NIEUWS  -  2014

• Afscheid nemen - link

• Winst EK/NK Challenge Almere - link

• Challenge Roth - link

• Sprinten in Amsterdam en winst op de halve in Stein - link

• De maand mei - link

• Nederlands Kampioene Duatlon in Powerman Horst - link

• 3e in Meaux - link

• Een nieuw jaar met nieuwe kansen - link

Afscheid nemen - 6 december 2014

Afscheid nemen is vaak moeilijk. Vooral als je afscheid neemt van iets wat je zeer dierbaar is. Ook al heb je er naar toe geleefd en kijk je enerzijds met een positieve blik naar de toekomst, dan nog zijn er af en toe van die momenten dat het toch lastig is om er afstand van te doen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb weloverwogen de beslissing genomen, en ga met veel enthousiasme een “nieuw” leven beginnen. Daar heb ik ook echt zin in! Ik zit midden in een veranderingsproces en zeg regelmatig tegen mijzelf dat ik echt geen 4 uur per dag hoef te sporten. Ook al geeft het me nu nog regelmatig een schuldgevoel als ik een dag niet heb getraind. Topsport heeft me veel moois gegeven, maar je moet er ook veel voor laten. Dat heb ik er graag voor over gehad, maar het is ook leuk om nu te genieten van andere dingen.

Bij een afscheid hoort ook een terugblik. Ik ben mijn omgeving en sponsoren ontzettend dankbaar voor het feit dat ik 8 jaar lang mijn favoriete sport op het hoogste nivo als full-time triatleet kon en mocht beoefenen. Op 13 september van dit jaar heb ik daar op ongelooflijk mooie wijze afscheid van genomen in Almere. Ik denk dat ik op een zeer mooie carriere mag terugkijken. Ik heb een IM en Challenge (EK) wedstrijd gewonnen, ben 4x NK lange afstand, heb me 5x gekwalificeerd voor Hawaii als professional met 4x deelname en als beste prestatie een 9e plek. Ik heb 8x op het podium gestaan van een Ironman wedstrijd. En daarnaast ben ik op vele mooie plekken op de wereld geweest dankzij mijn sport. Ik heb fantastische trainingsstages gehad in o.a. Lanzarote, Zuid-Afrika, de Sierra Nevada in Spanje en Arizona. Naast dat dit mooie locaties waren waar ik graag terugkwam om te trainen, heb ik hier ook mensen leren kennen waarmee ik nog steeds bevriend ben. Ook mijn collega-triathleten met wie ik op trainingsstages ben geweest hebben bijgedragen aan de mooie herinneringen die ik aan deze onvergetelijke periode heb.

Natuurlijk heb ik ook minder mooie momenten gekend, net zoals bijna elke top atleet. Omdat je op het randje van wat wel en niet kan balanceert, gaat het ook wel eens mis. Ook ik heb hiermee te maken gehad, bijvoorbeeld in de vorm van overbelasting blessures. Ondanks dat we mijn loopvolume altijd goed in de gaten hielden, bleek ik gevoelig voor stressfracturen. Het jaar 2009 was wel het toppunt. In het begin van het jaar had ik een stressfractuur en toen ik net weer terug in vorm was kreeg ik een bulging disc met als gevolg het niet kunnen starten in Almere en Hawaii. Daarnaast ben ik tijdens trainingen 2x van mijn fiets gereden waardoor ik langere tijd beperkt was in de trainingen die ik kon doen (1x door een mens en 1x door een hond!). En ondanks dat ik altijd met nieuwe banden startte in piekwedstrijden, is het mij 3x overkomen dat ik lek reed. Dit was in Almere 2005, Frankfurt 2006 en Arizona 2013. In al deze gevallen zie je een wekenlange voorbereiding van hard werken in duigen vallen. Maar goed, het hoort erbij en ondanks deze tegenslagen blijven vooral de mooie momenten hangen.

Tijdens mijn sport carriere zijn we ook veel bezig geweest met het blijven verbeteren. Om mij heen zag ik het wereldwijde niveau van de dames op de Ironman enorm toenemen. Dus elk jaar opnieuw stelden we de vraag hoe ik mijzelf nog beter kon maken. Dit kon te maken hebben met nieuwe trainingsprikkels, nieuw materiaal, voeding, etc. In het geval van materiaal heb ik bijvoorbeeld als een van de eersten in Europa de Newton schoenen geprobeerd. Voor mij was dit een ideale schoen en het heeft mijn looptechniek ook deels verbeterd. De laatste jaren maakte ik dankzij sponsor C-bear ook gebruik van keramische lagers in mijn fiets waardoor je een paar gratis Watts krijgt. Dit zijn een paar voorbeelden waarmee je je prestatie nog verder kunt optimaliseren.

Het werken aan verbeteringen had soms ook niet het gewenste resultaat. In het geval van mijn zwemmen heeft het helaas tot weinig progressie geleid. Ik heb ontzettend veel tijd gestoken in mijn zwemtechniek met verschillende zwemtrainers maar het heeft overall niet heel veel opgeleverd. Een ander voorbeeld is het op wedstrijd-gewicht komen en blijven. Gedurende mijn gehele carriere heb ik hier af en toe mee gestruggeld. Dit is iets waar veel triathleten mee worstelen. Ik heb wedstrijden en periodes gehad dat alles klopte maar ik heb ook wedstrijden gedaan waarvan ik weet dat als ik een paar kg lichter was geweest de prestatie waarschijnlijk ook beter was geweest. Dit is een onderwerp waar over het algemeen niet open over wordt gesproken, maar naar mijn mening wel mede de sleutel is tot een topprestatie.

