bij mij past. Hoe dan ook, ik heb er erg veel zin in en dat is alvast het eerste positieve effect van deze verandering. - top

Tja, gewoon een teleurstelling vandaag. Ik heb nu vlak na de race eigenlijk geen verklaring en al helemaal geen excuses. Het ging gewoon niet hard genoeg. Alleen over het zwemmen ben ik redelijk tevreden. Wel op forse achterstand, maar voor mijn doen best goed en 3 minuten sneller dan 2 jaar geleden. Maar met fietsen had ik geen power in de benen. En als je dan qua omstandigheden zo'n dag

hebt als vandaag dan lijkt het alleen nog maar erger: echt veel wind, bijna alles tegen, rukwinden waardoor je moeite hebt je fiets op de weg te houden. Maar daar heeft iedereen last van en ik hou normaal van zware omstandigheden, dus kan nergens over zeuren. Mijn fietstijd is gewoon slecht en ik was ook nog best kapot waardoor ik met lopen ook niet veel meer over had. Vooral de eerste halve marathon ging erg moeilijk, daarna kwam ik een beetje in mijn ritme en schoof ik nog wat plaatsjes op, maar eigenlijk alleen ten koste van dames bij wie het nog moeilijker ging dan bij mij. Met een 24e plek bij de PRO's en 29e overall ben ik totaal niet tevreden. Het was wel een ontzettend slagveld, want ik was niet de enige die zich meer van deze wedstrijd had voorgesteld. Als je van de 58 professionele deelneemsters op ruim een uur na de winnares nog 24e kan worden, dan zegt dat genoeg. Sommigen zijn dan ook uitgestapt of stonden kapot langs het parcours. Dat is nog wel iets positiefs aan vandaag: ik ben gewoon doorgegaan om hier toch te finishen. Het is tenslotte pas mijn 2e keer op Hawaii en ik ben hier niet helemaal voor niks naar toe gekomen. Nu ga ik eerst even een weekje vakantie houden en eens rustig de dingen op een rijtje zetten. Daarna zien we wel weer verder. Het ontevreden gevoel zal nog wel even blijven hangen, want het is eigenlijk voor het eerst in de afgelopen jaren dat een wedstrijd waar ik zo naar toe gepiekt heb zo slecht verloopt. O ja, landgenotes Yvonne en Irene hebben het wel supergoed gedaan natuurlijk. En Chrissie, die ook nog tien minuten heeft verspeeld onderweg met een lekke band, is gewoon van een andere planeet!

Uitslag Ironman World Championships, Hawaii, 3.9 - 180 - 42 km
1.	Chrissie Wellington (GBR)	9.06.23
2.	Yvonne van Vlerken	9.21.20
3.	Sandra Wallenhorst (GER)	9.22.52
27.	Irene Kinnegim	10.10.38
29.	Heleen bij de Vaate	10.12.00

Nog een paar dagen en dan is het zover. Dat is hier goed te merken in Kona, want het is fors drukker geworden en de hele dag zie je mensen fietsen en lopen. Echt heel wat anders dan de rust waarin we de eerste 2 weken hier hebben getraind. Maar goed, het werk zit erop, het is nu alleen nog een paar dagen uitrusten en af en toe lekker lostrainen.

Vanmorgen heb ik samen met Harald en Irene voor de laatste keer het hele zwemparcours gezwommen. Zo kon ik meteen even mijn gloednieuwe snelle zwempakje uitproberen, want Sailfish heeft voor Hawaii speciaal voor de gesponsorde atleten een nieuwe (ik hoop nog snellere) versie van de Sailfish Furious laten maken. De pijpen van dit pak sluiten tot onder de knie, dat zou nog weer wat minder weerstand moeten opleveren. We gaan het zien, echt snel zal het bij mij toch niet gaan en ook de profs die door andere merken worden gesponsord hebben natuurlijk de beschikking over de nieuwste modellen, want Hawaii is steeds meer de wedstrijd waarbij marketing van nieuwe producten een rol speelt.

Dan nog even mijn verwachtingen. Die zijn goed, want het lijkt erop dat ik sinds het WK Duathlon en daarna Almere de steigende lijn heb kunnen vasthouden. De trainingen liepen lekker en ik voel me goed. Ik hoop dus echt een goede race te kunnen neerzetten. Maar dat wil niet zeggen dat ik zomaar even in de top-10 ga finishen, zoals sommigen lijken te denken. Twee jaar geleden kwam ik om ervaring op te doen en was een top-20 mijn doel. Het ging toen super en ik werd 13e. Maar het afgelopen jaar is het niveau bij de vrouwen, zowel in absolute zin als ook in de breedte, ontzettend gestegen. Ik hoor hier echt niet bij de favorieten en ook in lijstjes met outsiders ben ik mijn naam nog niet tegen gekomen. Zelf ga ik ervan uit dat ik bij gelijke weersomstandigheden zeker 20 minuten sneller zal moeten zijn om weer 13e te worden. Maar goed, ik ga gewoon voor mijzelf een zo goed mogelijke prestatie neerzetten en dan zie ik wel wat dat waard is. En ik geef toe dat de top-10 een mooi doel blijft, ik zal er in ieder geval alles aan doen om voor elke plek te vechten.

De wedstrijd is live via internet te volgen met beelden en voorzien van commentaar via www.ironman.com, de start voor de professionals is zaterdag 11 oktober om 6.45u, de age-groupers starten een kwartier later. Het tijdsverschil is precies 12 uur, dus in Europa kun je op zaterdagavond rond 7 uur voor de computer gaan zitten. Via track athlete kun je ook tussentijden per atleet opvragen en als je alle dames PRO tegelijk opvraagt krijg je de stand in de wedstrijd. Op mijn finish kun je beter niet wachten als je ook nog nachtrust wilt, want dat zal wel ergens rond 4 a 5 uur 's nachts zijn.

O ja, mijn foto-album is behoorlijk aangevuld met foto's van afgelopen jaar en ook al een hoop foto's vanaf Hawaii. We hebben deze plek maar aangegrepen voor een mooie sponsor-reportage, dus neem gerust een kijkje.

Ik ben heel blij met mijn Xentis tijdrit-wielen, want ze zijn behalve heel snel ook echt ijzersterk en dat is precies wat je nodig hebt in een Ironman. Waarom begin ik daar mijn stukje mee? Nou, ik heb het deze week op 1 van de lange trainingsritten naar Hawi (=keerpunt van het fietsparcours) zelf nog eens uitgetest. Er lagen spijkers op de weg, ik reed er helaas overheen

en hoe het gelukt is weet ik nog steeds niet, maar de spijker zat dwars door mijn band heen in het carbon van de velg geboord! Gelukkig kwam hij net niet aan de andere kant weer naar buiten steken en ben ik direct gestopt om verdere schade te voorkomen. Daar sta je dan langs de Queen K Highway met z'n 2-en aan een velg te trekken: ik hield hem vast en Rob kon met behulp van bandenlichters die hij als nijptang gebruikte de spijker weer recht uit de velg halen. Gelukkig loopt het wiel nog steeds kaarsrecht en rijdt hij net zo goed als ervoor.

Verder gaat het prima hier. Het eerste deel van het laatste blok met belangrijke trainingen zit erop en dat ging eigenlijk best goed. Vandaag heb ik een lekkere rustdag. Ik heb de afgelopen week ruim 650 kilometer gefietst, ca 20 km gezwommen en 90 km gelopen en het herstel is steeds goed. De lange duurloop naar Energy Lab (=keerpunt van het lopen) was wel zwaar, voornamelijk nog vanwege de warmte, maar heeft goed geholpen om me aan het klimaat aan te passen. De komende week doe ik wat minder, maar af en toe wel wat intervallen op tempo als laatste

voorbereiding. En daarna natuurlijk nog een paar dagen lekker uitrusten en af en toe wat lostrainen.

Het wordt hier ondertussen nu een stuk drukker met triathleten: Iedere ochtend zie je mensen op het strandje bij de zwemstart, je komt steeds meer mensen tegen in het zwembad, op de fiets op de Queen K highway en de hele dag wordt er druk getraind op het lopen langs Alii Drive.

Ten slotte nog even een oproep voor de Lornah Kiplagat Foundation. Deze week gaat de laatste maand van de actie al weer in. De bedoeling is rondom Hawaii zoveel mogelijk geld ingezameld te hebben. Dus als je dit leest en nog graag een bijdrage wilt storten, dan gewoon even doen! Zie de projecten pagina voor het rekening nummer. Volgende week plaats ik nog wel een laatste update voor de race.

