Triathlete Heleen bij de Vaate

Inmiddels ben ik al bijna een week terug in Nederland. De laatste week in Tucson ben ik ook erg goed doorgekomen. Afgelopen weekend ben ik dus naar Tempe/Phoenix afgereisd. Toen ik zaterdag in Tempe aankwam begon het wel even te kriebelen. Maar goed, helaas geen IM Arizona voor mij dit jaar. Ik heb even over het evenementen terrein gelopen waar ik veel bekenden tegen kwam. Daarna nog met wat vrienden wat gedronken op een terrasje en daarna ben ik naar Carefree vertrokken naar mijn sponsor Extreme Endurance.

De volgende ochtend was het al vroeg dag. Ik was ruim voor de start al op de startlocatie. Iedereen maakt zich langzaam klaar voor de start en zodra het licht begint te worden, wordt het startschot gelost. Het was een lange maar mooie dag, en ik was aan het eind van de dag ook een stuk vermoeider dan wanneer ik zelf deelneem. Ik heb dan ook veel respect voor de IM supporters!

Maandagavond vloog ik weer naar huis. Voordat ik in het vliegtuig stapte toch nog twee rustige trainingen kunnen doen. En ja ik ben helemaal blessure vrij nu. Lekker 5 kwartier kunnen hardlopen zonder reactie. Heerlijk! Daarna nog een kort ritje op de fiets en nog even van het mooie landschap en de zon genieten.

Wel een aparte gewaarwording als je dan na 9 weken weer thuis komt. Het landschap is veranderd in een herfstachtig, winterse sfeer. Het centrum van Stein is weg! Dit is echt een grote ramp voor de middenstand hier. Maar toch is het wel weer fijn om in je eigen huisje te zijn en niet meer vanuit de koffer te leven. De komende weken ga ik proberen het lopen weer wat verder op te pakken en zal ik verder werken aan mijn basis voor het komende seizoen. En als dat niet buiten op de fiets lukt, dan maar binnen op de roller en in het krachtcentrum.

Voor de geinteresseerde lezer heb ik een jaaroverzicht gemaakt. Dit is als bijlage bijgevoegd.

Alweer 3 weken voorbij gevlogen. Maar ook weer een stuk sterker geworden. Op dit moment zit ik nog steeds in Tucson en heb ik nog 1 week te gaan. Afgelopen 2 weken heb ik met Heidi Jesberger getraind. Zij start aankomende zondag in de IM van Arizona. Natuurlijk ga ik supporteren en ben ik tevens coach. Een oud clubgenootje uit Maastricht, Eva Kovacs, die nu in New York woont, doet namelijk ook mee. Zij heeft mij gevraagd of ik haar wil coachen voor een tijd onder de 12 uur en 30 minuten. Eens kijken hoe mij dat bevalt. Daarnaast breng ik een bezoek aan mijn sponsor Extreme Endurance die in Carefree, even ten noorden van Phoenix woont. Wordt dus een druk weekend maar wel erg leuk!

Zoals gezegd heb ik de afgelopen 3 weken ook weer goed kunnen trainen. Ik heb voor deze tijd van het jaar toch weer behoorlijk wat fietskilometers kunnen maken. En het lijkt wel alsof ik nog steeds sterker wordt. Ook het lopen heb ik goed kunnen oppakken. Het hardlopen gaat nu bijna pijnloos. Ik heb van de week zelfs al 4 x 20 minuten kunnen lopen met maar 2 minuten pauze en gisteren zelfs 1 uur non-stop! Ik geniet er met volle teugen van. Nog even en ik kan hopelijk ook weer wat intensiteit inbouwen. Naast het beetje lopen wat ik doe ben ik ook de alternatieven voor het lopen blijven volhouden. Dit is 2x per week crosstrainer en 1 x per week aquajoggen. En dan nog 4 zwemtrainingen per week en wat krachttraining, dan kom je al snel op 30+ uren per week. En ondanks dat voel ik me erg fit. Ik kijk er echt naar uit om in het nieuwe jaar weer te mogen racen. Nu nog een leuk wedstrijdprogramma verzinnen. Natuurlijk heb ik al ideeen maar daarover vertel ik later meer.