Ik doe dit jaar precies 20 jaar aan triathlon, maar heb voor mijzelf getracht de mooiste en meest speciale resultaten van juist de laatste 8 jaar topsport op een rijtje te zetten. Daarom hieronder een top 8 van mijn mooiste herinneringen/prestaties, die ik graag met jullie wil delen met een bijpassende foto.

1. EK Challenge Almere 2014

Europees Kampioen en Nederlands Kampioen op de Lange Afstand! Het doel wat ik voor de wedstrijd mijzelf had opgelegd. Als het dan lukt en je kunt dat voor thuis publiek doen, dan is het een ontzettend mooi feest. De foto laat zien dat ik geniet van oor tot oor. Een mooier afscheid had ik mijzelf bijna niet kunnen wensen. 

2. WK Ironman Hawaii 2010

Mijn derde Hawaii en ik was die dag in supervorm. Er zijn maar weinig wedstrijden in mijn carriere geweest dat ik mij tijdens de wedstrijd zo goed en sterk voelde. Op een gegeven moment lag ik zelfs achtste in de wedstrijd. Helaas werd ik 1 km voor de finish nog ingehaald waardoor ik als 9e pro dame eindigde. Voor mij een van de meest speciale resultaten die ik heb behaald.  

3. Ironman Arizona 2008

Nooit gedacht dat ik die wedstrijd zou winnen. Er stond een sterk veld aan de start. Maar zo zie je maar dat niks onmogelijk is. De wedstrijd wordt pas beslist op de eindstreep. Met nog 4 km te gaan kom ik op kop te liggen. Toen wist ik pas dat ik de wedstrijd zou gaan winnen. Ik zal nooit vergeten dat in het IM wedstrijd verslag stond: “she swam like a manatee (=zeekoe...) but her bike and run skills made her win the race”.  

4. Ironman Klagenfurt 2011

Op mijn lijstje ontbrak nog een tijd onder de 9 uur. Dat werd dan ook het doel voor deze wedstrijd. Dat het uiteindelijk sub 1 uur (zwemmen), sub 5 uur (fietsen) en sub 3 uur (lopen) werd en dan ook nog eens de sub 9 uur totaal tijd (8.56) maakt deze wedstrijd erg bijzonder. Helaas stond ik wel net naast het podium, want er waren er nog 3 sneller dan ik ;-(

5. Stein 2007

Nog zo’n race waarin ik een supervorm had. Ik was begin dit jaar prof geworden en had het idee dat dit de eerste wedstrijd was waar het er echt uit kwam. Jammer genoeg had ik geen tegenstand maar in het mannenveld deed ik het helemaal niet slecht. Ik zette hier een van mijn beste looponderdelen ooit neer, in mijn thuiswedstrijd die ook nog eens gesponsord werd door mijn eigen hoofdsponsor en voormalig werkgever SABIC.

6. Ironman Florida 2007

Dit was mijn echte internationale doorbraak. Ik werd tweede in deze race, weer mede dankzij een zeer goed looponderdeel. Als ik mijzelf de laatste 10 km beter had verzorgd had ik misschien wel gewonnen, want ik stortte nog best wat in, maar dat telt helaas niet. Tien weken eerder liep ik in Almere achter Yvonne als 2e al naar een mooie 9.12 en daar haalde ik nu nog eens 5 minuten vanaf!

7. Stein 2010

Dit was een super spannende race. We kwamen met 4 dames (Tereza Macel, Sonja Jaarsveld, Eva Janssen en ik) kort na elkaar van de fiets. Tijdens het lopen hebben we nog wat stuivertje gewisseld. Mede dankzij mijn ervaring en parcours kennis heb ik deze wedstrijd kunnen winnen. Maar ik heb er hard voor moeten vechten.

8. Hawaii 2006

Mijn droomdebuut op Hawaii. Met een 13e plek tussen de pro’s was ik zeer tevreden over deze race. Ik verbeterde zelfs mijn PR. Mede door deze prestatie heb ik het besluit genomen om de stap naar het professioneel triathlon bestaan te nemen.

Als ik op deze hoogtepunten terugkijk, heb ik in mijn triathlon-carriere veel meer bereikt dan ik 10 jaar geleden had durven dromen. En hoe nu verder hoor ik jullie denken? Ik ben pas afgestudeerd als leefstijlcoach. Hier wil ik mijn werk van gaan maken. Daarnaast blijf ik betrokken in de triathlonwereld en blijf ik ook zeker zelf sporten. Komend jaar ga ik de Norseman doen, een hele speciale en uitdagende hele triathlon in Noorwegen. Ook blijf ik mijn steentje bijdragen aan ons team, het Trivio Long Distance team. Kortom ik blijf triathlonnen, alleen op een lager pitje.

Supporters, fans, collega-sporters, wedstrijd-organisaties, coaches, trainers, medisch begeleiders, sponsoren, familie en vrienden, iedereen hartelijk bedankt voor jullie steun!

Voor diegenen die nog meer over mijn carriere willen weten, alles is terug te lezen onder archief op mijn website.