Zaterdagochtend om 11 uur vertrok ons vliegtuig naar de andere kant van de wereld en zaterdagavond om 7 uur stapten we op Hawaii uit ons 2e vliegtuig. Lang leve het tijdverschil van maar liefst 12 uur! We waren dus best moe na deze hele lange dag, maar tevreden omdat we veilig en samen met onze fietsen op de bestemming waren aangekomen. We zitten hier in een prachtig huisje met alles erop en eraan aan

de Alii Drive in Kona, zo'n 2,5 km van de zwemstart en aan het loopparcours. De eerste 2 dagen stonden in het teken van een beetje los-sporten en aan het tijdverschil wennen. Het sliep nog niet echt lekker door want je wordt een paar keer per nacht wakker vanwege de jet-lag, maar dat gaat nu de goeie kant op. Behalve vanwege het tijdverschil, is onze vroege reis naar The Big Island ook gepland om aan het klimaat te wennen. Warm en vochtig is het hier zeker, al was het de afgelopen dagen nog redelijk bewolkt en hadden we zelfs af en toe regen. Gisteren hebben we al van de mooie gekleurde visjes genoten op het zwemparcours in de oceaan en ook in het (gratis toegankelijke!) zwembad hebben we de eerste yards al weer afgelegd. Een baantje is hier net wat korter dan in Europa, helaas dus geen PR gezwommen op de 100m, want het waren er maar 90. Vandaag was het al wat mooier weer en hebben we de eerste langere fietstocht gemaakt in een prachtig zonnetje. Het fietsparcours gaat voor het grootste deel de highway heen en weer en ik vind het heerlijk: lekker malen door de lavavelden, wind op de kop en af en toe een fors stuk vals plat.

Zo langzamerhand beginnen er meer triathleten binnen te druppelen hier in Kona. Hoewel het nu nog vrij rustig is, zal dat over een ruime week wel anders zijn als alle ca. 1800 deelnemers hier hun laatste trainingen afwerken. Ik herken het magische gevoel van deze race en alles erom heen nog goed van 2 jaar geleden en ik krijg er steeds meer zin in. De komende week ga ik proberen nog een paar goede trainingen te doen om net die laatste procentjes beter te worden. Voor de race plaats ik zeker nog een update. Tot volgende week!

Vandaag was de laatste test-wedstrijd voor Hawaii. Lekker 25 km hardlopen door het mooie Limburgse land. Met een lekker zonnetje er bij was dit absoluut geen straf. Helaas was de temperatuur niet vergelijkbaar met Hawaii maar dat mocht de pret niet drukken. Om het marathon gevoel in een hele triathlon een beetje na te bootsen had ik ' s ochtends eerst al 5 zwem-kilometers in het zwembad van Stein afgelegd.

Om kwart over 11 werden we ingezegend door de plaatselijke deken en konden we van start. De marathon en de 25 km startten tegelijk wat een behoorlijk veld opleverde. De eerste 15 km lekker ontspannen gelopen. Gezellig wat kletsend kon ik toch goed op mijn techniek blijven letten. Er deden veel bekenden mee en ook veel atleten van mijn atletiek club AV Ceasar. Misschien kon ik dan ook nog met een paar mannen meelopen, maar op zo'n heuvelachtig parcours is het toch belangrijk om je eigen tempo te blijven lopen. Het voelde goed aan ondanks de vermoeidheid die ik de laatste weken toch wel opgebouwd had.

Kortom de wedstrijd was geslaagd. Uiteindelijk finishte ik als derde dame. Als ik met deze snelheid de marathon op Hawaii kan afleggen dan ben ik een zeer tevreden mens. Maar dat is misschien nog wel iets te hoog gegrepen.

Na de finish mocht ik nog een mooi interview bij TV Valkenburg doen. Hier heb ik natuurlijk ook weer wat aandacht gevraagd voor de Lornah Kiplagat Foundation. Ik hoop dat er nog steeds mensen zijn die een kleine bijdrage voor dit goede doel over hebben. Alle kleine beetjes maken een hele boel is mijn motto.

Volgende week vertrekken we naar The Big Island. Het volgende berichtje zal dan ook vanaf daar zijn. Ik probeer jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden van mijn voorbereiding aldaar. Nog 4 weken en dan zit het er al op!

Uitslag Mergelland marathon, 25 km
1.	Inge van Bergen	1.39.41
2.	Helmie Ramakers	1.40.45
3.	Heleen bij de Vaate	1.41.37

Een dag na mijn mooie Almere moment rent vriendin Mariska Kramer in de Amerikaanse staat Kentucky de concurrentie voorbij en pakt haar 2e Ironman overwinning: Girlpowerrr! We hebben de afgelopen jaren heel wat meegemaakt samen: wedstrijden waarin de een uitviel en de ander super ging, elkaar oppeppen tijdens blessures, zware trainingskampen op Lanzarote en EHBO-verzorging bij te hard contact met de aardbodem. Maar met hard werken kom je een heel eind als triathlon-prof en het is des te leuker dat we dat vorig weekend beide konden laten zien.

Wat ook heel mooi is, is dat de tussenstand voor de Lornah Kiplagat Foundation door het succes in Almere inmiddels tot boven de 2000 Euro is opgelopen. Er komen nog steeds donaties binnen en ik hoop dat dat de komende weken ook zo blijft want het doel is om tot en met Hawaii het bedrag nog fors te verhogen!

Met mijzelf gaat het ook prima. Ik voel me sterk en heb nog nooit zo makkelijk kunnen doortrainen na een hele triathlon, dus de opzet lijkt geslaagd. Ik vind het nog steeds moeilijk te snappen dat ik op deze manier een PR heb gefietst, want 37 km/h klinkt toch echt een stuk harder dan het aanvoelde. Maar de hartslagcurve gaf aan dat het goed zit, ik heb me nergens geforceerd.

De komende week wil ik nog een aantal zware trainingen gaan doen, om dan af te sluiten met de 25 kilometer-wedstrijd die tijdens de Mergelland marathon wordt gehouden.

Tot slot nog even een paar links: de website van de LKF is pas vernieuwd en zeer de moeite waard. Op de site van Mariska is meer te vinden over haar overwinning en op de site van omroep Flevoland staat beeld- en geluidmateriaal van Almere, o.a. een 20 minuten durende samenvatting van de Long Distance op zaterdag.

Almere winnen is prachtig! Het is iets wat je als Nederlandse triatleet graag wilt meemaken. Gek genoeg was ik er dit jaar helemaal niet mee bezig omdat ik me op Hawaii aan het voorbereiden ben, maar 4 weken geleden kwamen we op het idee om toch in Almere te starten als training en rondom de wedstrijd aandacht te vragen voor het goede doel: de actie voor de Lornah Kiplagat Foundation. En al deze dingen zijn in 1 wedstrijd perfect gelukt: We hebben een mooi bedrag ingezameld voor de LKF, ik heb een perfecte trainingswedstrijd gedraaid en heb dus ook nog gewonnen!

Eigenlijk was het weer voor supersnelle tijden, weinig golven bij het zwemmen, een niet al te harde oosten-wind die vrij gunstig stond op grote delen van het fietsparcours en het was lekker warm. Dat laatste is tijdens het lopen niet voor iedereen gunstig, maar ik kan er goed tegen en vergeleken met Hawaii valt het natuurlijk best mee. Het zwemmen wilde ik wel voluit doen, maar de tijd viel me tegen. In het zwembad gaat het vrij goed de laatste tijd, maar het wilde er nog niet uitkomen. Op de fiets moest ik eerst nog even wat vermoeidheid uit de benen fietsen, want ik had deze week gewoon doorgetraind. Maar het begon toch lekker te draaien. Esther de Vries en vooral Irene Kinnegim reden ook erg sterk en ik heb me achter deze dames maar rustig gehouden en lekker op mijn hartslag gelet. Dat mijn fietstijd (4.51 !) nog een paar minuten sneller was dan vorig jaar verbaasde me enorm en het geeft dus wel aan hoe bijzonder

de omstandigheden waren, maar hopelijk ook dat ik zelf naar een goeie vorm aan het groeien ben. De overgang naar het lopen ging prima en omdat ik vrij snel aan de leiding kwam te liggen heb ik het lopen op een relatief gezien nog iets rustiger tempo kunnen afleggen dan het fietsen. En toen kon ik er echt van genieten, alle support van de kant in Almere is geweldig leuk en de rondjes door het stadion geven een echte kick. Ik hoop vrij snel te kunnen herstellen de komende dagen om zo aan het einde van de week weer lekker verder te kunnen trainen.