Een van de kenmerken van het weer in Tucson is dat de temperatuur binnen 24 uur gigantisch kan verschillen. De aankondiging van een temperatuurdaling gaat gepaard met een harde wind de dag vantevoren. Zo was het 2 weken geleden de ene dag nog boven de 30 graden met een windkracht 6, de volgende dag was het slechts 12 graden. Dit houdt dan 2 dagen aan en vervolgens is het weer 35 graden. Afgelopen donderdag waaide het ook weer behoorlijk, en ja hoor, gisteren en vandaag was het slechts 16 tot 18 graden. Vandaag Mount Lemmon beklommen. Omhoog was geen probleem, maar tijdens de afdaling was ik volledig bevroren. Op de top was het onder de 10 graden en toen ik weer beneden aankwam had ik geen gevoel meer in handen en voeten. Eerst maar even in de zon opgewarmd en nog een lusje van een uur gemaakt zodat ik toch weer ontdooid thuis aankwam.

Het trainen met Heidi was geweldig afgelopen twee weken. We hebben veel trainingen (fietsen, zwemmen en rompstabiliteit) samen kunnen doen. Op deze manier gaat de tijd een stuk sneller en door samen te trainen kun je elkaar motiveren waardoor de training soms effectiever is dan wanneer je het allemaal alleen doet. Mij is het in ieder geval zeer goed bevallen. De laatste week zal ik het alleen moeten doen, maar ik heb de beelden van afgelopen week nog voor ogen. Dus ik denk dat komende week toch ook nog een super week gaat worden! - top

Zo zit je op Hawaii, dan maak je de eerste najaars storm in Californië mee en uiteindelijk train je in de woestijn van Arizona. Wat heb ik toch een mooi leven!

De 2 weken trainingskamp op Hawaii zijn heel goed geweest om het fietsen weer op te pakken. De dag voor de Ironman hebben we zelfs de volle 180km op het parcours gereden en ook het ligstuur is geen verboden terrein meer. Wel nog alles op rustig tempo, maar op zich waren we heel blij met de vooruitgang. Daarna hebben we 5 dagen van Californie mogen genieten. We hebben o.a. San Francisco “in the rain” gezien, en ook het Yosemite NP en het Yoshua Tree NP. Het was een korte maar fantastische vakantie. Daarna is Rob weer naar Nederland vertrokken en heb ik mezelf gesettled in Tucson (spreek uit Toeson). Inmiddels zit ik hier nu bijna een week.

Vorige week zaterdag haalde Trix Blattman mij op van Phoenix airport in haar grote truck en vertrokken we naar de familie Poehlman in Tucson. Bij deze mensen zit ik de komende 5 weken in huis en het is super. Ze zijn erg gastvrij en ik voel me er nu al thuis. Trix traint hier een dikke week en vertrekt dan weer naar Mesa waar zij woont. De eerste 2 dagen was het nog gigantisch warm (39 graden Celsius), dus we besloten zondag maar meteen Mount Lemon te gaan beklimmen op de fiets. De berg vertrekt van hoogte 750 meter en heeft een hoogte van 2700 meter. Een fikse klim dus over 40 km, maar wel erg mooi. En het voordeel is dat het boven wat minder warm is.

Ondertussen hebben we al heel wat fietsroutes verkend. Het is hier voor Amerikaanse begrippen een echt fietsparadijs. Veel “bike lanes” langs de kant van de weg en je komt ook regelmatig andere race-fietsers tegen. Ik zou haast zeggen het lijkt Nederland wel. Morgen gaan we hopelijk een andere mooie beklimming rijden, Kit Peak. Tucson ligt namelijk in een 1300 km2 groot dal van de Sonoran woestijn. Een erg mooie omgeving dus.

Ook het zwemmen is tot nu toe super. We hebben een privé zwembad. De wijk waar de Poehlmans wonen heeft namelijk een eigen 25m zwembad (zie foto). Maar niemand maakt er gebruik van, dus hebben wij het rijk alleen. Jammer genoeg is het niet verwarmd en aangezien de nachten afgelopen week afkoelden tot 10 graden Celsius (overdag is het nog wel 30 graden) wordt het water ook snel kouder. Vandaag mat ik met mijn Suunto dat de water temperatuur 21 0C was. Dat is best koud als je er meer dan een uur in ligt. Gelukkig hebben ze een Jaccuzi dus een goede reden om daar na de zwemtraining gebruik van te maken.