Link: www.longdistanceteam.com  - top

Winst EK/NK Challenge Almere - 17 september 2014

Begin dit jaar had ik voor mijzelf besloten dat Almere mijn afscheidswedstrijd als professional zou worden. Ik wilde dat niet aan de grote klok hangen want ik vond het belangrijker om mij met de wedstrijd bezig te houden dan met het afscheid. De prestatie was het belangrijkste want ik wilde wel graag stoppen met een mooi resultaat. Van een mooier afscheid op het allerhoogste niveau had ik niet kunnen dromen. Wat een dag en wat een feest! Ik zal mijn beleving van de aanloop naar dit succes en de dag zelf proberen op papier te schrijven.

Traningsstage Alpe d'Huez

Een dikke week na de teleurstellende race in Roth vertrokken we naar de Alpe d'Huez. Ik wilde er alles aan doen om in topvorm aan de start te staan in Almere. Uit ervaring weet ik dat ik goed reageer op hoogtestages, dus vandaar de keuze Alpe d'Huez.

De eerste 10 dagen sloot teammaatje Tineke bij ons (Rob en ik) aan. Het was geweldig om alle trainingen samen te kunnen doen. We waren aan elkaar gewaagd zodat het echt leuk was om samen te kunnen trainen. Helaas moest Tineke vanwege haar werk weer terug. Na een paar dagen samen met Rob kwamen teammaatjes Carla en Corine mij gezelschap houden in de trainingen. Ook nu waren we weer aan elkaar gewaagd en konden we elkaar echt sterker maken. Het was echt een super tijd daar boven op de Alpe en ik voelde me langzamerhand steeds sterker worden.

Triathlon Veenendaal en trainen in de polder

Na 3 weken op hoogte gezeten te hebben vertrokken we naar huis. Ik ben welgeteld 1 dag thuis geweest en daarna reisde ik al weer door naar Nederland. Net genoeg tijd om 5 wassen te doen en alle spullen weer bij elkaar te zoeken die ik de volgende 3 1/2 week nodig zou hebben. Dat weekend stond de Eredivisie wedstrijd in Veenendaal op het programma. Ik was door coach Gonny opgesteld samen met Hanneke, Joke en Tineke. Aangezien Tineke en ik aan elkaar gewaagd zijn in de wedstrijd kregen wij de opdracht om in ieder geval het zwemmen en fietsen samen te doen. Dat werkte perfect. We hebben heel goed samen kunnen werken en konden onderweg nog 2 dames mee krijgen (Lizette van der Vegt en Esther de Vries) die wel mee wilden fietsen. De grote kopgroep fietste uiteindelijk even hard. Doordat we allebei nog een erg goed looponderdeel hadden zijn we nog een paar plekjes opgeschoven waardoor we als team overall de wedstrijd wonnen! Ik merkte echt dat ik de afgelopen weken weer een stap had gemaakt in vorm. Ik hoopte dat ik dit 3 weken kon vasthouden en zelfs nog iets kon uitbouwen. De 2 weken erop heb ik erg veel op het Almere parcours getraind. Ook weer samen met Tineke en Corine. We kenden het parcours dus door en door (bijna tot vervelens toe). Maar in de wedstrijd zouden we daar profijt van hebben.

De week vooraf

Doordat ik me in de trainingen erg sterk begon te voelen kreeg ik ook steeds meer zelfvertrouwen. Dat heb ik niet vaak in zo'n sterke mate, en dan betekent dat meestal dat het heel goed zit met de vorm. Aangezien we in de trainingen erg hoge fiets-gemiddeldes haalden was ik al aan het filosoferen wat voor eindtijd er mogelijk zou zijn. En ik was ervan overtuigd dat mits het weer het toeliet een tijd onder de 9 uur niet onmogelijk zou zijn. Het leek mij dan wel een mooie uitdaging om voor het parcoursrecord van 8 uur 56 minuten en 23 seconden te gaan. 

De wedstrijddag

Het is lang geleden dat ik zo gespannen was voor een wedstrijd. De hele week al, als ik maar even aan de wedstrijd dacht dan kreeg ik al een raar gevoel in mijn buik. Ik probeerde er redelijk relaxed mee om te gaan zodat het niet de overhand zou krijgen. En dat is aardig gelukt. Om 4 uur gaat de wekker. Ik heb zoals altijd voor de wedstrijd, prima geslapen. Om kwart voor 6 sta ik bij het parc fermee. Aangezien het een EK is moeten onze pakjes worden goedgekeurd. Ook wordt gevraagd of je een pet draagt tijdens het lopen en zo ja dan moet je hem laten zien i.v.m sponsoren. Het is gelukkig allemaal ok dus ik kan vervolgens naar mijn fiets om de laatste dingetjes te doen.