Ook voor de Lornah Kiplagat Foundation hebben we goede zaken gedaan, want door bijdragen rondom de wedstrijd in Almere kan ik melden dat de eerste tussenstand van de actie nu al boven de 1000 Euro ligt. Maar natuurlijk is dit nog lang niet genoeg, dus ik hoop op nog veel meer bijdragen!

Uitslag Holland Triathlon Almere, 3.8 - 180 - 42 km
1.	Heleen bij de Vaate	9.23.16
2.	Irene Kinnegim	9.38.57
3.	Kristin Lie (NOR)	9.39.55
4.	Esther de Vries	9.48.21
5.	Stefanie Loeb (GER)	10.04.21

Even een paar dagen lekker naar Oostenrijk om in de frisse Alpenlucht een mooie wedstrijd te doen. De Powerman in Weyer stond al een tijdje op mijn verlanglijstje, maar dit jaar is het er dan toch van gekomen. En het is inderdaad een schitterende wedstrijd met veel sfeer, prima georganiseerd en een prachtig parcours. We zijn hier de afgelopen dagen gastvrij ontvangen in een gastgezin op 3 minuten lopen van de start. Vrijdag hadden we het parcours al even verkend en er zit in het fietsparcours een forse klim van ca. 5 kilometer in die je 2 keer op moet.

Mijn doelstelling was een minimaal zo goede wedstrijd te draaien als tijdens het WK 2 weken geleden en misschien nog wel een stapje beter. Aangezien ik goed herstelde en ook de training goed op kon pakken vorige week leek dat ook mogelijk en hoopte ik eigenlijk op een top-3 plek en de winst leek zelfs niet onmogelijk. Helaas ontbrak vandaag de power in de benen, en die heb je dus echt nodig in een Powerman. De eerste run

ging geen stapje beter dan op het WK, maar ook niet slecht en met het fietsen nog voor de boeg leek me dat ook geen probleem. Maar het knallen op de fiets ging niet zoals het moest, ik heb de heuvels wat onderschat in de voorbereiding en blies eigenlijk vrij snel de benen op. Heb waarschijnlijk ook wat te groot getrapt en kon niet meer in een goed ritme komen. Ik haalde nog wel wat dames in, maar het verschil met de concurrentie voor het podium bleef ongeveer gelijk. Mijn 2e run ging wel lekkerder dan op het WK, maar dat mocht niet meer baten, ik strandde op zo'n 20 seconden van nummer 3.

Tsja, op zich een redelijke wedstrijd, maar ik ben toch wel wat teleurgesteld met het resultaat. Met de 4e plaats op het WK was ik erg blij, maar deze 4e plaats is toch wat anders. Morgen rijden we weer naar huis en dan gaan we met een ervaring rijker gewoon verder met de voorbereiding op Hawaii. Er is in ieder geval nog werk aan de winkel, om te beginnen komende zaterdag een mooie lange duurtraining in Almere, ik heb er nu al zin in.

Uitslag Powermn Duathlon Weyer, 15 - 76 - 7 km
1.	Victoria Beck (NZL)	3.44.22
2.	Nicole Klingler (LIE)	3.46.03
3.	Katharina Baldinger (AUT)	3.47.18
4.	Heleen bij de Vaate	3.47.41
5.	Monika Feuersinger (AUT)	3.54.47

Zoals ik me vorig jaar heb ingezet voor Zuid-Afrikaanse weeskinderen, ga ik ook dit jaar een actie voor een goed doel houden. De komende periode richting de Ironman Hawaii staan naast hard trainen in het teken van zoveel mogelijk geld inzamelen voor de Lornah Kiplagat Foundation (LKF). De stichting van de Nederlandse topatlete houdt zich bezig met educatie en ontwikkelingswerk in Kenia. Op de Projecten pagina leg ik je graag uit wat de LKF voor goed werk doet en waarom ik juist dit goede doel heb uitgekozen dit jaar. Maar in ieder geval is het duidelijk dat het realiseren van de grote droom van deze stichting, een kostschool voor 250 meisjes in het Keniaanse Iten, een fantastisch doel is om te steunen.

Daarom wil ik graag bij deze het verzoek doen aan alle vrienden, bekenden, tri- en duathleten, fans, hardlopers, wielrenners, zwemmers, supporters, trouwe website-bezoekers, sponsoren, verenigingen en wedstrijd-organisaties, om in de komende periode richting Hawaii niet alleen met mij mee te leven, maar ook met de kinderen in Kenia en voor hen een sponsor-bedrag over te maken op het speciale rekening nummer dat ik daarvoor geopend heb: Rabobank 10 24 41 979 t.n.v. Charity Project Heleen.

Zelf zal ik de komende weken de actie onder de aandacht proberen te brengen op enkele trainingswedstrijden richting Hawaii. Alle lof wat dat betreft voor de organisatie van de Holland Triathlon Almere. Ondanks het feit dat ik heb aangegeven louter als training (en dus niet in topvorm en niet op topsnelheid) te willen starten op de hele triathlon op 30 augustus, hebben zij toch een mooi bedrag als startgeld beschikbaar gesteld voor de Lornah Kiplagat Foundation. Ik was eerst helemaal niet van plan om in Almere te starten, maar in het kader van dit goede doel leek het me wel een ludieke actie. Of ik nou voor mijzelf een lange trainingsdag maak van ruim 8 uur, of ik doe een hele triathlon in 10 uur terwijl ik geld inzamel voor de LKF, ik heb er echt zin in om op deze manier toch in het WK weekend in Almere aanwezig te zijn. Het WK zelf heb ik al lang geleden uit mijn hoofd gezet: daar meedoen kan niet als training en de echte topvorm bewaar ik liever voor 6 weken later in Kona.

Mocht je meer willen weten over deze actie, wil je een bijdrage leveren of meehelpen dit goede doel onder de aandacht te brengen: neem gerust contact op. Er volgt de komende weken ongetwijfeld nog meer nieuws over deze actie, dus hou de website in de gaten. Groetjes, Heleen.

Heel gelukkig ben ik met dit resultaat! Ik was vooraf wat voorzichtig en dacht aan een top-10 klassering, maar hoopte vooral voor mijzelf een goeie en lekkere wedstrijd te kunnen draaien. Dat is absoluut gebeurd en Mariska heeft de vreugde in het Nederlandse kamp nog wat verhoogd door een zilveren plak binnen te halen. Zij is zowiezo aan een supermooi seizoen bezig, maar zelf kon ik een opsteker wel gebruiken. Ik voelde wel dat het beter ging de afgelopen weken, maar je wilt toch graag eerst de bevestiging in een wedstrijd zien. Dat ik nu weer op dit niveau zit is heel mooi, ik hoop nu een stijgende lijn te kunnen voortzetten richting Hawaii.

In de eerste run van 18 kilometer moest ik de betere loopsters al snel laten gaan en kon ik lang aansluiten bij een tweede groepje. Uiteindelijk viel dat wat uit elkaar en wisselde ik op de 12e positie naar het fietsen met ruim 4 minuten achterstand op de koploopsters, maar wel met een stuk of 6 atletes binnen 1 minuut vlak voor me. Vorig weekend had ik nog een keiharde wisseltraining gedaan en die heeft goed geholpen, want mijn benen leken de overgang moeiteloos aan te

kunnen. Het was de eerste keer dat ik op mijn nieuwe Isaac Joule Aerotic met een dicht achterwiel en een Xentis Mark 1 TT voorwiel in een langere wedstrijd reed en dat voelde supersnel aan. Ik passeerde al veel atletes in de eerste ronde en kwam uiteindelijk tot bij Ulrike Schwalbe, de voormalige wereldkampioene uit Duitsland. Ik kon haar helaas niet losrijden in de laatste ronde, maar ik kwam nog wel richting plaats 3 in de wisselzone toen we de Britse favoriete Michelle Lee inhaalden. Op het laatste looponderdeel kon ik eerst nog bij Schwalbe aanpikken, maar moest uiteindelijk genoegen nemen met de vierde plaats. Net geen WK-medaille is dan wel even jammer, maar eigenlijk is de vierde plek al heel mooi. Ik hoop nu goed te herstellen en dan doe ik over 2 weken nog een lange duathlon, de Powerman wedstrijd in het Oostenrijkse Weyer.