En dan het hardlopen. Ik heb een stapje gemaakt. Van de week begonnen met 6 keer 1 minuut. Het is nog steeds niet zoals het zijn moet, maar het begint er steeds meer op te lijken. Ik probeer nu om de dag te lopen en het zo heel langzaam uit te bouwen. Zolang ik geen na reactie heb en de pijn tijdens het lopen ook steeds minder wordt gaat het de goede kant op. Het blijft een lange weg. - top

En dan zit je, zomaar ineens, op Hawaii. En kun je aquajoggen in het zwembadje van je eigen appartementen-complex in Kona (zie foto). We hebben een goede vlucht gehad met een tussenstop en overnachting in Phoenix (Arizona). Tijdens de reis heb ik twee boeken uitgelezen waar ik weer veel inspiratie uit op heb gedaan. Het boek "Beter" van Maarten v/d Weijden en "Leontien van Moorsel, de rit van mijn leven". Mooi om te lezen hoe deze kanjers met hun sport en hun ziekte omgingen. En vooral ook hoe ze daarna gezond weer ijzersterk terug zijn gekomen en mooie prestaties konden neerzetten.

Voor mij is het nu de derde keer op Hawaii en het begint al een beetje te voelen als thuis. Ik heb al twee keer meegedaan, maar toch leer je weer dingen als je hier rondloopt en -rijdt voor een volgende keer. Dat is dan ook mijn doel van dit jaar. We zijn al allerlei vrienden en bekenden tegengekomen uit het internationale triathlonwereldje. Binnen een dag had ik al 2 ervaren pro-atletes gesproken die in het verleden precies dezelfde blessure hebben gehad als ik. En gelukkig zijn ze er allebei ook weer goed van hersteld en hebben ze hierna weer mooie resultaten neergezet. Zulke dingen geven me hoop voor volgend jaar. Net als de vele mailtjes die ik heb gehad na mijn afzegging voor Hawaii. Veel mensen zeggen dat ik volgend jaar nog sterker terugkom. Bedankt voor de lieve woorden en het meeleven. Ik hoop het zelf ook.

De trip naar Hawaii is het begin van een lang trainingskamp, dat zijn vervolg krijgt in Tucson, Arizona. Ik begin nu rustig met het opbouwen voor volgend seizoen. Op dit moment heb ik erg veel afwisseling, waardoor de dagen snel gevuld zijn. Zo ben ik aan het aquajoggen, zwemmen in het zwembad, zwemmen in de oceaan en fietsen. Ook ben ik lid geworden van de fitness-club zodat ik op de crosstrainer kan staan als vervanging voor het hardlopen en er mijn dagelijkse oefeningen kan doen. En gisteren hebben we gewandeld in de Waipio Valley (zie foto), wat ontzettend gaaf was. Gewoon rustig weer wat uren maken en genieten van de omgeving is heerlijk om te doen.

Mijn blessure gaat met kleine stapjes vooruit. Eigenlijk heb ik met alle dagelijkse handelingen en de trainingen zoals hierboven beschreven geen last meer. Alleen hardlopen doe ik nog niet, maar ik hoop dat het niet lang meer duurt voordat ik ook dat kan beginnen op te bouwen.

Van de week hebben we twee keer een wat langere fietstocht gemaakt op de Queen K Highway. Ongelooflijk wat een wind er stond. Als je halverwege bent komt die ineens opzetten en dan is het soms moeilijk om je fiets op de weg te houden als hij van de zijkant komt. Soms vraag ik me midden in zo'n storm wel eens af waarom ik Lanzarote en Hawaii zo leuk vind. Vanwege de wind? Ik denk het niet, ik denk eerder vanwege het fantastisch mooie weer en het fascinerende landschap. Zoals vandaag toen we met de fiets omhoog zijn geklommen naar de Kona Coffee Road, waar je door prachtige tropische bomen, bloemen en planten rijdt en een prachtig uitzicht hebt op de oceaan (zie foto).

