Triathlete Heleen bij de Vaate

Triathlon is nog steeds een snel groeiende en steeds populairder wordende sport. Dat merk je ook als prof, want dan heb je een weekje vakantie in China na een druk seizoen, en dan wordt je nog op straat in Shanghai geinterviewd! Op deze 5 minuten na heb ik de afgelopen week nauwelijks aan triathlon gedacht. Het is nu 2 weken na de race in Arizona en ik heb nog bijna niet gesport. De komende week ga ik ook nog niet veel doen, maar daarna zal ik de rest van december weer rustig beginnen met wat basistraining om het lichaam in conditie te houden. Echt opbouwen naar volgend seizoen kan wachten tot januari.

Natuurlijk heb ik wel mijn traditionele jaar-overzicht geschreven (zie onderstaande link). Samengevat ben ik heel blij met een top-seizoen waarin ik 100% ben teruggekomen van de blessures uit het rampjaar 2009 en zelfs op Hawaii mijn beste resultaat ooit heb kunnen neerzetten. Al mijn sponsoren wil ik van harte bedanken voor de steun en het vertrouwen. Waarschijnlijk sluit ik het jaar af op een 9e plaats op de Ironman World Ranking, dus de eerste stappen richting Kona 2011 zijn al gezet.

Ironman Arizona had dit jaar het sterkste pro veld na Hawaii. En daar stond ik dus tussen. In dit veld kon ik als het super zo gaan tweede worden, maar net zo goed 10e. Voorafgaand aan de race heb ik lekker kunnen trainen hier in Arizona. Het weer was een stuk beter dan in Nederland en ik had ook echt zin om weer een Ironman te gaan doen. Ik wist wel dat ik de vorm van Hawaii een beetje kwijt was, maar desondanks was ik mentaal fris om nog een keer te gaan knallen dit jaar.

En zo stond ik dus 6 weken na Hawaii weer aan de start van mijn derde Ironman van dit jaar. Het zwem water was slechts 16 graden, dus toen 8 minuten voor de start werd omgeroepen dat er nog 10 seconden waren om het water in te duiken, moest het er toch echt van komen. En weer zat ik met zwemmen in een verkeerd groepje. De eerste 500 m zwommen we lekker door, maar daarna viel het tempo een beetje stil. En ik had zelf niet de power om op kop te gaan zwemmen om het tempo op te voeren. Resultaat was een slechte zwemtijd van 1 uur en 7 minuten. Het was lekker gaan waaien toen we uit het water kwamen, dus dat betekende dat het fietsen niet makkelijk ging worden. De eerste 120 km gingen nog best goed en ik verloor niet heel veel op de andere dames. Ik was nog op koers voor een fietstijd net onder de 5 uur. Maar in de laatste 60 km ging het mis. Ik had de hele tijd al wat last van mijn onderrug. Dit werd erger waardoor ik niet meer goed kracht kon zetten. In de laatste ronde heb ik dan ook zo´n 5 minuten verloren helaas. De weersomstandigheden tijdens het fietsen deden me erg denken aan de triathlon van Almere. Een snoeiharde wind, regenbuien met soms zulke dikke spetters dat het wel hagel leek. Bij een verzorgingspost kreeg ik nog een paraplu in mijn snuffert, omdat een vrijwilliger deze uit haar handen liet glippen. Gelukkig geen gevolgen.

En dan de afsluitende marathon. De echte scherpte was er niet meer, maar desondanks heb ik me kunnen pushen om frequentie te blijven houden. Ook hier hadden we soms stevige tegenwind wat het lopen niet makkelijk maakte. Ik heb eigenlijk de hele marathon pijn in de benen gehad. Uiteindelijk ben ik tevreden met het resultaat. Twee top Ironmans in 6 weken is mij niet op het lijf geschreven. Hawaii ging top en Arizona was een degelijke race. Ik vind het knap van de dames die dat wel kunnen. Misschien kan ik nog wat van hen leren! En ik heb weer wat puntjes gescoord voor de Kona ranglijst. Sta nu even (ws. een weekje tot de volgende IM) op de 8e plaats.

Ironman Arizona, Tempe (USA), 21 November 2010, 3.8-180-42.2 km
1.	Chrissie Wellington (GBR)	8.36.13
2.	Lindsey Corbin (USA)	9.05.33
3.	Leanda Cave (GBR)	9.13.50
4.	Meredith Kessler (USA)	9.15.01
5.	Heather Wurtele (CAN)	9.19.10
6.	Erika Csomor (HUN)	9.22.38
7.	Madison McKenzie (USA)	9.24.11
8.	Heleen bij de Vaate (NED)	9.29.15

De tijd is snel gegaan de afgelopen 3 weken in Nederland. Morgen pak ik weer het vliegtuig naar het warme Arizona. Trainen voor een Ironman in dit koude herfstweer is toch echt wat anders dan op Hawaii, maar ik heb het schema weer redelijk op kunnen pakken. Niet dat je heel veel kunt doen in een paar weken tussen 2 Ironmans in. Het wordt me veel gevraagd op dit moment, of het wel mogelijk is om 2 van die zware wedstrijden te doen in korte tijd. En hoe ik dat aanpak qua voorbereiding. Nou, natuurlijk lag de echte piek op Hawaii, en dat is gelukt. Maar soms kun je een goede vorm toch wel een paar weken vasthouden. Hoe je bent hersteld van Hawaii is waarschijnlijk belangrijker dan hoeveel je nog hebt getraind in de tussentijd. Ik voel nu dat ik er nog niet echt klaar voor zou zijn, maar het gaat wel steeds beter, dus met nog twee weken rusten en wat trainen hoop ik toch weer in vorm te zijn. Bovendien had ik het idee dat ik nog lang niet was opgebrand dit seizoen: In het voorjaar was ik nog niet zo goed in vorm als nu omdat ik nog aan het terugkomen was van mijn blessurejaar. Daarom heb ik in juli ook pas mijn eerste Ironman gedaan in Zwitserland. Nu dus over 2 weken de 3e hele triathlon van dit jaar.

Er is nog een reden om er nog maar een Ironman wedstrijd bij te doen dit seizoen, namelijk het nieuwe kwalificatie systeem voor Hawaii 2011. Met mijn 9e plaats op Hawaii heb ik al redelijk wat punten verzameld, maar de 5 beste puntenresultaten tellen mee, dus ik zou graag nog wat extra punten willen binnenhalen voor de kerst. Dat denken overigens meer meiden, want het is een mooi startveld in Arizona. Verder vind ik het natuurlijk ook wel erg leuk om weer mee te doen in de wedstrijd die ik in 2008 won en daardoor een speciaal plekje heeft. Dit jaar zal winnen wel heel erg moeilijk worden, want Chrissie Wellington staat ook aan de start.

Zondag 21 november is het zover. En met het Nederlands gekleurde zadel dat sponsor Fizik speciaal voor me heeft laten maken vanwege mijn Nederlands kampioenschap zit ik in ieder geval lekker op de fiets!

Het is nu twee weken na de race. Ik zit weer in Nederland en begin de trainingen weer langzamerhand op te pakken. De dag na de race was de Grote Prijsuitreiking. Natuurlijk erg gaaf als je bij de eerste 10 op het podium mag verschijnen. Van dit moment heb ik dan ook wel even genoten. Helaas kon Rob er niet bij zijn omdat die de ochtend na de race voor zijn werk alweer op het vliegtuig zat naar China. De dag erna ben ik zelf naar Arizona gevlogen. Daar heb twee nachten bij mijn sponsor Extreme Endurance gelogeerd en heb mijn wedstrijdfiets daar achter gelaten. Over vier weken ben ik namelijk nog van plan IM Arizona te gaan doen.

De dagen na de race waren ook nog leuk nagenieten. Allemaal mailtjes van enthousiaste supporters: iedereen superbedankt voor de leuke reacties! Ook mooi is als je op internet regelmatig weer een link ontdekt met een verhaal of foto's van de race erop. Ik wil jullie dit niet onthouden en heb daarom hieronder wat links toegevoegd. Nu is de focus weer even op trainen en rusten. Ik hoop de komende twee weken in Nederland nog een paar goede trainingen te kunnen doen voordat ik weer naar Arizona afreis. De eerste week in Arizona zal de focus op zwemmen liggen met daarnaast natuurlijk het normale taperen richting de race. Het belooft een erg sterk bezette wedstrijd te worden, dus ik kijk er weer enorm naar uit. Een Hawaii in het klein!

Hierboven nog een foto van een paar voldane mensen na de finish. Harald, Irene en supervrijwiligster (en zusje van Irene) Petra. Lekker aan het nagenieten na een "zware" dag!

Wat een dag! De laatste weken waren super verlopen. Ik had mijn voorbereiding gedaan zoals ik wilde en ik voelde me sterk. Maar op Hawaii is dit niet altijd een garantie voor een goede race. Maar goed, ik wist wat me te wachten stond (ik had immers al 2 Hawaii finishes op mijn lijstje staan). En ervaring telt hier zeker.

Dit jaar startte het pro veld voor het eerst een half uur voor de age-groupers. Voor mij als slechte zwemster was dit ideaal, want op deze manier had ik geen last van stayer groepen tijdens het fietsen. Een eerlijke race dus. Tijdens het zwemmen kwam ik samen met Irene in een groepje van 5 meiden

terecht. Geen van ons had zin om erg veel energie in het zwemmen te stoppen, dus het tempo lag niet zo hoog. Resultaat was een langzame zwemtijd maar wel dat ik redelijk fris uit het water kwam.

Snel de fiets op en gaan knallen. Helaas verloor ik in de eerste meters al een bidon met voeding toen ik over wat hobbelig asfalt reed. Mijn eerste reactie was direct: "niet druk maken, er is hier genoeg verzorging onderweg, dus je redt het zo ook wel." Een teken dat ik redelijk relaxed was en me niet druk zou maken over tegenslagen. Het fietsen ging echt lekker. Ik haalde de één na de ander in en dat motiveert natuurlijk enorm. Tijdens het fietsen ben ik van een 47e plek na het zwemmen naar een 18e plek aan het begin van het lopen opgerukt. Ik zat dus al in de top 20!