De wedstrijd bij de heren werd zoals verwacht met overmacht gewonnen door de Belg Joeri Vansteelant, de beste Nederlander was Wim Nieuwkerk op de 10e plaats.

Uitslag WK Duathlon Lange Afstand Geel, 18 - 74 - 9 km
1.	Catriona Morrison (GBR)	3.44.23
2.	Mariska Kramer	3.46.46
3.	Ulrike Schwalbe (GER)	3.48.21
4.	Heleen bij de Vaate	3.49.35
5.	Michelle Lee (GBR)	3.51.29

Volgende week zondag sta ik in het Belgische Geel aan de start van het WK Duathlon over de lange afstand. Nou ja, lang: 18 kilometer lopen, 74 kilometer fietsen en nog eens 9 kilometer lopen lijkt meer op een halve dan op een hele triathlon dus voor mij voelt het kort en snel aan. En dat is precies de reden dat ik graag mee wilde doen want zo'n kleine 4 uur knallen past heel goed in mijn voorbereiding richting Hawaii. Niet dat ik het WK zie als een trainingswedstrijd overigens, want het is voor mij naast de Ironmans van Lanzarote en Hawaii de 3e grote wedstrijd dit jaar waar ik goed naar toe heb gewerkt en ook zo uitgerust mogelijk aan de start probeer te staan. En het is toch speciaal om je land te vertegenwoordigen op een groot toernooi.

Extra leuk is dat het WK in België plaatsvindt op maar een uurtje rijden van huis. Hoewel duathlon mondiaal gezien een nog kleinere sport is dan triathlon, leeft het in België zeker wel, dus ik hoop op veel sfeer en publiek rondom de markt in het centrum van Geel. Met name bij de mannen zijn de Belgen favoriet. Bij de dames zijn de nummers 1 en 2 van het WK van vorig jaar, de Britse dames Catriona Morisson en Michelle Lee, de topfavorieten. Daarachter is een heel pak dames dat zal proberen ook hoog te eindigen. Voor Nederland gaan vriendin Mariska Kramer en ik natuurlijk ons uiterste best doen.

Mijn eigen verwachtingen zijn niet al te hoog gespannen, al ga ik straks met frisse moed naar Geel. Ik ben geen duathlon-specialiste, dus ik ga me vooral op mijn eigen race focussen. Er zijn mensen die denken dat het prettig is voor mij dat het eerste onderdeel geen zwemmen maar lopen is, maar helaas is ook dat niet mijn sterkste punt. Al zouden we met fietsen starten, ik ben gewoon een slow-starter en moet het zowieso niet hebben van mijn topsnelheid. Dus ik laat die dames straks lekker wegrennen en ga er dan wel in mijn eigen tempo achteraan. Hopelijk heb ik op de fiets de macht om een goeie wedstrijd neer te kunnen zetten. Overigens heb ik de laatste 2 weken de knop kunnen omzetten en heel lekker getraind, met name het lopen lijkt weer verbeterd. Ik weet dat ik nog niet op topniveau zit, maar ik zou graag voor mezelf een goeie wedstrijd willen draaien waar ik mee verder kan de komende weken.

Het WK begint zondag voor de elite vrouwen om 13.20, de mannen starten 10 minuten later, en is live te volgen via de belgische internetsite 3athlon.be.

De foto hiernaast is gemaakt in een flinke hoosbui tijdens het zwemonderdeel gisteren in Aarschot. Het motto "van de regen in de drup" is helaas een beetje van toepassing op het verhaal van mijn 3 wedstrijden van afgelopen week. Het begon vorige week zondag allemaal nog best wel vrolijk in Utrecht, waar de organisatie voor de eerste keer een leuke wedstrijd had neergezet op een mooie lokatie in het centrum, pal naast de Jaarbeurs. De meeste regen bleef ons bespaard en er was zelfs een zonnetje. Mijn doel was snelheid opdoen op deze Olympic Distance. Het gevoel was goed op alle 3 de onderdelen en normaal gesproken had ik de wedstrijd makkelijk moeten winnen. Maar er zat weer eens een lekke band in de weg, al na 4 km zat er een stukje ijzer in de band en kon ik gaan wisselen. Toen bleek ik ook nog zo stom geweest om te vergeten bandenlichters in mijn tasje te stoppen, dus heb ik enorm met mijn handen lopen prutsen om toch die band eraf te krijgen. Het lukte wel (een overwinning op zich), volgens mijn hartslagmetercurve was dit een pauze van 10 minuten. Ik kon er achteraf niet zo mee zitten, ik heb me er mentaal niet door laten beinvloeden en ben in een goed fiets- en looptempo alsnog naar plaats 3 opgeschoven. De snelheidstraining was toch geslaagd.

Woensdag was een andere trainingswedstrijd. Een wegwedstrijd over tien kilometer hardlopen in Voorthuizen was bedoeld om te wennen aan het hoge looptempo dat straks tijdens de eerste run van het WK Duathlon voor mij het moeilijkste onderdeel zal zijn. Ik ben nou eenmaal een diesel en die komen wat langzamer op gang, bovendien ben ik relatief gezien beter in lopen na het fietsen dan ervoor. De tijd van 39 minuten viel me niet mee, maar ik had ook niet heel veel meer mogen verwachten omdat ik sinds het herstel van mijn blessure nog maar weinig snelheidstraining heb gedaan.

De goede vorm moet nog komen en dus deed ik gisteren in Aarschot nog een trainingswedstrijd om daar aan te werken. Ik heb vorig jaar na de Ironman van Zuid-Afrika ook een serie van kortere wedstrijden nodig gehad om weer de snelheid in de benen te krijgen die me in Stein toen een supervorm opleverde, dat zelfde plan hadden we nu richting de WK Duathlon. Aarschot was vooral bedoeld als harde tempotraining op de combinatie zwemmen/fietsen, waarna ik de wedstrijd in een iets rustiger tempo zou kunnen uitlopen om het niet te zwaar te maken en het herstel niet te lang te laten duren. Het leek me mogelijk om ook op die manier de wedstrijd te winnen, want normaal gesproken had ik tijdens de 60 kilometer fietsen mijn zwemachterstand toch weg moeten werken. Het liep totaal anders, ik weet niet waarom, maar ik had geen macht in de benen, kon niet diep gaan en reed met een veel te lage hartslag en een slecht gevoel in mijn hoofd wat rondjes door Aarschot. Dat Stein op dezelfde manier verliep was al moeilijk genoeg voor me, maar had een reden (Lanzarote). Deze kortere wedstrijden hadden niet alleen de snelheid, maar ook het goede gevoel en gretigheid in mijn hoofd weer terug moeten brengen. Ik kon het niet opbrengen om prutsend op minuten achterstand ook nog 15 kilometer te moeten lopen en ben direct na de wissel uitgestapt. Ik heb even geen zin meer in wedstrijden en hoop nu vooral op lekker trainingsweer de komende weken om de toekomst weer wat zonniger in te zien.

Uitslag OD Triathlon Utrecht, 1.5 - 40 - 10 km
1.	Corine Nelen	2.27.22
2.	Rahel Bellinga	2.28.51
3.	Heleen bij de Vaate	2.30.11

Vandaag heb ik het eerste wedstrijdje gedaan van mijn drukke agenda met trainings-wedstrijden in Juli. Ik heb deze wedstrijden nodig om wat meer snelheid op te doen richting het WK Duathlon in het Belgische Geel begin augustus. Een leuke duathlon in het oude vertrouwde Twentse land paste dus goed in het schema. Het ging allemaal nog niet superhard, maar eigenlijk toch al wel aardig. Ik heb in ieder geval met een lekker positief gevoel gesport en dat voelde een stuk beter dan 2 weken geleden. De kater van Stein is inmiddels wel een beetje weggezakt en ik ben vol goeie moed bezig om weer op niveau te komen. De loop- en fietsrondjes kwamen steeds over het dorpspleintje in Deurningen en met name het fietsen was weer genieten over mooi geasfalteerde boerenlandweggetjes. Het woei trouwens wel behoorlijk, maar dat mocht de pret niet drukken want het was verder lekker warm en droog. Volgende week de Olympische Afstand triathlon in Utrecht, ook weer een nieuwe wedstrijd voor mij dus ik ben benieuwd.

