RESULTS 2008

RACE REPORTS 2008  [in Dutch only]

Verslag Ironman Arizona - 23 november 2008 

"Nu begint het moeilijkste gedeelte van een Ironman winnen. Tja, waar zal ik beginnen. Het begon eigenlijk 6 weken geleden. Ik stond aan de start van de belangrijkste wedstrijd van het seizoen. Ik dacht dat ik in supervorm was en dat het dus wel goed zou moeten gaan. Maar helaas, ik had gewoon een "off-day". Oorzaak: eigenlijk geen idee, het enige wat ik zou kunnen bedenken was dat ik misschien te hard had gezwommen, of iets te gespannen op de fiets heb gezeten vanwege de harde zijwind, maar dat kan het nooit helemaal geweest zijn. Daarom heb ik een week na Hawaii besloten om van start te gaan in de IM van Arizona. Niet om revanche te nemen, maar om hopelijk toch het seizoen met een goed gevoel af te kunnen sluiten." Zo begon ik mijn speech maandagochtend tijdens het awards banquet van de Ironman Arizona.

Het was allemaal nog zo onwerkelijk. Ik had zojuist een Ironman gewonnen. En dat allemaal in een wedstrijd die ik niet eens van plan was te gaan doen dit jaar. Dat maakt het extra speciaal. Toen ik 5 weken geleden besloot om deel te nemen aan de IM Arizona, heb ik contact gezocht met bijna iedereen die ik kende die op de startlijst stond. Ik was namelijk op zoek naar tips over het weer en het parcours en moest nog onderdak zoeken, want ik wilde er graag 2 weken vantevoren al heen om nog te acclimatiseren. Zo heb ik uiteindelijk een gastgezin gevonden in Mesa, op 15 km van de start. Een super gastgezin op een geweldige locatie. Ik heb er nog heerlijk kunnen trainen en zo was ik helemaal gewend geraakt aan het klimaat in Arizona en ik voelde me behoorlijk race-klaar. Vrijdag voor de race kwam Rob over om zo toch bij de wedstrijd aanwezig te kunnen zijn.

Ja en dan de wedstrijd. De pro's startten om tien voor zeven. Ze hadden de start 5 minuten uitgesteld omdat het anders nog te donker zou zijn. Het water was 18 C en buiten was het toen nog maar een graad of 15/16. Behoorlijk fris dus. Er startten zo'n 80 pro's. Vanaf het moment dat we weggeschoten werden lag ik direct alleen. Ik had alleen wat plakkers in mijn voeten hangen. Dat was dus zelf navigeren want heel veel zien kon je op dat moment nog niet. Ik had me toen bedacht dat ik maar niet al te veel energie in het zwemmen moest gaan stoppen. Dan verlies ik maar 2 of 3 minuten met het zwemmen, maar dat maak ik hopelijk wel weer goed met het fietsen en lopen. Het doel wat ik me vantevoren had gesteld voor deze wedstrijd was weer eens een hele snelle marathon lopen. Dan moet je dus niet al je kruit al hebben verschoten met het zwemmen, dus lette ik goed op mijn techniek om te glijden en energie te sparen. Toen ik uit het water stapte zag ik dus dat het inderdaad niet zo'n snelle zwemtijd was: 1:06. Nou ja, mijn beste onderdelen moesten tenslotte nog komen.

Snel wisselen en de fiets op. Het was nog steeds fris. Het fietsparcours is 3 keer een heen en weer stuk, waarvan heen vals plat omhoog gaat en terug dus snel naar beneden. De wind stond zodanig dat we de heenweg omhoog wind tegen hadden. Ik had me voorgenomen om ook energie-zuinig te gaan rijden. Dus wel blijven pushen maar niet overdrijven. En vooral goed in de aero-positie liggen. Na 10 km kwam Daniel Avant mij voorbij, hij had kramp gehad tijdens het zwemmen. We wensten elkaar succes en hij fietste verder. Hij fietste toch wat te hard voor mij, dus het was geen optie om hem in het vizier te houden. Heel langzaam raapte ik wat dames op. Het voelde allemaal nog vrij goed aan en ik lette goed op de voeding die ik moest innemen. Ik had zelf alleen geen idee hoe ik in de race lag, maar daar was ik ook niet zo heel erg mee bezig. Ik zag alleen dat Joanna Zeiger op kop lag en dat ik haar ongeveer op het zelfde punt elke keer tegenkwam. Dat betekende dat we ongeveer even hard aan het fietsen waren. Uiteindelijk bleek ik toch 2 minuten harder gefietst te hebben. Toen ik mijn laatste ronde in ging hoorde ik Rob schreeuwen dat ik inmiddels op de achtste plek lag. Vlak voor de wisselzone kwam Edith Niederfriniger in zicht en we gingen tegelijk de wissel in. Met een fietstijd van 5 uur en 2 minuten had ik toch de snelste fietstijd neergezet.