Het lopen voelde de eerste kilometers weer heel vreemd aan. Maar gelukkig kwam ik na een tijdje wel in mijn ritme. Ik ging me eigenlijk steeds beter voelen. Na 15 km lag ik al twaalfde. Mijn droom was om ooit top-10 te finishen op Hawaii. Ik zat er nu wel heel dichtbij en wilde er dan ook alles aan doen om het nu te realiseren. Ik zou me voor mijn kop slaan als ik het nu had laten lopen. Alleen als ik alles geef en het lukt niet dan zou ik ook tevreden zijn. Op het keerpunt in Energy Lab (voor de kenners) lag ik elfde. Ik zag de Belgische Tine Deckers 1 minuutje voor me lopen, dus de top 10 lag nu wel heel dichtbij. Achter me zag ik ook 3 dames aankomen die het tempo er flink op hadden liggen. Ik moest dus zeker hard blijven doorlopen. Weer op de Queen K' aangekomen lag ik 10e. Vlak voordat we Palani Road afliepen stoomde ik Leanda Cave voorbij en beneden aan Palani Road Amy Marsh. Plotseling lag ik dus achtste. Helaas kwam Caitlin Snow vanachteren heel hard over mij heen met een pasfrequentie van boven de 200 per minuut. Wat kan die meid lopen zeg! Heel kort op plek 8, maar met alles gegeven te hebben ben ik ontzettend blij met de negende plek op Hawaii. A dream came true!

Na de race hebben we gezellig nagekletst met o.a Harald en Irene. Nu lekker genieten van dit ontzettend mooie resultaat en goed herstellen. Morgen naar de awards ceremonie waar ik dus ook op het podium mag staan! Het is allemaal nog een beetje onwerkelijk. Moet nog een beetje aan het idee wennen dat ik tot de beste 10 Ironman atletes ter wereld behoor. Maar het harde werken van de afgelopen weken heeft zich zeker uitbetaald. Nog een mooi detail is dat we met 2 Nederlandse dames in de top 10 zijn beland. Yvonne van Vlerken werd nl. zevende. Iedereen bedankt voor alle succeswensen en felicitaties. Dit was weer zo'n dag dat (bijna) alles klopte.

Ironman World Championships, Kailua-Kona, Hawaii, 9 October 2010, 3.9-180-42.2 km
1.	Mirinda Carfrae (AUS)	8.58.36
2.	Caroline Steffen (SUI)	9.06.00
3.	Julie Dibens (GBR)	9.10.04
4.	Virginia Beresategui (ESP)	9.16.47
5.	Rachel Joyce (GBR)	9.18.48
6.	Karin Thürig (SUI)	9.22.48
7.	Yvonne van Vlerken (NED)	9.23.33
8.	Caitlin Snow (USA)	9.26.42
9.	Heleen bij de Vaate (NED)	9.27.02
10.	Leanda Cave (GBR)	9.27.42

Vlak voor ons vertrek richting Spanje en Hawaii had ik een heel goed gesprek bij mijn hoofdsponsor SABIC. Het goede nieuws is dat ze mijn sponsorcontract met 2 jaar hebben verlengd! Dit betekent dat ik in ieder geval ook in 2011 en 2012 als professional door ga met triathlon.

Ik ben heel blij met de steun en het vertrouwen van mijn voormalige werkgever. Ze hebben me in 2007 de kans gegeven om de stap te maken naar full-prof triathlete. En ook in een moeilijk seizoen met blessures zoals vorig jaar is SABIC altijd achter me blijven staan. Daarom vond ik het natuurlijk ook extra mooi om dit jaar iets terug te kunnen doen door in eigen huis de NK-titel te pakken. En verder heeft SABIC zich als sponsor van de SABIC Triathlon in Stein echt op de kaart gezet als triathlon-sponsor. Dat onze mooie sport een speciaal plekje heeft in het bedrijf blijkt wel uit de enthousiaste deelname in Stein van heel wat medewerkers die alleen of samen in een trio-team aan het zwemmen, fietsen en lopen verslaafd raken. Mooi toch? Meer over SABIC op www.sabic-limburg.nl.

Maar goed, voordat we over het seizoen 2011 gaan nadenken, eerst zaterdag het Ironman WK op Hawaii. Er hebben zich 53 dames gekwalificeerd voor de race bij de professionals en ik vind het mooi dat ik daar voor de 4e keer tussen sta. De race start om 6.30u (dus in Europa om 18.30u) en ik ga proberen er het beste uit te halen. Het werk in de training is gedaan, ik moet er nu klaar voor zijn. En ik heb er ook echt zin in!

De Ironman is op 9 oktober live te volgen via internet op www.ironmanlive.com (via video en met tussentijden op alle onderdelen). Verder zal Rob proberen om tijdens de race regelmatig een update op mijn Twitter&Facebook te zetten.

Het is inmiddels alweer een week geleden dat we ons Spaanse bedje gedag zeiden. En nu zit ik alweer aan de andere kant van de aardbol, nl. op Hawaii! Van de droge lucht in de zonnige hoge bergen naar het vochtige vulkaan landschap met zon en wind. Ik bof maar met zo'n baan waar je op zulke mooie plekken op de aarde mag trainen en racen.

Afgelopen weken heb ik erg goed kunnen trainen in de Sierra Nevada, Spanje. Acclimatisatie aan de hoogte ging dit keer een stukje sneller dan in mei. Ik kon dus al vrij snel kwaliteitstrainingen doen. En dat ging erg goed. Ik heb heel wat hoogtemeters gemaakt op de fiets. En mijn powermeter zei dat ik weer een stukkie sterker was dan dat ik in mei was op deze berg. Er zaten behoorlijk zware trainingen tussen, maar ik heb het overleefd. Eén training heb ik vanwege de hitte niet helemaal af kunnen maken. Het was die dag tegen de 40 graden Celsius (We hebben deze training beneden gedaan bij Granada op 700 m). Op he

t programma stond 5 uur fietsen met tempoblokken en daarna (als koppeltraining) nog een progressieve duurloop van anderhalf uur. De 5 uur fietsen ging erg goed, maar na een uur lopen had ik het helemaal gehad. Ik droop van het zweet en na 2 minuten rust was mijn hartslag nog 135! Ik kon het echt niet opbrengen om nog een half uur door te lopen. Dat is ook wel eens goed om in een training de grens op te zoeken, als het maar niet te vaak is en je de volgende dag weer heel goed naar je lichaam luistert. En op Hawaii is het ook warm, vandaar dat we het zuiden van Europa hadden opgezocht om er alvast aan te wennen. Verder ben ik over het lopen dik tevreden. De baantrainingen op 2300 m hoogte gingen erg goed. En zelfs het zwemmen op hoogte ging voor mijn doen best goed. Kortom ik denk dat ik er klaar voor ben.

Na een paar dagen herstellen van het trainingskamp en koffers pakken thuis, zijn we gisteren aangekomen op Hawaii. Het begint hier al een aardig triathlon paradijs te worden. Alii Drive is 's avonds rond een uur of 6 een atletiekbaan geworden en 's ochtends liggen er al weer heel wat triathleten in de oceaan. Komend weekend zal het nog veel drukker worden. We zitten hier in een appartementje direct aan zee. De hele dag door hoor je de zee te keer gaan. Geweldig, nu nog een paar trainingen om het af te leren en dan kan het taperen beginnen. Zaterdag 9 oktober is de race. Wordt vervolgd......

Een iets later wedstrijdverslag dan normaal gesproken. Dat komt omdat we direct na de wedstrijd door zijn gereisd naar Zuid-Spanje, voor een laatste trainingsstage richting Kona.

Afgelopen weekend vond het Cologne triathlon weekend plaats. De opzet van deze wedstrijd is zodanig dat ze er een erg mooi en groot evenement van willen maken midden door een grote stad! Een groot evenement was het zeker. Maar of ik het ook echt leuk vond?

Zondagochtend startte om 7 uur de hele triathlon waaraan 700 deelnemers meededen en om 12:30 uur ging de halve van start met zelfs meer dan 2000 deelnemers. Daartussendoor dan nog het WK Quadrathlon (triathlon met kano), een Olympic Distance, en de dag ervoor een Sprint en wat kindertriathlon series. De zwemstart was op een kanobaan. Erg mooie entourage en een snel parcours. Gedurende de eerste minuut van het zwemmen werd er heel wat vuurwerk afgestoken om de sfeer nog wat te vergroten. Mijn zwemmen ging redelijk goed. Vanwege het grote startveld kwam ik wel in de drukte het water uit (ja, dan moet ik maar harder zwemmen!). Maar ik hoopte dat ik snel een beetje naar voren zou kunnen fietsen. Het fietsparcours was behoorlijk vlak en er stond erg weinig wind. De eerste 15 km reden we de stad in tot het tweede wisselpunt, daar keerden we voor een grote ronde en daarna moesten we nog eens 10 km heen en 10 km terug om de volle 90 km op de teller te krijgen. Ik voelde me erg sterk op de fiets en ik haalde de een na de ander in. Maar daar kwam geen eind aan want het was één lang lint. Na zo'n 25 km had ik de ergste drukte toch wel achter me gelaten. Helaas heb je als vrouw in een wedstrijd met erg veel mannen het nadeel dat sommige mannen het niet kunnen hebben dat ze worden ingehaald door een vrouw. Het gebeurde me regelmatig dat ik net iemand had ingehaald en dat deze persoon dan weer over mij heen ging en dan

vervolgens het tempo weer laat zakken. Na 30 km kreeg ik helaas mijn eerste tijdstraf voor stayeren uit mijn hele carriere. Ik was net ingehaald door iemand die zijn fiets alweer naar binnen stuurde waardoor ik dus pats in zijn stayerzone terecht kwam, was net bezig om op 10 m te gaan zitten toen er vanachter een motorrijder aankwam die me zonder enig aarzelen meteen een tijdstraf oplegde. Ok, niet in discussie gaan en verder rijden. Tot 60 km heb ik redelijk goed kunnen doen waar ik voor kwam, namelijk heel hard trainen. Maar toen werd het echt een zooitje. Ik was inmiddels ingereden op een groep van 30 man, waar ik niet meer uitkwam. Ik probeerde naar voren te rijden maar werd elk moment weer ingehaald. Dan probeer je maar zo netjes mogelijk om 10 m te zitten, maar dat pikt degene die achter je zit weer niet. Die haalt je vervolgens in en snijdt je min of meer af met het resultaat dat je een beetje loopt te freewheelen. Het is niet de bedoeling om hier een klaagzang op te hangen maar ik vraag me serieus af wat de meerwaarde is om als vrouwelijke pro (met mindere zwemkwaliteiten zoals ik) te starten tussen de agegroupers in zo'n mega-evenement. OK, het was mijn eigen keus om hier te starten, had ook voor een andere wedstrijd kunnen kiezen. Maar het is de spagaat van onze sport waar aan de ene kant positief gesproken wordt over het feit dat je als recreant in dezelfde race kan starten als de top, maar aan de andere kant merk je in gevallen als dit dus helaas ook een behoorlijke beinvloeding van de (dames) toprace. En voor anderen is het hobby, voor mij is het toch mijn baan. De snelle zwem-dames hebben er het minst last van. Zij komen uit het water met de mannen die ook echt hard fietsen en daar wordt veelal volgens de regels gereden. De middelmatige zwemsters hebben voordeel, zij zitten tussen de mannen die redelijk goed kunnen fietsen en waar je dus met de flow wordt meegenomen. De slechte zwemsters (zoals ik), die goed kunnen fietsen zijn in het nadeel. Heel frustrerend ten eerste omdat je zelf geen lekkere wedstrijd kunt rijden, en ten tweede omdat je toch mindere fietsters voor je weet die je in een eerlijke wedstrijd veel sneller had ingerekend. Natuurlijk had ik dit vantevoren kunnen weten, maar je hoopt toch dat het mee zal vallen. Helaas, dus niet!