Uitslag Run-Bike-Run Deurningen, 7.8 - 31 - 3.9 km
1.	Heleen bij de Vaate	1.37.35
2.	Antien van der Vegt	1.45.55
3.	Claudia Grundel	1.50.29

Wat gisteren voor anderen een mooi NK was, was voor mij een baaldag. Het NK in eigen dorp, de wedstrijd van je hoofdsponsor, mijn 8e deelname aan de lange afstand op rij. En toch had ik de keuze moeten maken om te pieken naar de Ironman op Lanzarote, 4 weken geleden. Want dat zijn de wedstrijden waar ik in een internationaal veld kan meedoen in de top op mijn sterkste onderdeel, de hele triathlon. Het herstel kost gewoon tijd, maar ik wilde het zo graag nog een keer proberen. Daarom heb ik geprobeerd veel uit te rusten tussendoor en heb ik een minimum aan trainingen gedaan waarmee ik in Stein goed zou kunnen zijn. Maar het mocht niet zo zijn, ik was ver van mijn topvorm verwijderd. Ik had geen energie, geen puf, kon me mentaal daarom ook nergens toe zetten en leverde mijn slechtste zwemonderdeel af in jaren. Nou ben ik wel gewend om met achterstand op de fiets te springen, maar ook daar kon ik niet op de intensiteit rijden die nodig is. Het verschil met vorig jaar was levensgroot en ik had echt het idee als een toerist rond te rijden. Dan kun je 2 dingen doen: stoppen, of doorgaan om te finishen en ergens naast het podium te eindigen. Maar Stein is toch een zware wedstrijd met al die heuveltjes en dat zou me weer een paar extra weken herstel kosten. Dat had ik er niet voor over en daar ben ik ook geen profsporter voor geworden. Daarom ben ik na 2 ronden fietsen gestopt, want ik wil dit zo snel mogelijk achter me laten. Er komen dit seizoen nog mooie wedstrijden aan en ik wil nu zo snel mogelijk de goede opbouw oppakken om dan weer te kunnen pieken. In ieder geval wil ik alle supporters langs de kant toch heel erg bedanken, het spijt me dat ik niet heb kunnen laten zien wat vorig jaar wel lukte.

Even over de rest van de wedstrijd: Ik ben heel blij voor vriendin Mariska Kramer dat ze weer zonder problemen een lange afstand wedstrijd op niveau kon sporten en haar eerste NK triathlon-titel pakte. Ook van tweede dame Mirjam Weerd, die nog maar kort bezig is maar heel snel vooruitgaat, was het een supermooie prestatie. Ze gaat in oktober ook mee naar Hawaii voor haar eerste hele triathlon.

Uitslag SABIC NK Lange Afstand Stein, 3 - 110 - 30 km
1.	Mariska Kramer	6.28.49
2.	Mirjam Weerd	6.38.04
3.	Esther de Vries	6.42.57
4.	Sonja Jaarsveld	6.50.44
5.	Bianca v/d Kieboom	7.16.14

Dit stukje wil ik graag beginnen met het bedanken van 2 van mijn sponsoren, namelijk Peza uit Heerlen (de importeur van Isaac fietsen) en Toma Cycles uit Kerkrade. Beide hebben ze namelijk de afgelopen weken hard gewerkt om mijn nieuwe tijdritfiets op tijd klaar te krijgen voor het NK volgende week in Stein. En dat is gelukt, dus Peter-Paul, Job en Bert: Bedankt! Het frame is nog net weer wat stijver en aerodynamischer dan de vorige Isaac en de kleinere maat past net wat beter bij mijn lichaamsbouw. En bovendien ziet hij er heel erg mooi uit. Vandaag was een prima gelegenheid om hem uit te testen, in de Olympische Afstand triathlon van Amsterdam. En behalve dat ik mijn fiets wilde testen was het ook een mooie snelheidstest voor mijzelf. Want de afgelopen weken heb ik met de juiste balans tussen rusten en trainen geprobeerd om voldoende te herstellen van Lanzarote. Dat blijft lastig, je merkt toch dat het een hele zware Ironman is. De ene dag merk je er weinig van, de andere ben je zomaar weer moe. Maar om scherp te worden voor volgende week had ik zo'n wedstrijd als vandaag echt nodig kon ik merken. Het zwemmen ging best aardig, alleen had ik het vervolgens behoorlijk koud op de fiets. Met al die wedstrijden op mooie zonnige lokaties ben ik dus echt niks meer gewend. De macht in de benen was er niet echt, maar de fiets reed perfect. In de wissel naar het lopen heb ik volgens Rob 40 seconden extra nodig gehad t.o.v. die andere meiden, dat was omdat ik dus met mijn gevoelloze koude voetjes niet in mijn loopschoenen kon komen. Maar goed, lopen is altijd de beste manier om weer op te warmen. Dat gebeurde bij mij zowel letterlijk als figuurlijk, want ik kwam eigenlijk de laatste 5 kilometer pas lekker op stoom. Dat leverde me wel de snelste looptijd op bij de dames, maar de achterstand na zwemmen en fietsen was te groot om nog te overbruggen. Ik ben blij dat ik mee heb gedaan vandaag, want dit helpt me hopelijk om volgende week weer wat beter te zijn. We zullen zien wat er in het vat zit zondag.

Uitslag Triathlon Amsterdam, 1.5 - 40 - 10 km
1.	Cora Vlot	2.09.06
2.	Danne Boterenbrood	2.09.29
3.	Annika Fangmann	2.11.22
4.	Heleen bij de Vaate	2.11.25
5.	Marijke Zeekant	2.12.27

Ik moet eerlijk bekennen dat ik 2 weken geleden nog niet precies wist wat de Marina van Damme Prijs was, maar afgelopen donderdag mocht ik als winnares een mooi bronzen kunstwerk en een geldbedrag in ontvangst nemen. In het geheim was ik door anderen genomineerd voor deze prijs, die jaarlijks door de Stichting Universiteitsfonds Twente wordt uitgereikt aan een succesvolle alumna van de UT die een voorbeeldfunctie voor andere vrouwen vervult. Ik was er eerst best wel even verlegen van, maar vind het een hele eer dat ik door de jury ben uitgekozen. Een deel van de geldprijs gaat in ieder geval naar een goed doel: Net als vorig jaar wil ik ook nu weer een inzameling voor een goed doel koppelen aan mijn deelname aan een Ironman. Dit jaar wordt dat die van Hawaii en zeer binnenkort zal ik meer bekend maken over welk goed doel dat is en hoe de actie zal gaan lopen.

Afgelopen zaterdag stond de eerste grote wedstrijd van het seizoen op het programma. Ik stond met gemengde gevoelens aan de start. Aan de ene kant voelde ik me goed en sterk en had ik er veel zin in. Ik had me dit voorjaar helemaal op dit zware parcours voorbereid. Maar anderzijds was er de vraag of met name mijn loopvoorbereiding voldoende zou zijn na mijn blessures. Het werd een mooie maar zware dag met een echt Lanzarote-windje. Zoals altijd werd het een inhaalrace. Ik lag in het professional-veld als 10e dame na het zwemmen, dat voor mijn doen redelijk gemiddeld ging. Het fietsen ging goed, hoewel ik de hele race heb gepushed. Daardoor reed ik 20 minuten harder dan 2 jaar geleden, ongeveer even hard als de Canadese Tara Norton die op dat moment aan kop lag. Ik schoof op naar plaats 4 en haalde ook tijd in op de nummers 2 en 3. Ik begon aan het lopen met het gevoel dat alles nog mogelijk was. Maar het liep niet zo soepel als mijn super-race in Florida. Het was de hele marathon hard werken. Daarbij kwam nog eens dat ik last kreeg van diarree door andere voeding. Dit was wel in de training en de Volcano triathlon getest, maar zo zie je maar weer dat een Ironman eigenlijk nauwelijks na te bootsen is. Daardoor werd het een hele goede mentale test voor mezelf en een zwaar gevecht om de 2e plaats. Na 30 kilometer had ik de 8 minuten op Tara goedgemaakt en liepen we 5 kilometer lang samen op plaats 2. Beide probeerden we af en toe het tempo hoog te houden om de ander te lossen, totdat bij haar de kramp erin schoot en ik langzaam afstand kon nemen. Ik ben heel blij om te zien dat ik al vechtend toch nog een 3.15 marathon kon lopen met een halve voorbereiding. De gemengde gevoelens blijven, want ik weet dat ik beter kan en nu blijft het toch even bij de derde 2e plaats op rij. Maar het meest blij ben ik met het gevoel dat ik terug ben en geen seconde last heb gehad van de blessures in de afgelopen maanden. Misschien moet ik toch nog eens terug naar Lanzarote...