Maar op dat moment had ik een probleem. Ik wilde een snelle marathon lopen, maar ik had 's ochtends voor de wedstrijd mijn grote boodschap niet kunnen doen. Dit zat me dus nog dwars en moest eruit. Na weer een snelle wissel was ik eerder weg dan Edith. Gelukkig stond na 1 km lopen het eerste toilet langs de kant. Hop, er maar in dan. Toen ik er weer uit kwam was Edith al niet meer te zien. Ik liep verder en het voelde goed aan. Ik kon goed mijn frequentie houden. Toen ik na 6 km weer langs Rob kwam, keek die heel verbaast en vroeg of alles goed ging. Ik zei natuurlijk ja, maar dat ik even een pitstop moest maken. Hij snapte er nl. niks van, het lopen zag er goed uit maar ik lag in één keer anderhalve minuut achter Edith. Weer 2 km later voelde ik mijn darmen weer opspelen en ben maar weer een toilet ingevlucht. Daarna had ik het idee dat ik echt leeg was en dat ik nu echt een harde marathon kon lopen. En zo geschiedde. De eerste ronde van 14 km (inclusief 2 x toiletbezoek van ongeveer 3 minuten) ging in 1 uur en 1 minuten. De tweede ronde net zo (maar nu zonder pitstop). In deze ronde was ik van de zesde plek naar de tweede gelopen. Inmiddels was Joanna Zeiger uitgestapt. De enige die dus nog voor me liep was Leanda Cave. Met nog 6 km te gaan haalde ik ook haar in en toen wist ik als ik maar blijf lopen dan ga ik hier gewoon winnen. Dat was wel een heel onwerkelijk gevoel. Maar toch was het echt. Na 9 uur en 21 minuten loop ik dan als winnares over de finish met een marathontijd van 3 uur en 7 minuten. Met die tijd was ik niet meer bezig en heb dan ook rustig handjeklap gedaan met het publiek in de finish-straat. Maar toch bleek ik bij toeval met 3 seconden ook nog het oude marathon-parcoursrecord verbeterd te hebben. Super gewoon, weer een doel in mijn triathlon cariere gehaald: het winnen van een Ironman!

Ik wil via deze weg dan ook iedereen bedanken voor alle felicitaties die ik heb ontvangen. Komende week ga ik nog even lekker nagenieten en doen waar ik zin in heb. Daarna ga ik de trainingen weer rustig oppakken en met name aan mijn loopsnelheid werken. Begin januari vertrek ik alweer samen met Mariska naar Zuid-Afrika.

Verslag Ironman Lanzarote - 24 mei 2008 

Mijn Lanzarote avontuur 2008: De eerste helft van het jaar stond in het teken van de Ironman op Lanzarote. Ik had hier in 2006 voor de eerste keer deelgenomen en wilde graag nog een keer mijn derde plek daar verbeteren. Daarom waren alle trainingsstages op dit  eiland gepland en dat betekende dat ik dit jaar 9 weken op Lanzarote heb “gewoond”. In januari en maart heb ik er twee keer twee en een halve week met vriendin Mariska getraind. En eind april vertrok ik voor de derde keer dit jaar naar dit mooie vulkanische eiland om de laatste puntjes op de i te zetten voor de grote wedstrijd van 24 mei. De eerste week vergezelde Mark Spits me (trainend voor IM France) en de laatste twee en een halve week was Rob er zoals gewoonlijk bij in de aanloop naar de race. 

Op mijn website was al te lezen dat de voorbereiding helaas niet helemaal vlekkeloos is verlopen. Maar al met al was ik erg blij dat ik zaterdag toch zo fit aan de start stond. Dit had ik 2 maanden geleden niet gedacht. De laatste paar weken gingen de looptrainingen weer goed. Toch was er wel een beetje twijfel aanwezig. Het zwemmen zat wel goed. Ook het fietsen moest wel goed zitten want ik heb nog nooit zo’n goede fietsvoorbereiding gehad voor een  Ironman. Maar de vraag was of ik wel genoeg hardheidstrainingen had gedaan voor het lopen om toch nog een goede  marathon te kunnen lopen. Het antwoord zou wel komen op de dag zelf. Ik had immers gedaan wat ik kon doen! 

Op dinsdag voor de wedstrijd verhuisden Rob en ik van Tinajo naar het Ironman gebeuren in Puerto del Carmen. We zaten in een mooi apartementencomplex op 800 meter van de start/finish locatie. Zo kon ik nog een paar zwemtrainingen op het parcours afwerken en de boulevard nog een paar keer op en af rennen. Richting de wedstrijd begon ik me met de dag beter te voelen en ik kreeg er erg veel zin in. Donderdag arriveerden Rob zijn ouders die ook wel eens een Ironman van dichtbij wilden meemaken. En ze hebben ook echt alles van heel dichtbij kunnen meemaken, want Puerto del Carmen is de week van de Ironman één groot triathlon paradijs. Vrijdag nog even de persconferentie en de fiets wegbrengen.