Maar goed, ik had dus goede benen en heb tot 60 km erg hard kunnen fietsen. Daarna ging het voor mijn gevoel iets minder hard, maar de fietstijd van 2.18 op precies 90 km mag er zeker zijn! Na het fietsen moest ik dus een tijdstraf van 4 minuten uitzitten. Als kip zonder kop rende ik de wisselzone in naar mijn loopspullen. Daar vroeg ik waar de penaltybox was, bleek die aan het begin van de wisselzone te zijn waardoor ik helemaal terug moest lopen en nog eens anderhalve minuut extra had verspeeld. De 4 minuten werden er dus dik 5! Maar goed, rustig blijven, en je tijd uitzitten. Ik kwam als derde van de fiets, maar ondertussen zag ik al weer 2 dames de wisselzone in komen. Toen ik na mijn straf met lopen mocht starten, lag ik dus vijfde. Het is de laatste wedstrijd voor Kona, dus ik wilde zo goed mogelijk proberen te lopen ondanks de kleine tegenslag die ik afgelopen weken had gehad. De eerste 10 km moest ik er nog in komen (stilzitten tussendoor is niks voor een diesel) maar de tweede helft voelde ik me weer sterk. Ik liep net als in Stein weer een negative split. Ik heb het nog bijna gehaald tot de derde plek, ik kwam tot 25 seconden!

Conclusie is dat ik op de goede weg ben. Voelde me mentaal en fysiek sterk. Komende weken nog even hard werken aan de finesses en dan ben ik helemaal klaar voor het volgende piekmoment: Kona! Daar starten de pro´s dit jaar overigens een half uur voor de agegroupers, jippie!

Cologne226half, Keulen, 5 September 2010, 1.9-90-21.1 km
1.	Virginia Berasategui (ESP)	4.16.06
2.	Sylvia Felt (GER)	4.17.34
3.	Nicole Woysch (GER)	4.25.25
4.	Heleen bij de Vaate (NLD)	4.25.50
5.	Beate Görtz (GER)	4.27.25

Even een korte update. Zoals ik in mijn vorige stukje vermeldde zou ik 21 augustus meedoen aan de triathlon van Veenendaal. De oplettende lezer heeft mij niet in de uitslagen terug kunnen vinden. Dit klopt. Vanwege een opspelende lies heb ik besloten om er niet te starten. Ik wilde geen enkel risico nemen met het oog op Hawaii. Stel je voor dat ik weer geblesseerd zou raken. Gelukkig gaat het nu weer goed en kan ik de trainingen weer hervatten. Ik heb hierdoor helaas wel een week niet kunnen lopen en heb een paar snelheidstrainingen moeten laten schieten. Daardoor heb ik wel iets meer kunnen fietsen dan dat de bedoeling was, dus elk nadeel heeft zijn voordeel. Bovenstaande foto is trouwens nog een finish foto van Ironman Zurich die ik jullie niet wilde onthouden.

Komende zondag ben ik wel van plan om in de triathlon van Keulen te starten. Het wordt hopelijk een mooie wedstrijd, er staat een mooi startveld en wie weet wordt het ook nog een beetje triathlon weer! De organisatie heeft me zelfs een weekendje in Keulen aangeboden, dus daar zijn we het hele weekend te vinden. Daarna wordt het snel koffers pakken (eigenlijk moeten die dan al gepakt zijn) want de volgende ochtend vliegen we vanaf Brussel naar Granada! Eventjes legaal wat extra rode bloedcelletjes aanmaken......

Inmiddels ben ik eruit hoe mijn voorbereiding richting Hawaii zal lopen. Na IM Zurich hebben we goed nagedacht op welke manier ik goed voorbereid in Kona aan de start kan staan. Afgelopen weken heb ik dan ook heel wat reisjes geboekt, onderdak gezocht en uitgezocht welke wedstrijden ik nog wil gaan doen voor Hawaii. Het begint over 2 weken in Veenendaal. Daar doe ik mee aan de Olympische afstand triathlon. Het moet een mooie wedstrijd zijn, ik heb er zelf nog nooit meegedaan. Twee weken later doe ik mee met de Cologne half (in Keulen) en dit is tevens de laatste wedstrijd voor Hawaii. Bij ons vandaan maar een uurtje rijden. De volgende dag reizen we dan voor de tweede keer dit jaar af naar de Sierra Nevada in Spanje. De hoogte stage eerder dit jaar is erg goed bevallen en ik denk dat het mijn prestatie op Hawaii kan bevorderen. Als we terugkomen zijn we een halve week thuis en gaan dan naar Hawaii. Weer een mooi traject voor de boeg.

De afgelopen twee weken bestonden uit goed herstellen en de laatste week heb ik de trainingen weer rustig opgepakt. Ik heb een weekje bij mijn ouders gezeten waar ik lekker door de polder, het Friese landschap en de kop van Overijsel heb kunnen fietsen. Ik werd er natuurlijk goed verzorgd en kon naast het trainen dus goed uitrusten. Afgelopen weekend heb ik samen met Harald en Irene het Almere parcours gefietst. Ik zal dit jaar niet in Almere starten (met pijn in mijn hart). Maar ik moest een keuze maken. Als ik in Hawaii goed wil zijn is het niet verstandig 6 weken voor die tijd nog een hele triathlon te doen. Dus dit jaar maar even niet. Komende 4 weken worden zware trainingsweken met daarin dus twee wedstrijden. Ik heb er weer zin in!

Het is inmiddels 5 dagen geleden dat ik finishte in de Ironman van Zwitserland. We zijn weer thuis en hebben inmiddels nieuwe plannen gemaakt tot aan de IM van Hawaii op 9 oktober. Ziet er erg mooi uit, maar daarover later meer.

Op dinsdag voor de race zijn Rob en ik naar Zurich gereden. We verbleven bij 2 triathletes, Simone en Denise, in huis in een dorpje vlakbij Zürich. Het verblijf daar was geweldig! De dagen voor de race hebben we nog een paar keer in de Zürich-See gezwommen en het fietsparcours gereden. De temperatuur van het water was in het begin van de week nog erg hoog (25 °C), dus de geruchten gingen al dat het waarschijnlijk een "non-wetsuit swim" zou worden. Maar van vrijdag t/m zaterdag avond heeft het bijna aan één stuk geregend, waardoor het water flink was afgekoeld. Er mocht dus toch met wetsuit gezwommen worden.

Om 5 voor 7 klonk zondagochtend voor de pro's het startschot. We vertrokken 5 minuten voor de rest van het veld. Het zwemmen ging best lekker. Ik zag de eerste ronde Karin Thürig continue zo'n 20-30 m voor me liggen. Ik lag alleen te zwemmen, met iemand in mijn voeten, dus ik moest het werk zelf doen. Halverwege na de landgang (korte hardloop-sprint over een eilandje) zwom ik vrij makkelijk naar Karin toe en zwom haar zelfs voorbij. Voor mijn doen had ik een goede zwemtijd. De meeste mensen klaagden dat ze 2 minuten langzamer waren dan anders, en voor mij was het één van de snelste zwemtijden die ik ooit op een hele heb neergezet.

De wissel ging goed. Op de fiets moest het gebeuren. Het startveld in deze wedstrijd bestond over het algemeen uit dames die niet zo hard zwemmen, maar wel erg hard kunnen fietsen. Met name topfavoriete Karin Thürig (2x wereldkampioen tijdrijden en 2x Olympisch brons) zou waarschijnlijk een zeer snelle fietstijd neerzetten. Mijn eerste 30 km ging erg hard, met 40 km/uur gemiddeld. Helaas kon ik dit niet vasthouden. Dat kwam natuurlijk ook omdat we na de eerste 30 vlakke kilometers toch echt wel wat moesten gaan klimmen. Het totale fietsparcours kende 1280 hoogtemeters en bestond uit 2 ronden. Op de eerste echte klim na 45 km kwam Karin mij met toch wel een behoorlijk snelheidsverschil voorbij zetten. Meegaan was absoluut geen optie. Mijn benen voelde ik vanaf het begin al behoorlijk, dus voor mij was het belangrijkste blijven pushen en niet te veel verval hebben in de tweede fietsronde. Helaas is me dat niet gelukt. De eerste ronde reed ik op schema in 2uur en 30 minuten. Helaas was de tweede ronde 8 minuten langzamer! Over het fietsonderdeel ben ik dan ook minder tevreden. Toch voelde ik me nog behoorlijk fris toen ik van de fiets afkwam, gretig om te gaan hardlopen!

En dan nu de marathon. Hier kan nog van alles gebeuren. Ik begon als vierde dame aan het looponderdeel met de derde dame, Monika Lehmann anderhalve minuut voor me. De eerste halve marathon verliep heel goed en ik liep zeer constant met 4:12 minuut per km. Daarna begon ik de beentjes toch wel weer te voelen. Een negative split zoals in Stein zat er niet in. Ik lag inmiddels op de derde plaats met de desbetreffende fietser bij me. Ineens voelde ik een enorme aandrang komen en moest toch echt een toilet opzoeken. Gelukkig stonden er genoeg langs het loopparcours, dus hup de dixie in. De fietser wachtte geduldig op me en hij stond er nog toen ik eruit kwam. Pfff, ik wist dus dat Monika Lehmann nog niet voorbij was en dat ik dus nog steeds derde lag. De inhaalrace ging verder en ik zag de tweede dame steeds dichterbij komen. Dit was Simone Benz en na 28 km kon ik ook haar passeren. Ik lag dus tweede en nu was het een kwestie van blijven doorlopen. Karin Thürig lag inmiddels al zo'n eind voor me dat ik al aan het denken was dat ik niet eens binnen 5% van haar zou finishen. De 5% regel is dit jaar ingevoerd. Voor een Hawaii slot moet je binnen de 5% van de nummer 1 eindigen om hiervoor in aanmerking te komen. Deze Ironman had 2 slots voor de dames pro's. Het enige wat ik kon doen zo hard mogelijk

doorlopen, dan had ik er in ieder geval het maximale uitgehaald. Alleen zo hard voelde het niet meer aan. Na 9 uur 23 minuten en 50 seconden passeerde ik de finish. Erg blij dat ik weer eens een IM ben gefinished en ook nog eens tweede werd. Karin was deze dag van een andere klasse, dus dit was echt het hoogst haalbare op dit moment. Het was dus even spannend of ik een slot had of niet. Na de rekenmachine erbij gehaald te hebben was het duidelijk: Ik ga naar Hawaii!