Om 10 voor 7 moeten we klaar staan. We worden 1 voor 1 voorgesteld aan het publiek en duiken dan het water in. Het water is fris maar goed te doen. Om 7 uur starten we met 37 elite deelnemers. Ik lag bij Tineke en ik weet dat wij ongeveer even hard zwemmen. Het is dus zaak om bij haar te blijven. De eerste ronde liggen we zij aan zij. Maar de tweede ronde begint Tineke te versnellen. Ik merk dat ze erg sterk is vandaag dus dat kan een mooie strijd worden. Ik pak haar benen en kan zo goed mee. Op het laatst moet ik een klein gaatje laten, maar hoop dat ik dat in de wissel weer goed kan maken. Dat gebeurt en ik zit als eerste op de fiets. Maar ik verwacht dat Tineke zeker met mij mee zal gaan. En dat had ik goed gegokt. Na 30 km fietsen liggen we al op kop in de wedstrijd (terwijl we na het zwemmen 7 minuten achterstand hadden). Dat is dus wel heel snel! Er staat een behoorlijk harde wind en nog ongunstig ook. Hij komt uit het noordoosten en dat betekent dat we de hele dijk van Almere naar Lelystad (30 km lang) vol tegen hebben. Op zich zijn deze zware omstandigheden voor Tineke en mij (als sterke fietsters) wel gunstig, maar voor een snelle tijd helaas niet. Ik laat dan het parcoursrecord ook al snel varen. Dat is vandaag gewoonweg niet mogelijk. Na de doorkomst bij de coachpost halverwege zie ik dat Tineke nog steeds vlak achter me zit. Mijn tactiek zal zijn om de tweede keer op de dijk richting Lelystad tegen de wind in goed door te blijven rijden en te hopen dat ze wat tijd verliest en me wat minder goed in het vizier heeft. Dit lukt en ik krijg door dat het gaatje 1 minuut 20 is als we de Knardijk op rijden. En nu dus door blijven rijden zodat het gat nog wat groter wordt. Vlak voor Almere Haven met nog 6 km te gaan hoor ik dat het inmiddels 2 minuut 40 is geworden. Maar goed, er moet nog een marathon gelopen worden dus er is nog niks beslist.

Als ik van de fiets afstap merk ik dat ik toch wel hard heb gefietst. Een tijd van 4.59 met deze wind is kennelijk toch niet niks! Ik ben helemaal stijf en het lopen gaat niet echt flex. Niet aan denken en op frequentie proberen te lopen. Dat gaat aardig en kom toch in een lekker ritme ondanks het feit dat ik de hele marathon met pijn in de benen heb gelopen. Na de doorkomst van de eerste ronde krijg ik mee dat Tineke hard is gestart. De strijd is dus nog niet beslist! Het publiek is geweldig. Wat een bekenden langs de kant. En wat is iedereen enthousiast. Dan wordt een marathon lopen nog leuk ondanks de pijn. Ik blijf lekker door lopen in mijn eigen ritme en halverwege hoor ik niemand meer over gevaar van achteren. Speakers Wim en Ruud beginnen al te roepen dat ik de Europees Kampioene ben. Maar ik moet nog 21 km! Ik weet niet wat mijn voorsprong is. Bij het in gaan van de laatste ronde vraag ik toch maar eens aan Rob wat de voorsprong eigenlijk is. Hij roept 6 minuten. Dat stelt me gerust, en ik weet nu zeker dat de buit binnen is. Stiekem begin ik al een beetje te genieten. De laatste 500 m zijn onbeschrijflijk. Ik was al aan het verzinnen hoe ik de finish zou gaan vieren. Met nog 500 m te gaan wordt ik begeleid door 2 motoren met sirenes. Vlak voor de finish zie ik mijn moeder staan met de Nederlandse vlag en ik pak hem zodat ik met de vlag over de finish kom. Ik leef in een roes. Ik besef amper wat er allemaal gebeurt maar als ik er nu aan terug denk en de beelden en foto's terug zie dan wordt ik toch wel een beetje emotioneel. Wat ik wilde is gelukt. In een goeie race Almere winnen als laatste wedstrijd op topnivo. En dan als kadootje Europees en Nederlands Kampioen worden. Wow!!!!

Het was mijn derde overwinning in Almere, de eerste stamt alweer uit 2008. Voor mij is Almere toch wel een van de allermooiste wedstrijden die ik heb gedaan vanwege de sfeer in eigen land. Zo ontzettend veel bekenden langs de kant die je aanmoedigen en super enthousiast zijn. En de speakers Wim en Ruud maken het feest helemaal compleet. Als ik er aan denk dan krijg ik weer kippenvel. 

Bedankt!

Bij deze wil ik iedereen bedanken die op een of andere manier hebben bijgedragen aan dit succes. Al mijn teammaatjes en de begeleiding van het Trivio Longdistance Team. Dit team heeft mij de laatste 2 jaar van mijn prof-carriere weer enorm gestimuleerd en gemotiveerd. Mede dankzij jullie heb ik het op kunnen brengen om nog een keer in topvorm op een wedstrijd te kunnen staan. Ontzettend bedankt hiervoor. Mijn sponsoren: Isaac, Xendurance, Sailfish, Fi:zik, Ron for Run, TAO, Suunto, C-bear, Tri-Sports, Trivio, Arena, Orthovision, Bont, CEP en Fysiosupplies. En als laatste mijn trouwste supporter, coach, trainer, steun en toeverlaat Rob. Zonder jou was ik nooit zover gekomen!

Link: www.longdistanceteam.com  - top

Challenge Roth - 23 juli 2014

Laurens ten Dam verwoordde het mooi deze week: "Het lichaam is geen robot. Het is niet zo dat als je op een knop drukt en die prestatie komt eruit. Dat zou wel heel makkelijk zijn. Waar het aan ligt dat weet je niet. Je moet gewoon hopen dat de puzzelstukjes op het juiste moment op de juiste plaats vallen."