En dan nu de wedstrijddag. Standaard 4 uur op, ontbijten, bidons klaarmaken en om half 6 vertrokken we wandelend tussen het uitgaanspubliek die uit de kroeg kwamen rollen naar de start. Fietsje klaarmaken en dan is het wachten tot de start. Ik was zoals gewoonlijk vrij relaxed en had er echt zin in. Je komt nog wat andere bekenden tegen die je nog even succes wenst en dan is het toch echt bijna zover. Om 7 uur werden we weggeschoten. Ik wist dat mijn concurenten allemaal veel sneller zouden zwemmen. Voor mij was het dus zaak om zo snel mogelijk te zwemmen zonder al te veel tijd te verliezen. Helaas was de start van de pro’s tegelijk met die van de age-groupers. Dit is voor mij altijd een nadeel omdat ik direct in het begin helemaal overzwommen wordt door de snellere zwemmers. Het enige wat je dan kunt doen gewoon door zwemmen/meppen. Na 1 uur en 5 minuten gezwommen te hebben zat het eerste onderdeel erop. Omdat er dit jaar weer 250 atleten meer meededen dan vorig jaar hadden ze het parc fermee een stuk langer gemaakt. Dit leidde tot een eerste wisseltijd van dik 4 minuten (en dan was ik nog bijna de snelste) en dat op blote voeten op asfalt. Als mijn voet dat zou houden dan was mijn stressfractuur zeker wel geheeld. Een goede test dus. 

Het fietsen was van begin af aan: “gaan met die banaan”. Ik wist dat ik het in deze wedstrijd op de fiets moest gaan maken als ik wat wilde. Ik ben er dan ook vanaf het begin vol voor gegaan. Ik kreeg van Rob onderweg door dat ik even hard aan het fietsen was als Tara Norton die op dat moment op kop lag. Ook zij is een erg goede fietster. Het fietsen vloog voorbij, hoewel ik waarschijnlijk toch op de klim van de Haria en de Mirador del Rio weer iets tijd heb laten liggen ten opzichte van Bella Comerford, de uiteindelijke winares. Na een fietstijd van 5 uur en 42 minuten (toch 20 minuten sneller dan in 2006) kwam ik weer in Puerto del Carmen aan. Nu begon het spannendste gedeelte van de wedstrijd.

Na weer een wisseltijd van 5 minuten, vanwege het lange parc fermee, begon ik aan het lopen. Er zaten op dat moment nog 3 dames voor me. Tara lag 8 en een halve minuut voor, Bella en Charlotte Kolters beiden 3 minuten. Het begin van het lopen voelde goed. Maar na 5 km begonnen de eerste darmproblemen. Ik gebruikte voor het eerst in een IM een iets andere samenstelling van voeding. Ik had het al uitgeprobeerd in de training en de Vulcano triathlon en dat was goed gegaan. Maar kennelijk is een IM toch iets anders. Het werd zo erg dat ik aan de diarree raakte. Op dat moment zat ik erg in dubio. Een wc opzoeken zou mij geen podiumplaats opleveren en laten lopen vond ik wel erg smerig. Toch heb ik voor het laatste gekozen en heb ik 25 km lang met veel schaamte over het loopparcours gelopen. Maar ja, je moet wat als je op het podium wilt komen. Dus alle atleten en supporters die ik stankoverlast heb bezorgd, bij deze: SORRY! Met dit ongemak voelde het lopen ook niet makkelijk aan. Het werd dan ook een zware mentale race. Ik zag wel dat ik in liep op Charlotte en Tara. Bella liep wel erg hard, dus na 10 km wist ik al wel dat een overwinning er niet in zat want zij is een heel constant presterende atlete met veel ervaring, de laatste van wie je nog een inzinking verwacht. Na 18 km passeerde ik Charlotte. Een ronde later, na ongeveer 28 km was ik bij Tara. We hebben ongeveer 7 km zij aan zij en kop over kop zo doorgelopen. Allebei hadden we het erg zwaar en was het op mentale kracht dat we door pushten. Totdat op 6 km voor de finish de kramp er bij Tara in schoot en ze in een keer stil bleef staan. Op dat moment dacht ik: “dit is mijn kans”. Nu door blijven lopen en je bent tweede. En dat lukte gelukkig in een eindtijd van 10 uur en 12 minuten, met toch nog een marathontijd van 3 uur 15.

Met zeer gemengde gevoelens kijk ik terug op deze race. Aan de ene kant ben ik super tevreden dat ik na al het blessure leed toch tweede ben geworden. Aan de andere kant weet ik dat er meer in zit want ik moet echt een snellere marathon kunnen lopen. Maar je moet ook realistisch zijn: Mijn loopniveau is nog niet helemaal wat het moet zijn. En daar kwam natuurlijk de problemen met de voeding nog eens overheen. Dus wie weet moet ik dan toch nog maar eens terug naar Lanzarote want ik kreeg nu een award met het onderschrift “subcampeona”. Dat sub moet er nog eens vanaf...