Wat erg jammer was dat ik Rob niet heb zien finishen in zijn eerste Ironman. Na de finish moest ik naar de persconferentie en vervolgens naar de dopingcontrole. Toen ik klaar was met deze verplichtingen was Rob er al, hij was dus eigenlijk te snel en heeft het fantastisch gedaan!

Nu dus even goed herstellen zodat ik mij zo goed mogelijk kan voorbereiden op de IM van Hawaii! - top

Eindelijk weer echt terug in het Ironman circuit! Gisteren was mijn eerste finish in een Ironman sinds ruim anderhalf jaar (de zege in IM Arizona). Gelukkig heb ik de goede vorm van Stein kunnen doortrekken en kon ik met een behoorlijk steady race oprukken naar de 2e plaats.

Ik lag met een goed gevoel in het water en was best tevreden over mijn zwemtijd, zeker in vergelijking met de andere dames. Het fietsen ging minder makkelijk als in Stein, ik had toch gedacht zo'n 5 a 10 minuten sneller te kunnen zijn op dit parcours. En het lopen ging weer wel goed maar ook hier had ik het idee dat het nog wat sneller moet kunnen. Maar aangezien we na mijn blessure-jaar dit seizoen nog erg voorzichtig zijn geweest in de opbouw is deze 3.07 al heel mooi voor mijn gemiddelde van 60 a 70 loopkilometers in de week. Hoe het ook zij, ook met een iets betere race was ik nooit verder gekomen dan diezelfde 2e plaats, want voormalig wereldkampioene tijdrijden Karin Thürig zat als een machine op de fiets en leverde vervolgens ook nog een hele goeie 3.04 marathon af. Als zij dit kan doortrekken gaat ze hoge ogen gooien op Hawaii. Over Hawaii gesproken: ook ik heb me nu gekwalificeerd dus kan in de komende 11 weken proberen me zo goed mogelijk voor te bereiden.

Een uitgebreider verslag en meer foto's volgen later deze week. Groetjes, Heleen.

Ironman Zürich, Zwitserland, 25 Juli 2010, 3.8-180-42.2 km
1.	Karin Thürig (SUI)	9.00.04
2.	Heleen bij de Vaate (NLD)	9.23.50
3.	Monika Lehmann (SUI)	9.28.25
4.	Simone Benz (SUI)	9.29.44
5.	Sarah Schütz (SUI)	9.36.45

Het is even stil geweest op mijn website, maar dat betekent niet dat ik stil heb gezeten. Integendeel. Na mijn mooie zege in de SABIC triathlon van Stein heb ik lekker een weekje rustig-aan gedaan. Het weekend daarna zijn we naar Zurich afgereisd om het parcours daar te verkennen. Het was fantastich weer en het is een erg mooi parcours. Het zwemmen vind plaats in de Zurich-See. Het fiets parcours bestaat uit 2 ronden met in elke ronde behoorlijk lange stukken vlak langs het meer rijden in het ligstuur en een lus door de heuvels met o.a. 2 langere klimmen van ca. 10 minuten en 1 korte steile klim die vergelijkbaar is met de Snijdersberg in het Stein-parcours. Het lopen is vlak, maar wel met veel draaien en keren door het centrum van Zurich. Ik weet nu dus precies wat me te wachten staat over anderhalve week. Ik heb er enorm veel zin in. Afgelopen 2 weken heb ik super getraind en dit is het laatste weekje om de puntjes op de i te zetten. Dan een weekje goed uitrusten en dan ben ik er helemaal klaar voor.

Boven dit stukje staat een mooie foto van Ermindo Armino. Deze foto is gemaakt voor dagblad de Limburger waar n.a.v. de SABIC Triathlon een artikel over mij in stond. Onderwerp was het reislustige bestaan van prof-triathleten (behalve dan in juni als het NK bij je voor de deur wordt gehouden), vandaar de wereldbol. Ook op de foto pagina staan weer een hoop nieuwe foto's van onder andere de Powerman Horst, de Triathlon Nieuwkoop en de SABIC Triathlon Stein. Met dank aan Jeroen Koppenberg en Leo Everard.

Wow, wat een gaaf gevoel. Voor de derde keer winnen in Stein, Nederlands kampioene, een vet parcoursrecord, een supermooie thuiswedstrijd! Maar wat was het spannend en moest ik diep gaan. Mijn concurrenten Tereza, Sonja en Eva hebben me tot deze ultieme prestatie gebracht. Dit is mijn mooiste overwinning in Stein. En het bewijs aan mijzelf dat ik weer helemaal terug ben aan de top, er kan een dikke streep onder de pech van vorig jaar. Wat een voldaan gevoel!

Het was me de wedstrijd wel gisteren. Vooraf was mijn gevoel al dat de wedstrijd tijdens het lopen beslist zou worden. Maar dat het zo close zou zijn tussen de eerste 4 dames had ik eigenlijk niet verwacht. Tot een maand vantevoren was het startveld bij de dames nog erg mager. Pas in de laatste paar weken is dat flink veranderd. De nummer 4 van Hawaii, Tereza Macel had zich zelfs ingeschreven. En van Nederlandse bodem mocht ik het gaan opnemen tegen Sonja Jaarsveld en Eva Janssen. Die laatste maakte overigens haar debuut op de lange afstand. En ook Ulrike Schwalbe, die hier in 2006 wist te winnen had in de laatste weken besloten om te starten.

Ik had er enorm veel zin in. Had toch naar deze wedstrijd toe gepiekt en hoopte maar dat dat eruit zou komen. Stiekem had ik bedacht dat het mijn beurt weer was. Ik had hem in 2004 en 2007 gewonnen. Logisch is dat 2010 dus weer mijn jaar zou worden. Maar dit soort dingen moet je eerst maar eens waarmaken. Vantevoren had ik de verschillende wedstrijdscenario’s al een paar keer in mijn hoofd doorgenomen. Van Tereza, Sonja en Eva wist ik dat ze in ieder geval harder zouden zwemmen dan ik. Tereza zou waarschijnlijk in het gunstigste geval 10 minuten harder zwemmen en in het meest ongunstigste geval iets van 13 minuten. Ook weet ik dat ze een zeer sterke fietster is. Het zou dus niet gek zijn dat ze de voorsprong die ze met zwemmen had opgebouwd met fietsen zou behouden. Sonja had in Zuid-Afrika al een dijk van een Ironman neergezet. Haar fietsen was daar erg sterk dus ook haar mocht ik absoluut niet onderschatten. En Eva maakte haar debuut op het echte lange afstand werk. Wel heeft ze al zeer sterke halve triathlons gewonnen of is op het podium gekomen. Dus ook zij kon voor de verrassing van de dag zorgen. Kortom: ik was gewaarschuwd en mocht geen moment van de wedstrijd verzwakken.

Het zwemmen ging voor mijn gevoel goed. Resultaat was dat ik een zwemtijd op de klokken zette die ik hier eigenlijk altijd heb, 50 minuten. Dit was 11 minuten achter Tereza en respectievelijk 7 en 4 en halve minuut achter Eva en Sonja. Vanaf dit moment was het knallen geblazen. Dat voelden mijn benen ook. Door de kou had ik in de eerste ronde al wat last van mijn spieren en die pijn werd eigenlijk alleen maar erger door waarschijnlijk het harde fietsen. De fietstijd die ik hier neerzette was 7 minuten sneller dan wat ik hier ooit gefietst heb. Mijn missie was al deels geslaagd. Ik kwam als tweede van de fiets met Tereza nog maar anderhalve minuut voor mij. Maar Sonja en Eva zaten weer binnen de 3 minuten achter mij. De wedstrijd was nog lang niet gelopen. En dat bleek ook wel. Het spannendste gedeelte moest nog komen! Mijn benen hadden het met name de eerste loopronde erg zwaar. Na 6 km kwam Sonja mij al voorbij denderen. Het zag er zo makkelijk uit bij haar! Ik probeerde mee te gaan en kon haar continu in het zicht houden. Op de klimmetjes liep ik weer naar haar toe en in de afdalingen en op het vlakke liep ze weer wat uit. Maar het gaatje bleef binnen de 30 meter. Maar ook van achteren moest ik rekening houden met Eva, want die liep inmiddels ook in op mij. Bij het ingaan van de derde loopronde hadden we Tereza bijna te pakken. Opeens kreeg ik vleugels. Op het moment dat we bij haar waren kon ik het initiatief nemen en een klein beetje versnellen. Tereza beet en bleef zo een ronde met mij meegaan. Sonja moest toen langzamerhand passen. Bij het ingaan van de vierde ronde plaatste ik mijn tweede versnelling, met de hoop dat Tereza dat niet meer kon. Het plannetje lukte en heel langzaam liep ik bij haar weg. Met nog 4 km te gaan haalde ik May Kerstens in, een hele goede loopster, die in haar derde (ze liep dus 1 ronde achter) loopronde zat. Op het moment dat ik haar bijhaalde, versnelde ze en ik heb me mooi aan haar op kunnen trekken. Pas vlak voor de finish was ik echt zeker van mijn zaak. PPPFFFFF........ wat een race. Voor de derde keer winares van de triathlon van Stein, Nederlands Kampioene en ook nog eens een parcours record (dik 10 minuten onder het oude record). Ik heb het zeker niet kado gekregen. De snelle eindtijd is mede te danken aan de sterke dames vlak bij mij in de race. Sonja en Eva, jullie zijn kanjers!

Nu even goed herstellen. Dan op naar het tweede grote doel van dit jaar: Ironman Zurich over 5 weken.