Afgelopen zondag stond ik aan de start van één van de oudste en grootste triathlons ter wereld: de Challenge Roth. Eigenlijk stond hij vorig jaar al op mijn planning maar door een blessure moest ik het een jaartje uitstellen. Het parcours bestaat bekend als zeer snel en daarom had ik als doel om een tijd neer te zetten rond de 9 uur en het liefst eronder. Ik had er veel voor gedaan om er goed voorbereid aan de start te staan. Ik had er vertrouwen in dat het een mooie "warme" dag zou worden. 

Er heerste een ontzettend gave sfeer de ochtend van de race. Zoveel triathleten (meer dan 4000 starters) op een kluitje met ook nog eens dubbel zoveel publiek als het niet meer was. Als ik nog geen zenuwen had dan kwamen die nu wel. Om half 7 klonk voor mij het startschot. Het was even vechten bij de start maar daarna kon ik goed doorzwemmen. Ik kon mooi meezwemmen in de voeten van iemand voor mij. Achteraf weet ik niet of het verstandig is geweest, we slingerden wel erg veel door het kanaal. Mijn zwemtijd was dan ook niet wat ik als doel had gesteld en wat op dit moment mijn nivo is. Maar ach de dag is nog lang en er kan nog veel gebeuren.

Eenmaal op de fiets voelden de benen wel goed aan, maar ik had toch het idee dat ik net niet dat beetje extra had om een super fietsonderdeel neer te zetten. Mijn doel was om onder de 5 uur te gaan fietsen, maar ik zag halverwege al dat een tijd rond de 5 uur het hoogst haalbare zou zijn vandaag. Maar wat een sfeer! Na 70 km fietsen reed ik de eerste keer de Solarberg omhoog. Dit is een ervaring die je bijna niet kunt beschrijven, maar moet ervaren. Wat een haag van mensen waar je door heen rijdt omhoog. Zo gaaf! Bovenaan de heuvel stond Rob met mijn voeding. Ik hield me braaf aan mijn voedingsplan, maar merkte wel dat het niet goed viel. De tweede ronde probeerde ik te blijven pushen, alhoewel ik wel wat verval had. Ook de warmte ging meespelen wat het behoorlijk zwaar maakte. 

Na precies 5 uur fietsen mocht ik de fiets af en kon ik aan de afsluitende marathon beginnen. Maar toen ik van de fiets afstapte voelde het al niet goed. Bij de eerste stappen die ik nam begon mijn maag al op te spelen. Niet aan denken en gewoon doorlopen. Na 2 km lopen stond Rob met mijn eerste cola shot. Ik besloot even stil te staan goed te koelen en het flesje op te drinken. De volgende 10 km ging aardig, maar ik haalde bij lange na niet het tempo wat ik normaal gesproken zou kunnen lopen. Mijn doel werd vandaag finishen en de eindtijd boeit niet meer. Na 16 km moest ik voor de eerste keer gaan wandelen. En vanaf dat moment was het dribbelen van verzorgingspost naar verzorgingspost en daar proberen wat binnen te krijgen wat bijna niet ging. Ik probeerde de maagpijn/krampen te verdringen door heel hard in mijn vuisten te knijpen (zie foto van Maryvonne hiernaast). Halverwege stond Rob weer en voor hem was het ook duidelijk dat finishen vandaag nog het enige doel was. Op 26 km stonden Sonja, Gonny, Mark, Mirjam en Rick. Zij motiveerden me weer een beetje. Erg leuk om onderweg bekenden langs de kant te zien. Iedereen riep dat ik moest proberen te gaan genieten. Dat heb ik geprobeerd, maar dat is eigenlijk niet te doen als je je doel in duigen ziet vallen en je je ook nog eens niet lekker voelt. Tussen 28 en 30 km kreeg ik in Eckersmuhlen een kleine opleving maar daarna was het op. De tank was doodgewoon leeg, ook logisch als je bijna niks naar binnen kunt krijgen. Na 4 uur lopen kwam ik "eindelijk" over de finish. 

Op dit moment overheerst nog de teleurstelling. Ik heb er lang niet uitgehaald wat erin zit. Dat merk ik nu ook aan mijn lichaam de dagen na de wedstrijd. Ik ben lang niet zo kapot als normaal na een hele triathlon en spierpijn heb ik al helemaal niet. Wel heb ik nog 2 dagen last gehad van mijn maag. Er zat dus echt iets niet goed.

Foto's: Maryvonne v/d Berg, Sonja Jaarsveld

Link: www.longdistanceteam.com  - top

Sprinten in Amsterdam en winst op de halve in Stein - 28 juni 2014

Ik had nooit gedacht dat ik de Eredivisie wedstrijden zo gaaf zou vinden. De korte afstand is nou niet bepaald mijn specialiteit en al helemaal niet als er gestayerd mag worden. Maar de hele sfeer er omheen, het samen doen met het team, de teamspirit maken van een individuele sport toch een beetje een teamsport. En het mooie daaraan is dat je elkaar motiveert en zelfs naar een iets hoger niveau helpt. Voor mij is het in ieder geval zeer geslaagd!