Uitslag Ironman Lanzarote, 3.8 - 180 - 42.2 km
1.	Bella Comerford (GBR)	10.02.27
2.	Heleen bij de Vaate	10.12.07
3.	Tara Norton (CAN)	10.13.16
4.	Charlotte Kolters (DEN)	10.16.31
5.	Virginia Beresategui (SPA)	10.22.34

Nog maar 1 weekje rustig trainen en vooral veel uitrusten en dan is het zover. Op zaterdagochtend sta ik met zo'n 1300 anderen aan de start van wat de zwaarste Ironman uit het circuit wordt genoemd, die van Lanzarote. Dat vind ik niet erg maar juist erg leuk. Met name het fietsen is met 2500 hoogtemeters en een vaak harde en vlagerige wind een stuk lastiger dan bijvoorbeeld Almere of Florida vorig jaar. Maar ik weet wat me te wachten staat, want het wordt mijn 2e deelname hier en ik heb van de eerste 21 weken van dit jaar er 9 op dit eiland doorgebracht. Ook de afgelopen 2 weken heb ik hier weer goed kunnen trainen. De laatste loodjes waren zwaar, qua vermoeidheid af en toe tegen het randje aan nu ik er op de valreep ook nog een stuk loopvoorbereiding in mee kon nemen. Ik heb gelukkig al een paar duurlopen en wat baantrainingen kunnen doen en daardoor toch ook in het lopen weer wat meer vertrouwen gekregen, al wordt het afwachten hoe het straks loopt op de marathon. Ik ben in ieder geval al wel heel blij dat ik na mijn dubbele blessure van 3 maanden geleden toch gezond aan de start van een Ironman sta volgende week. Het wordt een mooie wedstrijd met veel competitie in het sterke damesveld. Tot de favorieten behoren de Spaanse Virginia Beresatequi (voormalig winnares), de Britse Bella Comerford die al meerdere Ironmans wist te winnen, de Deense Charlotte Kolters (voormalig Europees Kampioene), de Canadese Tara Norton (een sterke fietster die ook veel Lanzarote ervaring heeft) en de Duitse toppers Ulrike Schwalbe en Heidi Jesberger. Het wordt nu langzaam drukker met triathleten op het eiland. Zo kwamen we ook de Belgische Sofie Goos al een paar keer tegen in het zwembad op Club La Santa. Ze doet nog maar kort aan triathlon maar was afgelopen jaar al derde in Almere: let ook op haar want ze gaat het vast goed doen. We zitten zelf tot dinsdag op onze vaste trainings-stek in het rustige dorpje Tinajo, maar verhuizen dan naar de badplaats Puerto del Carmen om vlak bij de start te zitten. Ik krijg er zin in! Live-verslag van de wedstrijd is te volgen via onderstaande link.

Ik heb goed nieuws te melden want vandaag heb ik op Lanzarote mijn eerste triathlon van het seizoen gedaan. De "Volcano Triathlon" is een Olympische afstand wedstrijd rondom trainingscomplex La Santa die elk jaar 3 weken voor de Ironman wordt gehouden en daarom door veel mensen als ideale voorbereidingswedstrijd wordt gezien. Zelf was ik vooral heel blij dat ik na mijn blessures alweer in staat ben om een wedstrijd te kunnen doen. Het zwemmen voelde op zich wel lekker, het ging alleen nog niet zo hard. Dat kwam volgens mij vooral door het watergevecht op de eerste 300 meter waarbij ik helemaal aan de buitenkant van het veld terecht kwam. Dit is toch weer wat anders dan met een paar beleefde trainingspartners rechtdoor in een baantje zwemmen. Het fietsen en het lopen gingen ook wel lekker, al had ik nog wat zware benen van de trainingen in de afgelopen weken. Op zich is dat alleen maar goed nieuws, want het betekent dat ik weer bijna voluit aan het trainen ben en ik mijn blessures echt vaarwel heb kunnen zeggen (nu hopen dat dat zo blijft!). Verder merkte ik dat het conditioneel wel goed zit, maar dat ik nog niet echt snelheid heb. Toen ik over de finish kwam was ik heel snel weer fit (2 uur 20 is voor mij nog steeds kort), maar echt veel harder had ik niet gekund. Gelukkig is de Ironman een stukje langer.

Zelf werd ik hier dus 3e mee en bij de mannen werd Dave Rost helaas 6e doordat hij pech had met zijn fiets. Het was lekker warm en ik ben blij dat ik hier nog 3 weken mag trainen (en uitrusten) om aan dit klimaat gewend te raken. De eerste 10 dagen train ik samen met Mark Spits, daarna komt Rob ook deze kant op om samen de puntjes op de i te zetten. Ik begin er erg veel zin in te krijgen en ben benieuwd of de vooruitgang die ik tot de Ironman nog kan boeken voldoende zal zijn voor een goeie prestatie. Gelukkig hoef ik me geen zorgen te maken over Hawaii kwalificatie, dus ik kan lekker vrijuit racen. Morgen eerst maar eens 8 uur fietsen en daarna een welverdiende rustdag. Groetjes, Heleen.

Uitslag Volcano Triathlon Lanzarote, 1.5 - 40 - 10 km
1.	Francoise Wellekens (BEL)	2.20.04
2.	Michelle Vesterby (DEN)	2.21.44
3.	Heleen bij de Vaate	2.22.19

Het was al een paar weken geleden, maar tijdens mijn trainingskamp op Lanzarote ben ik op het jaarlijkse sport- en cultuurgala tot sportvrouw 2007 van de Gemeente Stein gekozen. Omdat ik er niet bij kon zijn werd er die avond even een telefoon-verbinding met de zaal gelegd en verder was Harry Impelmans, de voorzitter van de Stichting Triathlon Stein, zo vriendelijk om de prijs namens mij in ontvangst te willen nemen. Gisteravond kreeg ik tijdens de businessclub meeting van de SABIC Triathlon alsnog door Harry mijn prijs uitgereikt. Zoals je hiernaast kunt zien is de trofee een heus bronzen kunstwerkje. Het is in ieder geval leuk om in eigen dorp gewaardeerd te worden. Er was trouwens vorige maand nog

meer aandacht, want in het maart-nummer van het blad "Triathlonsport" stond een leuk interview met mij en het blad had een mooie cover van mijn overwinning in Stein vorig jaar.

Aandacht is wel leuk, maar belangrijker is hoe het verder sportief gaat. Nou, ik mag niet klagen want ik zwem weer voluit en ook het hardlopen gaat goed vooruit. Het ziet er zelfs naar uit dat ik het volgende week echt "trainen" mag noemen in plaats van een beetje hardlopen met rust tussendoor. Het gaat de komende weken spannend worden of ik op tijd klaar ben voor de Ironman op Lanzarote, maar ik begin er zelf steeds iets meer in te geloven.

Inmiddels ben ik al weer een week terug in Nederland. Eerst maar even een blessure-update: we zijn best wel positief over het herstel. Ik voel inmiddels van beide blessures helemaal niks meer en zou dus eigenlijk graag ook weer "gewoon" gaan trainen. Maar helaas moet ik de belasting op de net geheelde fractuurtjes rustig opvoeren, omdat er anders het risico is dat ze toch weer opnieuw scheuren. De belasting bij het zwemmen is al bijna weer normaal (nog 1 a 2 weekjes verder opbouwen), dus dat valt mee. Maar het lopen moet nog erg rustig aan omdat je daar elke keer met neerkomen 2 tot 3 keer je lichaamsgewicht aan schokbelasting op je gestel loslaat. Een half uurtje en dan ook nog onderbroken door af en toe een minuut wandelen is toch heel wat anders dan de duurlopen van 3 uur die ik in deze periode eigenlijk had gepland. Fietsen heb ik wel steeds prima kunnen doen en dus kwam het mooi uit dat er gisteren een tijdrit was in Almere. Even lekker een ruime 40 kilometer rammen op de polderwegen. Het woei hard en er was ook een beetje regen. Om geen risico te lopen met de gladheid stond ik in de bochten wel bijna stil, maar het liep op zich toch wel aardig. Conditioneel lig ik goed op schema, dus als mijn lichaam meewerkt komt het allemaal wel weer goed dit seizoen.