Open NL Kampioenschappen Lange Afstand, SABIC Triathlon Stein, 20 Juni 2010, 3-110-30 km
1.	Heleen bij de Vaate (NLD)	6.03.57
2.	Tereza Macel (CZE)	6.05.32
3.	Sonja Jaarsveld (NLD)	6.06.35
4.	Eva Janssen (NLD)	6.08.48
5.	Esther de Vries (NLD)	6.21.45

Afgelopen zondag had ik een fietstraining op het Steinparcours op het programma staan. Toen ik zaterdag ochtend opstond en aan het ontbijt zat, zag ik dat er dranghekken voor onze oprit geplaatst werden. Toen herinnerde ik me weer dat we een brief in de bus hadden gekregen. De ronde van de Maasvallei kwam voor ons huis langs. Dit is een rondje van 17 km dat ze heel veel keer moeten rijden. De hele dag van 10 tot 5 was de straat afgezet. Gelukkig hoefde ik vandaag niet het rondje van de triathlon van Stein te rijden, dus ik ging mooi naar het vlakke noorden. Want in het zuiden was het ook druk vanwege de fietstocht Limburgs Mooiste.

En toen was het zondag. Om 8 uur trok ik er op uit om het Steinparcours te gaan fietsen. Het eerste oponthoud was om 10 uur in Elsloo. Hier startte een scooter tocht. Het volgende rondje moest ik 10 minuten wachten want er was een processie in Geulle. Gelukkig was ik op tijd klaar voordat de ronde van Limburg over de Maasberg zou razen. Kortom, het parcours hier in de buurt is populair en het is maar goed dat de triathlon van Stein deze dag niet plaats vond: “Goed getimed”!

Hetzelfde geldt natuurlijk voor ons atleten. Als het goed is heeft iedereen goed getraind. We hopen klaar te zijn voor het SABIC triathlon Stein weekend. Maar hebben we genoeg getraind? Hebben we op tijd rust genomen? Allemaal vragen waar we nu niks meer aan kunnen doen. Dus geloof in jezelf. Je eigen timing is de beste!

En dan komt komend weekend de dag zelf. Iedereen wil natuurlijk een zo goed mogelijke tijd neerzetten. Focus niet teveel op de afzonderlijke tijden. Wat ik vaak hoor is dat als triathleten zien dat ze een slechte zwemtijd hebben, de race al is gelopen. Het tegengestelde is waar. Dat is het mooie van triathlon. Na het eerste onderdeel komen er nog 2! Dus nog genoeg kansen om je “verloren” tijd weer in te halen. En aan de finish zie je dan wel wat de eindtijd is. Blijf positief in de wedstrijd, daar win je al een heleboel mee.

Rest mij iedereen heel veel succes te wensen komend weekend. Ik hoop dat ook de weergoden een goede timing hebben en met iets beters komen dan in Nieuwkoop (zie mooie fietsfoto in de regen door Jeroen Koppenberg): Laat het maar echt “Stein-weer” worden. Lekker warm met een heleboel zon!

De laatste keer dat ik in Nieuwkoop heb deelgenomen was 5 jaar geleden. Daarna is de wedstrijd naar de 2 x Olympische Afstand gegaan, wat betekent 3 km zwemmen, 80 km fietsen en 20 km lopen. Vanaf toen had ik besloten nooit meer in Nieuwkoop mee te doen, omdat dat niet mijn afstand is. Het zwemmen is relatief lang en dan wordt het voor mij als slechte zwemster lastig om nog goed te kunnen eindigen. Een "echte halve" is meer mijn ding, deze gaat over 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21 km lopen. Toch ben ik er op teruggekomen en had ik dit jaar besloten om weer eens in Nieuwkoop te starten. Het doel was om mezelf te testen met een goede prikkel voor mijn eerste echte piekwedstrijd dit seizoen, het NK lang in Stein. Het zwemmen is daar dezelfde afstand, maar dan mogen we langer fietsen en lopen.

Het weer zat helaas niet mee: Het was nat, koud en erg winderig (echt Nieuwkoop-weer dus). Maar goed, dat mag de pret niet drukken want iedereen zit in hetzelfde schuitje. Vantevoren had ik ingecalculeerd dat Mirjam met zwemmen een voorsprong zou nemen van 10 minuten. Mijn voornemen was om zo hard mogelijk te gaan fietsen en lopen, om in ieder geval te proberen zo dicht mogelijk in de buurt te komen. Je weet tenslotte maar nooit of je dan toch nog kan meedoen om de winst. Het liep zoals ik had verwacht: 10 minuten achterstand na het zwemmen. Ik had goede fietsbenen en kon dus lekker tekeer gaan op het fietsonderdeel. Het gat na het fietsen bedroeg 4 en halve minuut. Alles was nog mogelijk! Helaas kon ik met lopen niet het tempo maken wat ik wilde. Het liep lekker, maar op een of andere manier had ik moeite om echt diep te gaan, waardoor het laatste stukje snelheid ontbrak. Aan mijn hartslagcurve was ook te zien dat er nog meer ruimte in zit. Toch kon ik terugkomen tot 2 en halve minuut. Weer een tweede plek op een NK dit jaar, maar waar ik in Horst toch wel teleurgesteld was, had ik er dit keer volledig op gerekend dat Mirjam kampioen zou worden. Ik denk dat de hoogtestage goed is aangeslagen. Nog een aantal trainingen voor de scherpte en ik ben helemaal klaar voor de SABIC Triathlon van Stein.

Uitslag NK Halve Triathlon Nieuwkoop, 30 mei 2010, 3-81-20 km
1.	Mirjam Weerd	4.23.25
2.	Heleen bij de Vaate	4.25.49
3.	Cora Vlot	4.34.51

Hoe belangrijk rusten is, daar ben ik afgelopen twee weken weer achter gekomen. De Spanjaarden zijn niet zo gek en lui als het soms lijkt met hun siesta. Zoal

s ik in het vorige stukje op mijn website heb geschreven zit ik op een trainingsstage op hoogte in de Sierra Nevada van Spanje. Door deze hoogte van ca. 2300 m is het zuurstof percentage in de lucht maar 16 %. Op zeenivo is dit 20,9 %. Wetenschappelijk is aangetoond dat hoogtetraining een effect heeft op het zuurstoftransport in het bloed. Door de verlaagde zuurstofconcentratie in de lucht zal in eerste instantie ook de zuurstofconcentratie in het bloed afnemen. Het lichaam wil dit weer naar normaal nivo brengen. Het beenmerg wordt gestimuleerd en dit leidt tot aanmaak van meer rode bloedlichaampjes. Hierdoor wordt de zuurstof transport capaciteit van het bloed verhoogd en de zuurstofconcentratie gaat weer richting normaal. Dit proces van aanpassing in je lichaam duurt ongeveer 5-7 dagen. Als je daarna weer op zeenivo terugkeert heb je een voordeel van de verhoogde zuurstof capaciteit van het bloed. Hier hoop ik dan ook mijn voordeel van te hebben in de SABIC Triathlon Stein. Maar door dit adaptatie proces heeft je lichaam het ook wat zwaarder en is het erg belangrijk om de eerste dagen op hoogtestage niet te hard te trainen en verder goed te rusten. Ik doe dus gewoon met de Spanjaarden mee en hou als het even kan ook een siesta.

Op weg naar Spanje hebben we op het vliegveld een onderwater-camera gekocht. Tijdens de zwemtraining kunnen we zo opnamen onder water maken. Op deze manier kan ik zelf mijn techniek terug zien en hoop zo nog beter te gaan zwemmen. Afgelopen weken zijn we hier intensief mee bezig geweest. Wat je met name de eerste dagen ook merkt op hoogte is dat je moeite hebt om adem te halen. Logisch natuurlijk, want er zit minder zuurstof in de lucht. Met zwemmen lijkt het hierdoor ook dat je spieren eerder verzuren. Gelukkig is dit gevoel na een dikke week ook weg door het aanpassingsproces. Dat is nu achter de rug en dus ben ik nu weer wat meer trainingsuren aan het maken. Deze week ga ik richting de 40 uur, vooral veel fietsen, maar dat is wel een topweek. We zijn op de fiets al tot boven de 2500m geweest! De intensiteit is met die vele uren niet zo hoog, we zijn nu een mooie basis aan het leggen. Straks thuis in het laatste trainingsblok richting Stein gaat de intensiteit nog wat omhoog, maar de omvang zeker omlaag om voldoende te kunnen uitrusten.

Ik begrijp dat veel deelnemers aan de SABIC Triathlon Stein niet de mogelijkheid hebben jullie 40-urige werkweek in het zwembad, op de fiets en hardlopend af te leggen. Toch kun je je zo goed mogelijk voorbereiden op dit mooie evenement. Wat mij altijd enorm helpt is het fiets- en loopparcours goed verkennen. Als je in de buurt woont is het eenvoudig om je training op het parcours af te werken. Zo ken je elke bocht, elk heuveltje en zo sta je goed voorbereid aan de start. In ieder geval heel veel succes met de trainingen en let goed op je rust!

Op dit moment ben ik samen met Rob op hoogtestage in de Sierra Nevada in Zuid-Spanje. We zitten op 2320 meter hoogte in een zeer goed verzorgd sportcomplex. Echt lekker als je om 8 uur 's ochtends aan kunt schuiven voor het ontbijt, om 1 uur 's middags staat de lunch klaar (helaas moeten we die soms skippen vanwege langere trainingen) en om 8 uur 's avonds wordt er ook nog eens voor je gekookt. Je hebt hier verder prachtige natuur, alle sport-faciliteiten die je nodig hebt en een kamer met internet. Kortom, niks te klagen dus, we vermaken ons prima!

Vorige week zaterdag zijn we hier aangekomen, zeg maar het Papendal van Spanje dus, maar dan wat hoger gelegen. We vlogen naar het vliegveld van Granada en daar werden we met een shuttlebus van het trainingscomplex opgehaald en werden we naar boven gereden. De eerste avond was het super mooi weer. Helaas veranderde dat toen we de volgende ochtend wakker werden. We zagen niks toen we naar buiten keken, we zaten midden in de wolken. Gelukkig moet je de eerste dagen op hoogte toch rustig aan doen, dus dat was niet heel erg.

Helaas hield dit weer wel bijna een week aan. We werden zelfs 2 ochtenden wakker met verse sneeuw buiten. Maar vanaf vandaag is het weer omgeslagen. Komende week wordt het in Granada zelfs tegen de 30 graden. Dus onze laatste week gaan we er nog even volop van genieten!

Als we uit ons slaapkamer raam kijken, kijken we uit op de atletiekbaan (zie foto hieronder). Deze foto is vandaag gemaakt en je ziet dat het inmiddels prachtig weer is geworden. Afgelopen week zijn we goed geacclimatiseerd. We kunnen elke dag terecht in het 50 meter zwembad. Helaas is het nu nog wel even druk met zwemselecties uit verschillende landen, zodat wij de wat mindere zwemuren hebben gekregen (van 9-10 uur 's avonds). Gelukkig verandert dat vanaf volgende week, dan mogen we 's ochtends voor het ontbijt.