Zondag 8 juni stonden we met het Trivio Long Distance Team aan de start van de tweede wedstrijd in de Eredivisie: het NK sprint in Amsterdam. Voor ons dit keer dus nog korter dan in Weert. Het zou dus een lange eindsprint worden, zoals ik vantevoren al twitterde. Na een lange regenachtige ochtend klonk voor ons om kwart voor 3 dan eindelijk het startschot. Ik had gelukkig al even goed ingezwommen, dat helpt mij altijd om wat sneller weg te komen. Ik had de opdacht mee gekregen om er gewoon een individuele wedstrijd van te maken, omdat mijn teamgenoten waarschijnlijk te ver voor en achter me zouden zitten. Ik zwom voor mijn doen prima en met een redelijk snelle wissel sprong ik de fiets op. Nu begon de race tegen de rest. In je eentje is er geen beginnen aan om te proberen in te fietsen op de kopgroep. Gelukkig haalde ik na 10 km Esther de Vries bij, zodat we samen verder konden rijden. Dat scheelt toch wel als je het samen kan doen. Kunnen je benen af en toe even herstellen. In de tweede wisselzone hang ik mijn fiets op. Ik merk op dat hij maar aan 1 remhendel hangt, maar de fietsen naast mij ook, dus het zal wel goed zijn. Ik sprint weg, en kom al snel in een lekker ritme. Een loopsnelheid wat ik niet vaak loop, maar het is maar 5 km dus dat is vol te houden. Na 1 ronde van 2,5 km staat coach Gonny en wijst me erop dat ik een penalty heb. Ik blijf rustig en wacht 10 seconden in de penalty box. Achteraf blijkt dat het het fout ophangen van mijn fiets was. Ik snel de tweede ronde in, met nog meer adrenaline in mijn lijf. Met een mooie looptijd wordt ik 19e op het NK sprint. Als team staan we weer op het podium, nu op de derde plek.

Afgelopen weekend was de laatste test voor Challenge Roth: de halve triathlon van Stein. De organisatie had een mooie overnachtingsplaats geregeld in een hotel in Belgie. Daar verbleven we met een gedeelte van ons team en sliepen zelfs 1 nacht in een skybox van het voetbalstadion waar het hotel gevestigd was! Op zaterdag was de wedstrijd over de sprintafstand die weer meetelde voor de Eredivisie. Ook wel eens leuk om je teammaatjes aan te moedigen. Ze hebben het weer prima gedaan, met weer een derde plek! 

De volgende dag mocht ik zelf aan de bak. Samen met nog 4 anderen van ons team, May, Tineke, Carla en Corine deden we mee aan de halve. Ik had er zin in, maar was de ochtend van de wedstrijd wel gespannen. Stein is toch een speciale wedstrijd. Het beloofde een mooie dag te worden. 

Om 10 uur klonk het startschot. Ik was goed weg en kon mooi in een groepje blijven zwemmen. Bij de eerste boei was het even hectisch maar daarna viel het mee. Na 1 ronde hoorde ik van race director Frank Heldoorn dat ik maar 1min 20 sec achter Corine lag en 20 sec achter Brooke Brown. De tweede ronde zwom ik goed door en ik kwam zelfs als 4e dame uit het water, 2 minuten achter Corine. Met een snelle wissel had ik de derde dame, Brooke Brown al meteen te pakken. Nu was mijn opdracht om zo snel mogelijk te fietsen. Na 15 km fietsen lag ik al op kop. Dit gebeurt mij niet vaak. Eigenlijk is dat behoorlijk irritant als je op kop ligt. Je hebt geen idee hoe ver de dames achter je zitten. Normaal ben ik aan het jagen en krijg ik keurig de achterstand door, maar nu vroeg ik mezelf de hele tijd af wat mijn voorsprong zou zijn. Hoor ik ook nog bij het ingaan van de laatste fietsronde mijn coaches roepen: "en nu gaan". Shit dacht ik zitten ze zo kort achter me? Gelukkig kwam ik als eerste de tweede wissel binnen. Ik had wel redelijk wat zelfvertrouwen opgedaan uit de laatste wedstrijden voor wat betreft mijn lopen, maar wist ook dat de wedstrijd pas is beslist op de finishlijn. Het lopen voelde de eerste 10 km niet makkelijk. Ik moest er echt voor werken en wist toen ook wat de achterstand was van de overige dames. Na 10 km kwam ik eindelijk in mijn ritme en wist toen dat het me zou lukken. Na twee jaar niet gefinished te zijn in Stein vanwege een val en een blessure, mocht ik nu wel finishen met als kadootje de winst. Achter mij speelde er zich een mooi gevecht af tussen teamgenootjes May en Tineke (die zelfs de dag ervoor nog de sprint had gedaan!). Gaaf dat we uiteindelijk met z'n drieen op het podium staan.  

Het was een fantastisch weekend. De test voor Roth is geslaagd. Nog twee weekjes een paar goede key trainingen doen, dan rustig taperen en ik ben klaar voor een mooie dag op 20 juli. De wedstrijd die al lang op mijn verlanglijstje staat.

Foto's: Sonja Jaarsveld, Christie Brouwer, Marc v/d Kort, Diana Smeets

Link: www.longdistanceteam.com  - top

De maand mei - 1 juni 2014

Het is inmiddels al weer juni en het triathlon seizoen is in volle gang. Hoog tijd voor een update van mijn kant. Wat heb ik allemaal uitgespookt? Nou behoorlijk wat: 3 wedstrijden en een heleboel mooie trainingen.