Vandaag heb ik een dynamische fietspositie meting gedaan bij collega-triatleet Chris Brands. Hij kijkt eerst naar je lichaamsbouw en vervolgens word je op de fiets door een camera gevolgd terwijl een computerprogramma meeloopt om naar de hoeken te kijken tussen de punten die je met stickertjes op mijn lichaam geplakt ziet. Ik zat gisteren in de tijdrit al niet erg lekker (dat viel me erg op omdat het de eerste rit op mijn wedstrijdfiets was) en had het gevoel dat ik mijn kracht niet genoeg kwijt kon. In de meting werden enkele vermoedens bevestigd en na wat aanpassingen en verdere adviezen heb ik nu wat om mee aan de slag te gaan in de training (en in de fietsenwinkel, want qua materiaal zijn er ook nog wat dingen te verbeteren om een betere houding te ondersteunen). Ik ben benieuwd waar dit nog toe gaat leiden, ten eerste ben ik al enorm veel aan het fietsen omdat ik nauwelijks kan lopen en dan straks hopelijk ook nog in een betere positie: het zal op de fiets moeten gebeuren in Lanzarote.

Uitslag Tijdrit Almeers Triathlon Circuit, 43.2 km
1.	Heleen bij de Vaate	1.09.16
2.	Monica Górska	1.18.09
3.	Marti Valks	1.18.59

Even een berichtje vanaf een zeer winderig eiland. Ondanks mijn blessures heb ik toch besloten om het trainingskamp op Lanzarote door te laten gaan. Het enige wat ik wél kan is fietsen, en dat kun je beter op Lanzarote in de zon doen dan in een koud en nat Nederland. Intussen zitten Mariska en ik hier anderhalve week en heb ik al behoorlijk wat fietskilometers in de benen. Met mijn ribblessure gaat het erg goed.

Zwemmen gaat goed, zonder pijn, maar natuurlijk nog wel rustig en met beleid. Zo zwem ik nog niet langer dan 1 uur achter elkaar. Maar waar ik vorige week steeds nog een rustdag tussendoor nam, ben ik deze week zelfs begonnen met weer op twee achtereenvolgende dagen te zwemmen.

Verder probeer ik het aquajoggen onder de knie te krijgen (zie foto). Het is niet mijn favoriete bezigheid maar ach, je moet wat. Hardlopen zal voorlopig nog wel niet gaan. Hoewel ik met gewoon lopen mijn voet nauwelijks meer voel is de plek nog wel gevoelig als ik er op druk. Dus de baantrainingen met lopen boots ik nu maar na op de fiets. Zo heb ik deze week 6 keer 8 minuten op tempo gefietst, te vergelijken met 6 maal 2 km lopen op de baan. Al met al ben ik dus best wel een tevreden mens en hoop ik maar dat ik snel kan berichten dat ik ook weer met hardlopen ben begonnen.

Het ging zo lekker. Ik had een lekkere basis gelegd op Lanzarote. Dit trainingskamp stond in het teken van rustige duurtrainingen zowel op de fiets als met lopen. De snelheidsblokken zouden tijdens het volgende trainingskamp op Lanzarote komen in maart. De tussenliggende 4 weken in Nederland zou ik lekker aan het zwemmen en lopen gaan werken. Helaas heeft het zover niet mogen komen. Na een klein rustweekje deed ik een fietstest. Hier kwam inderdaad uit dat ik een goede basis had gelegd; ik stond er dus goed voor. Een dag later kreeg ik tijdens een zwemtraining ineens last van de onderkant van mijn rechter schouderblad. Na een week niet zwemmen toch maar eens bij sportarts Fred Hartgens langs. De dag voordat ik de afspraak had kreeg ik in een rustige looptraining last van mijn linkervoet. Geen risico’s nemen en ik ben dus direct maar gaan wandelen. Zo kwam ik afgelopen dinsdag bij Fred met 2 blessures. Nadat hij mij onderzocht had, vreesde hij het ergste: 2 stressfracturen. Maar om hier zeker van te zijn moest ik een botscan laten maken. Vrijdag kon ik in het ziekenhuis van Sittard terecht en kreeg ik om 9 uur ’s ochtends een licht radio actief stofje in mijn arm gespoten. Na 2 uur wachten konden de foto’s gemaakt worden. Hiermee was ik vervolgens ook 2 uur onder de pannen. Maar de diagnose was toen wel duidelijk: 1 stressfractuur in de 2e rib rechts aan de voorkant en 1 stressfractuur in middenvoetsbeentje linkervoet. Een stressfractuur is een klein scheurtje in het bot wat met name bij duur atletes vaker voor komt. Waarom ik nu in één keer op twee verschillende plaatsen een stress fractuur heb is niet duidelijk. Ik weet dat ik er gevoelig voor ben, want ik heb in het verleden al twee keer eerder een stress fractuur gehad. Het is in ieder geval niet gekomen doordat ik de trainingsbelasting in één keer fors heb verhoogd, want dit is niet het geval geweest. We schuiven het maar onder domme pech. Ondertussen probeer ik de positieve kant er van in te zien. Rustig werken aan de dingen die ik wel kan doen om hopelijk zo snel mogelijk weer fit te zijn.

Sinds vorig weekend ben ik weer terug in Nederland na een mooi trainingskamp van 2 ½ week op Lanzarote. Ik heb daar in goed weer veel aan mijn basis kunnen werken, in dit geval vooral kilometers maken op de fiets. Ook deed ik af en toe een duurloop met Mariska en hebben we op La Santa in het zwembad, het krachthonk en op de atletiekbaan heerlijk kunnen trainen. De fietstest die ik vanmorgen deed na een rustweekje thuis geeft veel vertrouwen: Conditioneel sta ik er in de lagere hartslagzones erg goed voor en ik heb veel kracht in mijn benen. Op dit moment vertaalt dat zich nog niet in resultaten, want op de hogere intensiteiten die je in wedstrijden bereikt is nog veel verbetering nodig. Maar het geeft wel aan dat er nog veel mogelijk is als ik de komende perioden op deze basis weet verder te bouwen. En we hebben nog even de tijd, want de eerste piekwedstrijden in Horst en Lanzarote zijn pas in april en mei. Ik lig dus goed op koers.

Het andere goede nieuws is de mooie bolide die jullie op de plaatjes hiernaast kunnen bewonderen. Dankzij de bekende autoverhuur multinational Hertz heb ik weer wat meer vrijheid in mijn vervoer. Ik ben uiteraard ontzettend blij met deze nieuwe sponsor, want nu kan ik bijv. elke ochtend rustig met de auto naar de zwembaden in Valkenburg en Sittard om het beste trainingswater op te zoeken. Hertz is trouwens ook de leverancier van alle bedrijfsauto's van mijn hoofdsponsor SABIC. Ik ben beide bedrijven dankbaar voor hun steun in mijn topsportcarriere en natuurlijk verdienen ze dan ook ruim de aandacht op de auto!

Vandaag vond op Lanzarote de traditionele duathlon plaats op en rond het trainingscomplex Club La Santa. Mariska en ik zijn hier sinds dinsdag en hadden besloten om mee te doen. Het is een echte sprint-wedstrijd, dus eigenlijk niks voor mij, maar de kans om in januari in zonnig weer een wedstrijdje te doen laat je niet zomaar schieten. Toen we hier vanmorgen aankwamen bleek dat het een stayer-wedstrijd was (niet echt mijn voorkeur), dus moest ik mijn ligstuurtje er nog afschroeven. De tegenstand was van wereldklasse, want voormalig wereldkampioenen duatlon Yvonne van Vlerken en Erika Csomor stonden ook aan de start. Mariska had wel de snelheid in de benen om met die meiden mee te gaan, maar ik was ze direct na de start al kwijt. De strijd om het podium was spannend, want ze kwamen met zijn drieën samen met enkele heren in dezelfde fietsgroep terecht. Csomor probeerde de wedstrijd hard te maken door een paar keer te demarreren, maar tevergeefs. In de afdaling richting La Santa slaagde Yvonne er wel in een gaatje te slaan met haar concurrentes. Lopend verdedigde ze deze voorsprong waardoor ze de wedstrijd won. Mariska vocht een spannend sprintduel uit met Csomor om de tweede plaats en hoewel ze dezelfde eindtijd kregen en er maar 1 cm tussenzat, werd zij als nr. 2 aangewezen. Bij de heren was de Belgische wereldkampioen Joeri Vansteelant trouwens veruit de sterkste.