Afgelopen maandag zijn we op de fiets vanaf boven terug naar het vliegveld gereden. Hier hebben we een huurauto gehaald zodat we af en toe met de auto naar beneden kunnen en daar kunnen trainen. Beneden is het toch wat warmer dan op de top van de berg. En behalve op de baan is het hier boven geen meter vlak, dus lopen doen we verder ook beneden. We hebben er afgelopen week al een duurloop langs de rivier gedaan en hebben al diverse keren een mooie fietsrit daar gemaakt. "Beneden" is trouwens nog steeds rond de 700 - 1000m. Er zitten hier ook verschillende wielerploegen die zich aan het voorbereiden zijn op de Tour. We hebben de Lotto ploeg en 2 mannen van de Quick Step ploeg al ontmoet. Vanaf maandag komt de Rabobank ploeg ook hierheen. Het is wel gaaf om in een topsport omgeving te trainen. Dat motiveert enorm.

Ook heb ik al volop gebruik kunnen maken van het krachthonk. Zowel voor de kracht als de romp- stabiliteit is dit perfect. Ook heb ik de spinningbike al intensief gebruikt. Het was dinsdag zulk slecht weer dat buiten fietsen en lopen geen optie was. Dus dan maar binnen op de fiets en de loopband.

Gisteren ben ik voor het eerst de klim naar Sierra Nevada tot 1800 meter omhoog gereden. Vanaf daar werd het iets te koud. Gelukkig was dat vandaag wel anders. Ik heb hier boven lekker kunnen lopen in driekwart broek dus vanaf nu zal ik de klim diverse keren helemaal omhoog rijden. Toen we gisteren met de auto boven kwamen moesten we nog even oppassen want er sprong bijna een echte berggeit voor onze auto.

Vandaag hadden we een relatief rustdagje en hebben dan net even lekker van de jacuzzi en sauna gebruik gemaakt. Ja, het is hier echt goed verzorgd. Zal wel weer wennen worden als we over een dikke week weer thuis zijn.

De maand april was droog! Erg droog, ik kan me niet herinneren dat ik afgelopen maand op buienradar heb gekeken om te kijken wanneer ik moest gaan fietsen. De zon scheen bijna elke dag en alleen al daarom krijg je zin om te gaan trainen. Afgelopen week had ik het dan ook erg moeilijk, want na de Powerman Horst had ik een rustweek. Dit betekent voor mij geen lange fietstrainingen en niet te veel lopen. En net als het zulk mooi weer is! Mijn nieuwe trainingsblok begon weer op Koninginnedag. Helaas was het toen gedaan met het mooie weer, het was maar 15 graden, en de zon kwam heel af en toe tevoorschijn vanachter de wolken. Gelukkig bleef het volgens buienradar wel droog in Stein en heb ik toch mooi 3 rondjes Steinparcours kunnen fietsen. De dag erna was de lucht weer strak blauw in Stein en dus een mooie gelegenheid om het loopparcours van de triathlon Stein onveilig te maken.

Helaas is het weer een definitief omgeslagen en vanaf zondag hebben we buienradar de komende week/weken wel weer nodig denk ik. Gisteren had ik de fiets er door laten staan, maar vandaag heb ik buienradar genegeerd. Ik wilde de Mergellandroute fietsen, maar het was wel erg grijs buiten. Ik heb me goed aangekleed en ben er toch op uitgetrokken. Na een klein uurtje rijden vielen de eerste druppels toen ik de Bemelerberg op reed. Dit duurde gelukkig maar 10 minuten en ik werd er niet echt nat van. Ik had mijn zonnebril op met gele glazen en zo zag de omgeving er behoorlijk zonnig uit. Samen met de bloesem en de net uitgelopen groene bomen rijd je toch op een manier rond waar je erg vrolijk van wordt. Na 4 uur rijden had ik 4 buitjes gehad. Ik had bijna geen gevoel meer in mijn handen en voeten (ondanks dat ik handschoenen en overschoenen aanhad). Het was maar 8 graden, en toch was ik de gelukkigste mens op aarde. De voorbereidingen op het NK lange afstand in Stein van 20 juni zijn nu echt begonnen.

Ik hoop dat jullie net als ik ook de lentekriebels hebben gekregen. En hierbij hoort natuurlijk de voorbereidingen voor de SABIC triathlon Stein. Als ambassadrice van het evenement van mijn hoofdsponsor wil ik graag proberen bij te dragen aan een zo vol mogelijk startveld. Dus mocht je je nog niet hebben opgegeven doe het dan nu! Het is nog niet te laat en iedereen kan meedoen. Wat houdt je tegen? Het is gezond, je bent lekker buiten bezig en geniet daarbij ook nog eens van de natuur. Dus schrijf nu snel in!

Dat ik klaar was voor Powerman Horst, dat had ik de afgelopen 2 weken wel bewezen. Eerst de overwinning in Dordrecht en vorige week had ik in de stadstriathlon van Weert nog 40 km gefietst in een trio-team en ook dat ging erg makkelijk en snel. Het lopen voelt ook weer aan als vanouds. Kortom het zou een mooi dagje sporten worden (in bijna zomerse omstandigheden) en mijn doelen waren een podiumplek en de NK titel.

De start was om 9 uur. Ik had ingecalculeerd dat ik waarschijnlijk zo'n 3 minuten zou moeten toegeven in de eerste run van 15 km. Dit was ook zo, en ik was dus tevreden over mijn lopen. Ik heb geprobeerd zo zuinig mogelijk te lopen en me vooral niet teveel aan te trekken van de snelheid van de eerste dames. Mijn onderdeel zou immers nog komen. Daar hoopte ik tijd terug te pakken. De 15 km legde ik af in 58 min en 28 sec. Ik stapte als 5e dame de fiets op. Maar zo makkelijk als het de afgelopen weken voelde, zo stroef ging het vandaag. Ik had direct pijn in de benen en had moeite in het eerste gedeelte om de teller boven de 35 km/uur te krijgen. Ik motiveerde mezelf door hard door te trappen en zodoende hopelijk de pijn er wel uit te trappen. Soms lukt me dat. Gelukkig kwam ik er na 20 - 30 km wel een beetje doorheen, maar toen had ik in de eerste van de drie rondes al te veel tijd laten liggen om nog iets te kunnen doen.

Toch bleef ik doorknallen, passeerde nr 4 en pakte wel wat tijd terug op nr 2 en 3. Toen we na 60 km Horst weer binnen kwamen rijden zag ik Maud Golsteyn en Ulrike Schwalbe net iets voor me rijden. We wisselden tegelijk en begonnen zodoende aan het laatste looponderdeel. Beide meiden wisten dat ik de mindere loopster was van ons 3 en hebben het tactisch goed gespeeld. Maud liep direct bij me weg en de snelheid was voor mij net iets te hoog om mee te kunnen gaan. Ulrike bleef de eerste 2 km achter me lopen en ik dacht dus die zit stuk. Maar nee hoor, na 2 km kwam er van haar kant ook een versnelling die ik net niet aan kon. Met deze versnelling lukte het Ulrike ook nog om Maud te passeren. In de laatste ronde kon ik op mijn inhoud weer iets dichterbij Maud komen, maar ik kwam helaas 13 seconden tekort om mijn voorafgestelde doelen te behalen. Maud heeft overigens een zeer sterke wedstrijd neergezet en mag zich nu Nederlands Kampioene Lange Afstand Duatlon noemen.

Uitslag EK/NK Powerman Duathlon Horst a/d Maas, 25 apr 2010, 15-60-7,5 km
1.	Camilla Lindholm (SWE)	3.06.27
2.	Ulrike Schwalbe (GER)	3.11.13
3.	Maud Golsteyn	3.11.36 (1e NK)
4.	Heleen bij de Vaate	3.11.49 (2e NK)
5.	Susanne Svendsen (DEN)	3.16.17
6.	Rahel Bellinga	3.21.28 (3e NK)

Vandaag stond een wedstrijdje op het programma, wat niet mijn specialisme behoort te zijn: een sprint duathlon. In aanloop naar de Powerman Horst heb ik de afgelopen weken, na het herstel van de Abu Dhabi triathlon, eens wat meer aan de snelheid gewerkt. De 10 km in Brunssum was daar onder andere onderdeel van. Ook heb ik weer wat baantrainingen op snelheid gedaan en kortere intervallen op de fiets. Ik voelde al dat de power er weer aan komt, samen met wat meer krachttraining gaat het weer de goede kant op. Maar gevoel is niet altijd de waarheid. Vandaar een test: de sprint duathlon in Dordrecht.

Mijn bedoeling was om er vol in te vliegen, en aangezien het toch maar een dik uur sporten zou zijn, hoopte ik vol te houden tot het eind. Dus zo gezegd, zo gedaan. Het eerste looponderdeel ging voor mijn gevoel lekker, ik kon blijven pushen en kon de snelheid goed vasthouden. Toen ik hoorde dat ik na de eerste 5 km op 50 seconden van favoriete Ruth van der Meijden zat, viel me dat mee. Nu kwam mijn onderdeel. Van tevoren hadden we het rondje al gefietst, dus ik wist precies wat me te wachten stond.

Het was eerst 6 km vol tegen de wind in fietsen en dan met windje mee weer terug over mooie boeren-weggetjes. En ditzelfde nog een keer. Ik voelde me sterk en kon goed door poweren. Voor mijn gevoel was ik echt winst aan het pakken en dat bleek ook wel, want na een kleine 8 km haalde ik Ruth al in en lag ik ineens op kop. Dit had ik vooraf niet gedacht. Dus nu door blijven pushen om de voorsprong zo groot mogelijk te maken. Dit lukte zeer goed en ik kwam met 3 minuten voorsprong van de fiets. De laatste 2,5 km lopen was dus nog even door knallen en toen zat de wedstrijd er al weer op. Weer eens een wedstrijdje gewonnen, dat is een hele tijd geleden. Een goede generale voor de Powerman Horst over 2 weken. Volgende week doe ik samen met Anouk Caelers en Jordi Meulenberg nog in een trio mee in de triathlon van Weert. Daar hoop ik nog eens 40 km heel hard te fietsen en dan moet ik klaar zijn voor Horst. Ik heb er zin in! Geniet weer helemaal van het pijnvrij sporten.

Morgen eerst maar eens lekker uitfietsen door een lekkere duurrit van 6 uur te maken in de Voerstreek en de Ardennen!