Begin mei zijn Rob en ik een weekje op Mallorca geweest. Ik mocht trainen in Colonia de Sant Jordi in het Best Swim Centre. Een geweldige plek! Ik heb daar mee gedaan met de Olympische (stayer) triathlon. Een leuke wedstrijd, maar het zou nog wat leuker zijn als je hard kunt zwemmen. Ik heb het fietsonderdeel helemaal alleen moeten doen. Toch ben ik tevreden met een 5e plek. De dagen na de wedstrijd heb ik nog lekker wat kunnen fietsen op Mallorca.

Ik ben precies één dag thuis geweest voordat we naar Nederland vertrokken. Hier heb ik een week kunnen trainen met aansluitend het NK OD in Weert, tevens onderdeel van de Eredivisie waar we met ons Trivio Long Distance Team ook aan meedoen. Het was een geweldige wedstrijd waar onze team tactiek goed heeft gewerkt. Zelf behaalde ik een 10e plek waar ik zeer tevreden mee ben. Ik kon goed mijn kracht kwijt op de fiets en had een mooie looptijd. En de beloning was dat we deze wedstrijd als team op onze naam konden schrijven! 

Na de wedstrijd zijn Rob en ik weer naar ons huisje in Compiegne gereden. Weer een weekje thuis trainen voordat we weer naar Nederland mochten voor de volgende wedstrijd: de halve triathlon van Nieuwkoop. De triathlon van Nieuwkoop gaat over 2,5 km zwemmen (dit keer was het bijna 3 km), 81 km fietsen en 20 km lopen. Aangezien het zwemmen relatief langer is dan in een echte halve, is het natuurlijk niet voordelig voor mij als slechtere zwemster, maar wel een mooie gelegenheid om op het zwemmen te trainen! Het zwemmen ging voor mijn doen goed. Op de fiets ben ik helaas niet in mijn ritme gekomen. Ik had erg stijve en zere benen en ze wilden niet doen wat ik wilde. Waarschijnlijk is de 5 uur durende autorit van de dag ervoor daar de oorzaak van geweest. Maar ik heb het er niet bij opgegeven. Ik wist dat Hanneke de Boer al te ver vooruit was, maar een tweede plaats was zeker haalbaar. Gelukkig had ik nog een redelijk looponderdeel waardoor ik toch als tweede dame kon finishen.

De dag na de wedstrijd had ik met Carla van Rooijen afgesproken om van Aalsmeer naar Compiegne te fietsen in twee dagen. We hadden er ongelooflijk veel zin in. We dachten dat we de route via Gent, waar we wilden overnachten, goed hadden uitgestippeld en vertrouwden op een gegeven moment blind op mijn Garmin. Ik weet niet wat de Garmin in gedachten had, maar na 260 km fietsen waren we 10 km van Brussel verwijderd! Het besluit was toen snel genomen, we nemen wel een hotelletje in Brussel. De volgende dag weer in het zadel voor de laatste etappe. Het was een geweldige ervaring en leuk om in twee dagen eens 535 km te fietsen. Een mooi basis blok richting Roth! De maand juni staan er 2 wedstrijden op het programma, het NK sprint in Amsterdam en de Ocean Lava halve triathlon van Stein. Maar tussendoor zijn de trainingen vooral gericht op het hoofddoel op 20 juli!

Link: www.longdistanceteam.com  - top

Nederlands Kampioene Duatlon in Powerman Horst - 14 april 2014

De kop is eraf! Voor dit jaar staan er 3 wedstrijden als piek wedstrijden genoteerd. En de eerste was gisteren het EK/NK duatlon lang in Horst. Het resultaat: Nederlands Kampioen!

De voorbereiding was goed gegaan. Ik had twee mooie trainingsweken in maart kunnen draaien op Fuerteventura met ons Trivio Long Distance team. Het is zoveel leuker om met anderen te trainen dan wanneer je alles zelf moet doen! Bovendien kun je je goed aan elkaar optrekken waardoor je elkaar sterker kunt maken. Ook toen ik thuis kwam heb ik nog een paar mooie key sessies kunnen doen voor Powerman Horst. Op basis van deze trainingen kreeg ik wel weer wat vertrouwen. Ik wist wel dat de pure snelheid met lopen er nog niet is maar een 15 km onder het uur lopen moest zeker haalbaar zijn.

Ondanks de ervaring die ik heb, begon ik afgelopen week toch weer te twijfelen. Omdat ik rust nam voor de wedstrijd, kwam alle vermoeidheid eruit en leek het alsof ik met de dag slechter werd. Ik zou beter moeten weten, dit is natuurlijk het effect van taperen en als je het goed doet, dan ben je op de dag van de wedstrijd wel uitgerust! En dit was ook zo. Tijdens het infietsen op de tacx de ochtend voor de wedstrijd en het inlopen voelde ik dat de benen zin hadden om wat te gaan doen.