Het verhaal van mijn eigen wedstrijd is verder niet zo spannend. Ik had geen groep op de fiets en kon dus lekker 20 km zelf tegen de wind in stampen. Toch was de achterstand op de top-3 wel erg groot en dus ben ik weer eens goed met mijn neus op de feiten gedrukt: ik heb nou eenmaal minder aanleg voor hoge snelheden op korte afstanden, maar dit is wel een punt om aan te blijven werken. Gelukkig werkt het wel motiverend, want ik heb ontzettend veel zin om de komende weken een goeie basis te leggen voor dit seizoen.

Uitslag Int. Lanzarote Duathlon, 5 - 20 - 2.5 km
1.	Yvonne van Vlerken	1.06.24
2.	Mariska Kramer	1.07.25
3.	Erica Csomor (HON)	1.07.25
4.	Heleen bij de Vaate	1.14.05
5.	Mieke Depoortere (BEL)	1.16.19

De Parkloop in Beek wordt al jaren georganiseerd door mijn atletiek- vereniging A.V. Ceasar. Voor mij was het de tweede cross op rij, maar deze was nog een stukje zwaarder dan vorige week. Er zit een behoorlijk lange trap in het rondje dat we 4 keer moesten afleggen en verder bestond de ondergrond uit veel modder. Ik was dan ook erg blij met mijn speciale cross-schoenen voor de broodnodige grip, met dank aan sponsor Ron for Run, want ik heb best wat mensen op gewone loopschoenen zien glibberen. Zoals je op de foto kunt zien ben ik ook aan het experimenteren geslagen met de speciale compressiekousen om de kuiten, voor deze "Boosters" gaat de dank uit naar sponsor Rien Mulder, die dus behalve Newline kleding o.a. ook deze sokken in het assortiment heeft. Behalve het parcours speelde ook de afgelopen trainingsweek van bijna 30 uur behoorlijk mee in hoe zwaar de wedstrijd aanvoelde. Ik ben bezig met een opbouwfase waarin met name door de krachttrainingen mijn benen niet zo heel fris aanvoelden. En natuurlijk hadden we ook vanmorgen eerst nog even gezwommen. Wel lekker hoor, anders had ik maar geen triatlete moeten worden. Dinsdag vlieg ik trouwens met vriendin Mariska Kramer naar Lanzarote voor de eerste trainingsstage van dit seizoen. Weer eens lekker veel fietsen, want dat komt er in de winterse kou niet zo veel van hier.

Uitslag lange cross, 9.840 m
1.	Heleen bij de Vaate	42.49
2.	Lucie Gastel	47.15
3.	Inge van Leeuwen	48.43

Vandaag de tweede wedstrijd uit een reeks van 4, met als doel wat meer snelheid en wedstrijdhardheid op te doen. Het werd de kwart marathon van de Danikerbosloop in Geleen. Het weer was goed, maar de onverharde paden waren toch behoorlijk drassig en glibberig. Het parcours ging lekker op en neer en direct in het begin moest ik Inge van Bergen al laten gaan. Toch heb ik met een goed gevoel de wedstrijd gedaan. Ik ben nog niet tevreden over mijn snelheid maar die komt vanzelf wel weer (hoop ik). Het was in ieder geval weer een lekker dagje sporten met eerst een uurtje zwemmen, daarna de wedstrijd en vervolgens nog een uurtje uitlopen.

Uitslag Kwart marathon
1.	Inge van Bergen	38.45
2.	Heleen bij de Vaate	41.16
3.	Branka Rybakowski	51.00

Zoals jullie weten staat mijn hoofddoel voor 2008 al een maandje of 2 vast: 11 oktober, Ironman Hawaii. Maar wat verder te doen in mijn 2e profjaar? De afgelopen 2 jaar heb ik bewust gekozen voor 4 lange afstanden (Stein + 3 hele triatlons) per jaar om redelijk wat ervaring te kunnen opbouwen in dit soort races. In 2006 waren er 2 uit 4 echt goed en in 2007 waren het er 3 van de 4. Ik ben tevreden met deze score en ik heb nu inderdaad het gevoel dat ik wat ervaring op de hele triatlon in mijn bagage heb en zo de afstand makkelijker hard durf in te gaan. Het gevolg van deze aanpak is geweest dat ik gedurende deze 2 jaar een vrij groot deel van het seizoen bezig was met specifieke voorbereidingen op deze lange afstanden. Op deze manier ben ik op de lange afstand de afgelopen jaren meer vooruit gegaan dan in absolute snelheid op de korte afstanden. En hoewel de korte afstanden mij gewoon minder op het lijf geschreven zijn wil ik dit jaar toch proberen om via wat meer van deze snelle wedstrijden in andere trainingsperiodes mijn basissnelheid wat omhoog te brengen. En dus heb ik gekozen voor maar 2 hoofddoelen op de lange afstand: Ironman Lanzarote op 24 mei en dus Hawaii in oktober. De komende maanden zal ik wat vaker aan de start staan van de Limburgse hardloopwedstrijden in aanloop naar een andere belangrijke wedstrijd in eigen provincie: het NK Powerman in Horst. En dan blijft er eigenlijk maar 1 vraag over: Stein? Dat is lastig dit jaar, want tussen Lanzarote (staat bekend als de zwaarste Ironman ter wereld) en Stein zitten maar 4 weken. Mijn ervaring van 2 jaar geleden is dat na een goede IM Lanzarote het herstel langzaam verloopt en Stein eigenlijk te vroeg komt. Maar omdat ik mijn thuiswedstrijd eigenlijk wel voor de 8e keer op rij wil meedoen ga ik toch proberen fit genoeg te zijn en zal ik in de week voor de wedstrijd besluiten of ik van start ga. - top

We gebruiken mijn logboek normaal gesproken voor serieuzere zaken, maar dit stukje statistiek wil ik jullie niet onthouden. In 1998 is Rob mij gaan begeleiden en sinds die tijd houd ik ook een logboek bij met alle kilometers en uren die ik zwem, fiets en loop. Nu het jaar 2007 is afgesloten hebben we er dus 10 jaar samenwerking opzitten en er is in die tijd gigantisch veel veranderd. Ik ben bijna elk jaar meer gaan sporten en ben op alle onderdelen steeds bezig met verandering in de manier van training. Natuurlijk zijn er inmiddels bepaalde vaste dingen die me goed liggen, maar op andere gebieden proberen we steeds weer verbetering te halen door dingen anders te doen of iets nieuws uit te proberen. En het mooie is dat ik al 10 jaar lang elk jaar vooruit ga in niveau. Laten we hopen dat ik dat nog eventjes vast kan houden! Als ik alle kilometers in deze 10 jaar optel kom ik op ruim 138.000 km die ik zwemmend, fietsend of lopend heb afgelegd, oftewel bijna 3.5 keer de aarde rond. Alle trainingsuren die daarin zitten zijn er bij elkaar een ruime 8600, oftewel bijna 1 heel jaar. Gemiddeld genomen heb ik dus maar 10% van mijn tijd aan trainen besteed, dat valt eigenlijk nog best mee... - top

Een prof-triatleet komt dan wel veel in het buitenland, tijd voor echte vakantie is er in het seizoen niet veel. Vaak kom ik op trainingskampen in het buitenland niet veel verder dan al het moois wat je van de omgeving ziet tijdens fiets- en looptrainingen. Maar nu hadden we buiten het seizoen wel tijd om even een weekje vakantie te houden in Noorwegen. Een mooi land, lekker rustig maar wel heel duur. Omdat ik toch niet kan stilzitten hebben we op oudjaarsdag een sylvesterloop opgezocht. Daar mochten we maar liefst 22 Euro (!) voor neertellen. Dan verwacht je van alles van zo'n wedstrijd, maar het was starten, lopen, finishen, een kopje warme sportdrank om te compenseren voor de kou onderweg en weg was iedereen. Geen prijsuitreiking, laat staan prijzengeld en de clubkas was weer goed gespekt. Doe dit in Nederland en je krijgt een stormvloed aan kritiek en het volgende jaar geen deelnemer meer aan de start. Maar goed, voor een kop warme chocolademelk betaal je er ook 6 Euro dus ze zullen het wel normaal vinden daar. Overigens was ik 2e op de 12 kilometer achter een snelle Noorse marathonloopster.