Uitslag Nationale Sprint Duathlon Dordrecht, 10 apr 2010, 5-22-2,5 km
1.	Heleen bij de Vaate	1.06.48
2.	Ruth v/d Meijden	1.09.34
3.	Monique Burger	1.10.01

De serieuze trainingen voor Powerman Horst zijn begonnen! Na al het lange werk wordt het nu echt tijd om aan de snelheid te gaan werken. Een eerste test was de 10 km in de Parelloop van Brunssum gisteren. Ik heb wel even getwijfeld of ik aan de toprun mee zou doen of met de prestatie run. Beide hadden zijn voor- en nadelen. Als ik met de toprun mee zou doen, dan startte ik een uur eerder en had dus 's middags nog alle tijd om lekker te gaan fietsen. Bovendien was het veld kleiner en ik had de weg voor mij alleen omdat ik waarschijnlijk één van de langzaamsten zou zijn. Het nadeel was dan wel weer omdat ik alleen liep, alles zelf moest doen. Ik zou alert moeten blijven om hard te lopen, zou alles zelf tegen de wind in moeten doen en daardoor zou het mentaal wel wat zwaarder worden. Uiteindelijk viel de keus toch op de toprun. De start was om 12 uur en er stond een aardig windje. We vertrokken met zo'n 70 atleten en ik moest iedereen meteen laten gaan. Het zou een race worden van mezelf tegen de klok. Ik hoopte weer eens onder de 39 minuten te gaan lopen, helaas heb ik deze strijd verloren. Mijn uiteindelijke tijd was 39:50. Daar moet dus nog wel wat aan verbeteren. Nu waren de omstandigheden verre van ideaal, maar toch. Het was in ieder geval een goede training voor Horst. Ik weet waar ik de komende weken aan ga werken en dan hoop ik over 4 weken toch weer een beetje sneller te zijn op het looponderdeel.

Wat een belevenissen afgelopen week. We zitten nu dus in Abu Dhabi, de hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten. Het land bestaat uit 7 van die emiraten, waarvan Dubai en Abu Dhabi zelf de 2 bekendste zijn. Toen ik een week geleden hier in Abu Dhabi aankwam ben ik eerst naar Al Ain afgereisd. Deze stad ligt ook in het emiraat Abu Dhabi, maar 140 km landinwaarts vanaf de stad Abu Dhabi. Deze plek had ik uitgekozen omdat je daar beter kunt trainen. In Abu Dhabi is het te druk om met je fiets door het verkeer te rijden. Ook in Al Ain zelf was dat niet echt relaxed, maar gelukkig was er een snelweg met een brede vluchtstrook richting de grens met Oman van 15 km die je prima op en neer kon fietsen. Onderweg kom je dan af en toe wat kamelen tegen en verder zie je alleen maar woestijn. Dat maakt je fiets wel erg stoffig, maar het was wel weer een hele ervaring om dit ook eens meegemaakt te hebben. Het hotel waar ik verbleef had een zwembad van 33 meter, dus hier kon ik prima baantjes trekken. En lopen kun je overal, dus al met al was het een prima acclimatisatie weekje. Want de temperatuur overtrof hier regelmatig de 30 graden.

Afgelopen donderdag heb ik me met de taxi naar Abu Dhabi laten rijden. Helaas wist de chauffeur niet waar het Hilton hotel lag, dus we hebben even moeten zoeken voordat we eindelijk op de plek van bestemming aankwamen. Vrijdag heb ik het zwemparcours van de wedstrijd gezwommen en we hebben in de auto samen met Harald en Irene (jawel, er deden meer Nederlanders mee) het fietsparcours verkend. Ze hadden kosten nog moeite gespaard om er een mooie wedstrijd van te maken: Ondanks de drukte in deze stad ging het fietsparcours over een compleet afgezette snelweg. Het was vrijwel helemaal vlak, met af en toe een brug waarbij je even uit het ligstuur kon. En aan het einde van het parcours mochten we een rondje over het gloednieuwe Formule 1 circuit rijden. Een fietsronde was 80 kilometer en dat moesten we in de wedstrijd dus 2 ½ keer heen en weer fietsen. Echt een heel aparte ambiance.

De wedstrijd zou zaterdag om 6:20 uur starten. Vlak voor de start werd dit met een half uur uitgesteld omdat de politie de weg nog niet helemaal vrij had. Om 9 voor 7 werden we dan uiteindelijk weggeschoten, 1 minuut achter de mannelijke pro’s. We starten met 27 dames en het was een erg sterk veld. Het werd omschreven als het op één na sterkste startveld ter wereld voor een lange afstand triathlon (IM Hawaii is de sterkste), dus wel gaaf dat je daar dan tussen staat. Dat bijna de hele wereldtop erop af was gekomen had natuurlijk te maken met het hoge prijzengeld dat voor de top-10 te verdienen was.

Het zwemmen was zonder wetsuit en dat was prima te doen in dit water. Ik had mijn speedsuit aan en we lagen lekker hoog in het water doordat het behoorlijk zout is hier. En er waren geen golven, zolang de helicopter uit de buurt bleef. Mijn zwemmen ging redelijk goed voor mijn doen, ik kon de benen van een andere dame houden. Natuurlijk hadden we een grote achterstand op de kop van het veld, maar met 200 kilometer fietsen voor de boeg kan er van alles gebeuren. Bijna 5 en een half uur in het ligstuur, dat is niet niks! Ik heb geprobeerd continu zo hard mogelijk te pushen, maar ik merkte al snel dat ik nog niet de echte power heb om te knallen. Het ging gelukkig al weer een stuk beter dan in Zuid-Afrika, want ik kon nu wel de hele afstand door mijn tempo vasthouden, maar ik ben helaas nog niet op mijn oude nivo terug. Nog even geduld hebben dus. Er werd trouwens ontzettend hard gereden door veel dames. Een gemiddelde over de 200 km tussen de 37 en 38 km/uur was geen uitzondering. Helaas kwam ik niet verder dan 36 km/uur. Dus naast het zwemmen verloor ik dit keer ook dik op het fietsen en dan loop je in zo’n sterk veld achter de feiten aan. Het lopen gaat gelukkig ook weer de goede kant op, want ook dat voelde beter en ging iets sneller dan in Zuid-Afrika, ondanks het feit dat dit een veel langere wedstrijd was. Ik finishte uiteindelijk als 17^e dame. Geen top prestatie, maar voor mijn doen heb ik met het nivo wat ik nu heb een goede race gedraaid. Ik moet alleen nog sterker worden om weer echt mee te kunnen doen.

Al met al was het een super ervaring. Een mooie race met een topveld, in lekker weer op een zeer speciale plek. Ik weet waar ik sta op dit moment en ik kan alleen maar beter worden. Gelukkig kan mijn lichaam een echte lange afstand race weer aan zonder pijn en blessures. Ik ben blij dat ik de afgelopen maanden veel in warme landen heb kunnen trainen. Nu nog 2 daagjes vakantie in Abu Dhabi en dan gaan we naar huis. Eerst helemaal herstellen en dan gaan we weer lekker verder met de opbouw. Powerman Horst is pas eind april, dan hoop ik weer een stapje dichterbij de topvorm te zijn!

Uitslag Abu Dhabi Int. Triathlon, 13 mar 2010, 3-200-20 km
1.	Julie Dibens (GBR)	7.08.25
2.	Leanda Cave (GBR)	7.12.23
3.	Virginia Beresategui (ESP)	7.18.23
7.	Yvonne van Vlerken	7.26.05
17.	Heleen bij de Vaate	7.47.17
18.	Irene Kinnegim	7.49.41

De laatste week trainen in Zuid-Afrika ging erg goed. Ik heb nog lekker wat kilometers kunnen maken op de fiets en ook het lopen ging steeds beter. Met carnaval ben ik even 3 dagen thuis geweest. Niet dat ik carnaval heb gevierd, het was uitpakken, wassen en vervolgens weer inpakken. En tussendoor nog wat Olympische Spelen kijken. Van trainen is niet heel veel terecht gekomen want er lag weer eens een dik pak sneeuw in Stein!

Dinsdag 16 februari vlogen Rob en ik weer naar Lanzarote. Het was vroeg opstaan want ons vliegtuig ging al om 6 uur vanaf Düsseldorf. Toen we na 4 uur vliegen boven Lanzarote hingen werd de eerste landing afgebroken vanwege de harde wind. We hebben nog een half uur extra in de lucht gehangen tot de landing toch ingezet kon worden. Gelukkig zijn we veilig op Lanzarote-bodem aangekomen. Dit is de negende keer dat ik op dit eiland kom om te trainen. Het is dus inmiddels bijna een tweede thuis geworden. Nog nooit heb ik het hier zo groen gezien, maar al snel zou blijken hoe dit komt...

We rijden naar ons vertrouwde plekje in Tinajo. De twee weken hiervoor hebben twee andere nederlandse triatletes, Gonny en Mirjam, in dit appartement gezeten. Ze hebben allerlei restjes voor ons achtergelaten. Ontzettend bedankt hiervoor! We hebben direct onze fietsjes maar even in elkaar gezet en zijn een stukje gaan rijden. De volgende dag stond er gelukkig heel wat minder wind. Dat maakt het toch een stuk aangenamer. Alleen toen ik ’s middags in Club La Santa mijn baantraining (4x800, 3x1200, 4x800) afwerkte begon het enorm te regenen en te onweren. ’s Avonds aten we met Harald en Irene (wie gaat er niet op trainingskamp naar Lanzarote?) en die wisten ons te vertellen dat het zeker niet de eerste regenbui was de afgelopen week. Vandaar al het groen dus. De storm hield aan tot en met de volgende dag met een windkracht 6. Echt lekker geslapen hebben we niet, het leek wel herfst. Gelukkig zijn de vooruitzichten voor de komende week beter, en kan ik hopelijk nog een paar mooie trainingen afwerken. Rob is inmiddels weer naar huis, maar ik blijf hier nog anderhalve week, ben dan 2 dagen thuis en vlieg vervolgens naar Abu Dhabi. Hier ga ik 13 maart meedoen met de eerste editie van de Internationale Abu Dhabi Triathlon. Deze wedstrijd gaat over 3 km zwemmen, 200 km fietsen en vervolgens 20 km lopen. Het schijnt een spectaculair parcours te zijn en er staat een ontzettend sterk veld aan de start. Reden hiervoor is de grote prijzenpot. Voor mij komt de afstand van deze wedstrijd supergoed uit op dit moment, want in 200 kilometer fietsen heb ik wel zin, maar klaar voor een marathon voel ik me nog niet helemaal. Ik heb er enorm veel zin in, en dan maar eens kijken waar ik op dit moment sta. Ik ga nu eerst nog even de puntjes op de i zetten hier op Lanzarote. - top

Eindelijk weer een update van mij. Het heeft even geduurd maar dat betekent niet dat ik heb stil gezeten in de tussentijd; Juist niet! De eerste week toen ik hier in Potchefstroom zat was het erg nat weer. Dit is niet gebruikelijk hier en er was dan ook erg veel wateroverlast. Gelukkig heb ik al mijn trainingen wel kunnen doen, van regen smelt je immers niet! Eigenlijk was het ook wel aangenaam want het was toen nog niet zo warm. Nadat ik er twee dagen zat kwam Birgit ook aan. We zitten samen bij Cor en Ditri in huis en het is fantastisch. We kunnen veel samen doen dus dat is wel zo gezellig. Tijdens deze week was het vooral wennen aan de hoogte van 1400m. Hitte- acclimatisatie lukte nog niet want het was maar 22 graden.