De wedstrijd zelf liep eigenlijk precies zoals ik me vantevoren als doel had gesteld. De eerste run zo steady mogelijk doorkomen en dan op de fiets toeslaan. De eerste ronde van het fietsen moest ik er nog even inkomen maar daarna kon ik het goed doortrekken en liep ik in. Ik ben dan ook erg tevreden over mijn fietsnivo voor dit moment. Aan het einde van het fietsen zag ik teamgenote May Kerstens in de penalty box staan. Ik wist dat ik nog ongeveer 20 sec achter haar reed, dus dat was wel heel erg jammer. Achteraf bleek dat ze ten onrechte was gediskwalificeerd en dat ze gewoon een tijdsstraf had moeten krijgen. Zonde! Maar dit betekende dat ik nu op kop lag in het Nederlands Kampioenschap. Wel zag ik dat de nummer 2, Lucie van Genugten ook bezig was met een erg sterke wedstrijd. Ze reed continu op ongeveer 40 sec van mij. De laatste run moest ik dus nog wel even doorlopen om zeker te zijn van de titel. Ondanks dat het niet meer krachtig aanvoelde heb ik op basis van ritme mijn eerste plek kunnen vasthouden. Ik liep nog sterk in op de Duitse nummer 5 van het EK, maar kwam 3 seconden tekort om haar te pakken. Ik finishte zeer tevreden met dus een 6e plaats op het EK en mijn eerste Nederlandse titel op het NK duatlon lang. Teamgenote Carla van Rooijen werd 3e op het NK. Dit is een mooie opsteker aan het begin van hopelijk een erg mooi seizoen!  -  top

3e in Meaux - 8 maart 2014

De lente is aangebroken. Vandaag wordt het zelfs 17 graden. Ik geniet van dit jaargetijde, terwijl je aan het lopen bent zie je langzaam de blaadjes aan de bomen verschijnen. Tijdens de fietstrainingen snuif je de geur van langzaam uitkomende bloezem op. Alleen al door buiten te zijn wordt je lichaam gevoed met energie. Dan ben ik echt blij dat ik triathlete ben. 

Vorig weekend stond ik aan de start van de duatlon van Meaux. Een wedstrijd bij ons in de buurt over de korte afstand, nl. 6,5 km lopen-25 km fietsen-2,5 km lopen. Voor mij was deze wedstrijd bedoeld om alvast wat wedstrijdritme op te doen voor de Powerman Horst over 6 weken. De wedstrijd ging redelijk, ik ben alleen nog niet tevreden over het lopen op dit moment. Op een of andere manier ben ik op zoek naar het juiste loopgevoel en dat heb ik tot op heden nog niet gevonden. Maar ik ga gewoon verder met zoeken, dan komt het vanzelf. Met fietsen kon ik wel lekker doortrekken, waardoor ik nog op plaats 3 terecht kwam.

Over een kleine week stap ik in het vliegtuig naar Fuerteventura. Daar gaan we met het Trivio Long Distance Team (zie onder ook de link naar onze nieuwe website) samen trainen. Ik heb er erg veel zin in. Naar dit soort trainingskampen kijk ik altijd uit. Samen sterker worden is een stuk leuker dan altijd alles alleen doen!

Link: www.longdistanceteam.com  - top

Een nieuw jaar met nieuwe kansen - 18 januari 2014

Het is alweer 2014 en dus tijd voor nieuwe plannen. Afgelopen jaar is niet zo gelopen als ik had gehoopt. Een stress-fractuur gooide helaas roet in het eten, waardoor ik maar weinig loopkilometers kon maken. Gelukkig is dat verleden tijd en ik kijk met veel vertrouwen naar de toekomst. Ik heb een iets langere rustperiode genomen dan anders, en ben eind december weer met de trainingsopbouw begonnen. Ik ben fit en heb mijn plannen gemaakt. Het wordt een jaar met mooie doelen en uitdagingen.

Voor het over mijn wedstrijdplannen te hebben, wil ik eerst kwijt dat ik het heel gaaf vind dat ons Long Distance Team voor de Eredivisie weer iets meer vorm heeft gekregen. Naast de Eredivisie zullen we namelijk ook in de overige wedstrijden als gezamenlijk team starten. Ik kijk ernaar uit! Binnenkort zullen de sponsoren bekend worden gemaakt en onze nieuwe website zal gelanceerd worden. Dus stay tuned!

Op dit moment zit ik weer op mijn favoriete trainingsstekkie, bij Trisports op Lanzarote. Ik ben bezig om een mooie basis te leggen voor dit seizoen, en ik ben zeker niet de enige pro die deze plek heeft uitgezocht! Helaas werkt het weer nog niet echt mee. Van de 5 dagen dat ik hier nu ben, heeft het al 3 dagen geregend. Maar de temperatuur is wel een stuk aangenamer dan thuis. Dus dan de fiets maar een keer extra poetsen. Over een kleine 2 weken kom ik weer naar huis om op 1 februari aanwezig te zijn op onze eerste teamdag van dit jaar.

Dan de wedstrijdplanning. Dit jaar zijn de Europese Kampioenschappen voor de lange afstand op zowel de duathlon als de triathlon in Nederland! De eerste wedstrijd waar ik naar toe werk is dus het EK (tevens NK) Powerman in Horst. De andere twee piek wedstrijden dit seizoen zijn de hele triathlons waarop ik zal starten: de Challenge Roth en het EK/NK Challenge Almere. Daarnaast zal ik een aantal Eredivisie wedstrijden starten waaronder de NK’s OD en Sprint in Weert en Amsterdam, en in voorbereiding op Roth doe ik uiteraard ook weer mee aan de halve triathlon in Stein. Ik hoop er een mooi jaar van te gaan maken en in ieder geval blessure-vrij te bijven!

Link: www.trisportslanzarote.com  - top