De tweede week klaarde het weer gelukkig op en werd het ook goed warm. Temperaturen boven de 30 graden zijn hier geen uitzondering. Op zich vind ik dit heerlijk, alleen een nadeel is dat ik ontzettend veel zweet en dat het soms niet bij te drinken is. Helemaal als je lange duurlopen gaat doen, kun je maar 750 ml meenemen in je fuel belt. Dit is te weinig en het resultaat is dus dat je kleinere rondjes moet lopen zodat je thuis weer kunt bijvullen. We hebben ook al heel wat mooie fietstochtjes gemaakt. Een van de favorieten is op en neer naar Parijs (dit is een dorpje 50 km vanaf Potchefstroom, met een echte Eifel toren) waar je over de Vaal rivier rijdt, die nu vanwege de hevige regenval enorm hard stroomt. We zwemmen hier in de plaatselijke gym, waar dus ook het krachtcentrum is. Kortom we hebben hier alles bij de hand. De Duitse Olympische selectie is hier nu ook aan het trainen en ik hoorde dat ook de Belgen hier binnenkort gaan trainen.

Ik zit nu aan het eind van de derde week. Ik heb behoorlijk wat zware dagen gekend en het ging niet altijd even gemakkelijk. Maar het lijkt dat ik er nu bovenop ben. Nog een weekje lekker trainen hier en dan zit het er voor wat betreft Zuid-Afrika op. De bedoeling was om samen met Birgit, Sander en Venetia afgelopen zondag een Olympische afstand wedstrijd te doen bij Johannesburg. Helaas is dit niet doorgegaan voor Birgit en mij. Afgelopen donderdag waren Birgit en ik aan het eind van de middag nog even aan het losfietsen. Toen we na 2 uurtjes in Potchefstroom terugkwamen, kwam er een auto aan die net voor ons wilde afslaan. Wij hadden voorrang, maar hij had ons totaal niet gezien. Ik kon nog net op tijd remmen, maar Birgit reed achter mij en had helemaal niks gezien. Zij knalde frontaal tegen de zijkant van de auto op. Haar frame was op 2 plekken gescheurd en zelf heeft ze een gebroken sleutelbeen. Het bot stond helemaal scheef dus ze moest ook nog eens geopereerd worden en 2 nachten in het ziekenhuis blijven. Echt ontzettend balen, en het trainen ging zo goed! Ik heb dus ook maar direct besloten om niet naar Johannesburg te gaan want Cor en Ditri waren afgelopen weekend ook weg en anders zou Birgit alleen thuis zijn. Ik heb lekker getraind!

Een dikke week geleden vertrokken we vanuit Nederland met temperaturen onder 0 graden Celsius richting de zon van Zuid-Afrika. We kwamen aan in Port-Elizabeth (PE) bij een temperatuurtje van 27 graden en konden zo nog een weekje acclimatiseren voor de eerste wedstrijd van het seizoen. We logeerden de eerste 4 dagen bij onze vrienden Joost en Anita die tegenwoordig in PE wonen. Zo konden we al wat wennen aan de wind die hier meestal heftig te keer gaat aan de Wild Coast van Zuid-Afrika en aan het zwemmen in zee met een behoorlijke branding. Donderdag zijn we naar East-Londen gereden. De dagen voor de wedstrijd was het weer niet al te best en het zeewater was gewoon koud. Gelukkig was het op de wedstrijddag helemaal anders. Er stond niet al te veel wind, het zeewater was in een keer 2 graden warmer dan de dagen ervoor en overdag werd het zo’n 28 graden. Ideaal race weer dus. Voor mij zelf was deze wedstrijd een test om te kijken waar ik op het ogenblik sta. Ik heb een half jaar geen wedstrijden kunnen doen, dus ik was wat onzeker. Bovendien had ik de laatste 6 weken hoofdzakelijk binnen op de tacx gefietst. Ik had het idee dat ik redelijk sterk ben op de fiets, maar kennelijk is fietsen op een tacx toch net iets anders dan racen in een wedstrijd. Ok, dan nu het wedstrijd verloop.

De pro’s mochten 5 minuten voor de tweede wave van deelnemers starten. Dat betekende dat Rob, die ook mee deed, 5 minuten na mij het water in ging. De branding was behoorlijk heftig dus het was moeilijk om hier doorheen te komen. Direct bij de start was ik al iedereen kwijt. Dat werd dus zwemmen op mijn uppie totdat Rob mij na 1200 m in kwam halen. We hadden afgesproken dat als dit zou gebeuren hij wat in zou houden zodat ik in zijn voeten kon zwemmen. Dat lukte zodat de laatste 700 m lekker gingen. Daarna wensten we elkaar nog een goeie wedstrijd en ging ik snel de fiets op. Het fietsparcours is de eerste 45 km de stad uit, met hoofdzakelijk klimmen (in trapjes) en de terugweg dus naar beneden. De eerste 45 km gingen ten opzichte van de andere meiden goed, maar na 60 km was het vaatje een beetje leeg. Kennelijk is dat dan toch het wedstrijdritme en de hardheid die ik nog mis. In de wisselzone aangekomen lag ik 7^e dame en ik zag dat het gat met de kop van de wedstrijd al redelijk groot was. Voor mij was het nu zaak de wedstrijd op een zo goed mogelijke manier uit te lopen. Het lopen voelde op zich goed, maar het is nog lang niet wat het moet zijn. Maar gelukkig weer 100% vrij van blessures. Al met al ben ik blij dat ik weer kan racen, maar ik realiseer mij ook dat er nog een hoop werk gedaan moet worden om weer op niveau te komen. Gelukkig staan er heel wat trainingskampen gepland en ik ben erg gemotiveerd om deze op een zo goed mogelijke manier te gaan benutten. Vandaag vlieg ik naar Johannesburg en ga vervolgens bijna 4 weken in Potchefstroom trainen. Ik hou jullie op de hoogte!

Uitslag IM 70.3 South-Africa, 17 jan 2010, 1.9-90-21 km
1.	Marie Rabie (RSA)	4.35.54
2.	Sandra Wallenhorst (GER)	4.37.01
3.	Lucie Zelenkova (CZE)	4.43.01
4.	Vanessa Giannini (BRA)	4.47.20
5.	Diana Riesler (GER)	4.47.50
6.	Claire Horner (RSA)	4.51.41
7.	Heleen bij de Vaate	4.54.43

Gelukkig nieuwjaar gewenst allemaal! Na mijn geslaagde looptest gisteravond heb ik er weer helemaal zin in. Ik durf voorzichtig vooruit te kijken naar de eerste wedstrijden in 2010. De eerste wedstrijd is al heel snel, want ik zal net als vorig jaar starten op de IM70.3 (halve Ironman) in Zuid-Afrika op 17 januari. Daarna blijf ik lekker 4 weken trainen in Zuid-Afrika om het hollandse winterweer te ontlopen. Op 13 maart ga ik deelnemen aan de nieuwe lange afstand wedstrijd in Abu Dhabi. Dit lijkt me een spannend avontuur in de warmte en bovendien past de afstand met lang fietsen (200km) en niet al te lang lopen (20km) heel goed in mijn opbouw. Want op de fiets voel ik me prima, maar lopend moet ik nog een tijdje rustig verder opbouwen. Daarom heb ik mijn eerste hele Ironman in 2010 nog niet gepland. Wel heb ik gepland om de beide Limburgse topwedstrijden (en tevens NK's) waar ik ambassadrice van ben mee te doen: de Powerman in Horst en de SABIC triathlon in Stein. En verder ben ik nog wat voorzichtig, eerst maar eens kijken hoe het gaat de komende maanden.

Voor de liefhebbers hebben we op de foto-pagina nog wat mooie plaatjes uit 2009 gezet.

Op de laatste dag van het jaar vindt in ons buurdorpje Elsloo altijd de Sylvesterloop plaats, met een 10 km als langste afstand. De start is om 19:00 uur ’s avonds, dus onder kunstlicht. Dit brengt altijd een leuke sfeer met zich mee, helemaal deze editie met lichte sneeuwval. Op dit parcours heb ik mijn PR op de 10 km staan. Dit jaar stond ik met een heel ander doel aan de start.

Allereerst was ik ontzettend blij dat ik eindelijk weer een wedstrijdje kon lopen. Mijn laatste wedstrijd dateerde van eind juli, de l’Alpe d’Huez triathlon. Ik was echter erg onzeker over mijn loopnivo. Ik loop pas sinds 6 weken pijnvrij, en de eerste voorzichtige interval trainingen die ik had gepland de laatste weken op de baan waren een beetje in het water (of sneeuw) gevallen. Wel had ik nog een mooie interval training op de loopband afgewerkt, maar van 1 training krijg je nu ook niet al te veel zelfvertrouwen. Dus deze wedstrijd moest mijn huidige nivo laten zien. Ik had mij zelf tot doel gesteld om 40 minuten te lopen maar wel op een ontspannen manier.

Dus zo gezegd zo gedaan. De eerste 5 km probeerde ik technisch zo goed mogelijk te lopen, wat goed lukte. Daarna begon ik mijn hamstrings toch wel te voelen, die nog niet zo gewend zijn aan dit tempo in de koude buitenlucht. Maar conditioneel zat het allemaal goed. Ik kon het tempo goed volhouden de volle 10 km en het resultaat was een tijd van 39 minuten en 40 seconden. Een tijd om niet over naar huis te schrijven, maar op dit moment ben ik er tevreden mee. Ik weet dat de snelheid de komende weken wel gaat komen. Het belangrijkste voor mij voor komend seizoen is heel blijven, ik ga dus geen dingen overhaasten. En het positieve is dat je met deze snelheid toch al een degelijke halve marathon loopt in een halve triathlon. En de 70.3 van Zuid-Afrika is al over 2 en een halve week!

Uitslag Sylvesterloop Elsloo, 31 dec 2009, 10 km
1.	Heleen bij de Vaate	39.40
2.	Helmie Ramakers	40.00
3.	Myrthe Meex	43.28