Komende zaterdag is de wedstrijd hier. Dit wordt voor mij een primeur, want ik heb nog nooit live een Ironman als toeschouwer bekeken! De zwemstart maak ik altijd mee als een groot gevecht in het water, maar vanaf de kant schijnt het een mooi gezicht te zijn. Ik ben benieuwd. - top

De kop van dit stukje is keihard. De afgelopen week moest ik een beslissing nemen om wel of niet naar Hawaii te gaan. Het besluit om niet te starten had ik al eerder genomen. Ik heb al 5 weken niet meer fatsoenlijk kunnen trainen. Alleen het zwemmen kon ik nog op nivo doen, maar fietsen heb ik zelfs 2 weken helemaal niet kunnen doen en hardlopen doe ik al 5 weken niet meer. Kortom, ik ben volledig uit vorm en nog steeds aan het revalideren. Ik doe dagelijks trouw mijn oefeningen, ik wandel en sta op de crosstrainer. Ook de komende weken staan in het teken van verder revalideren en voorzichtig opbouwen op de fiets. Hardlopen kan waarschijnlijk pas over een paar weken. Wedstrijden doen dit seizoen had ik dus al uit mijn hoofd gezet. Alleen de vraag was of ik mijn opbouw periode hier in Nederland ga doen of dat ik toch naar Amerika vlieg. Ik heb hier lang over getwijfeld, maar de beslissing is uiteindelijk gevallen. Vrijdag vertrekken we naar Hawaii! Met een heel andere insteek dan wat ik van plan was helaas. Bijna een jaar geleden had ik me geplaatst voor Hawaii in de IM van Arizona. Ik kon het triathlon seizoen dus zonder druk ingaan en lekker wedstrijden doen waar ik zin in had. Helaas is het een seizoen geworden om heel snel te vergeten. Ik hoop dat ik hier weer sterker uit kom dan dat ik erin ging. Veel atleten om me heen zijn blij dat het seizoen erop zit, maar ik wil nog zo graag. Helaas moet ik me nog even rustig houden. Komende maanden ga ik rustig werken aan een goede basis voor komend seizoen. In warm zonnig weer, dat gelukkig dan weer wel. Ik zal jullie uiteraard ook vanuit de States op de hoogte houden. Ik hoop dat volgend seizoen in ieder geval blessure vrij verloopt. - top

De meestgestelde vraag de afgelopen weken: "Hoe gaat het met je?". Daar kom ik zo op terug. Want ik wil eerst aandacht geven aan 2 nieuwe sponsors, Sixt en C-bear, en 1 trouwe sponsor, Xentis. Het is heel fijn om in mindere tijden ook zo af en toe goed nieuws te hebben en ik ben deze drie sponsoren dan ook erg dankbaar voor het vertrouwen dat ze in me hebben. Allereerst Sixt dus, mijn nieuwe autosponsor. Sixt is een bekend internationaal auto-verhuurbedrijf met een opvallend imago. Naast het verhuren van auto's aan particulieren is Sixt ook actief op de zakelijke markt en ze zijn sinds kort de huisleverancier van mijn hoofdsponsor SABIC. Ik ben erg blij met de overeenkomst en mijn mooie blauw-oranje auto! Er staan trouwens nog meer foto's van de auto, gemaakt in het prachtige landschap langs de Maas, op de foto-pagina.

Tot zover het sponsornieuws op 4 wielen. Maar er is ook nieuws over mijn race-monster op 2 wielen. Op zoek naar de laatste paar procentjes gratis tijdwinst door middel van het upgraden van mijn materiaal kwamen we uit bij de Belgische firma C-bear. Zij zijn specialist in keramische lagers voor fietsen en verzorgen o.a. ook de lagers voor de wielerprofploeg Silence-Lotto. C-bear was meteen enthousiast om mee te denken hoe we mijn fiets nog sneller krijgen en besloten me te sponsoren. Inmiddels is de trapas van mijn fiets voorzien van een keramisch lager en zijn ook de lagers in mijn wielen voorzien van keramische C-bear lagers. De lagers zijn heel licht, maar het belangrijkste is dat ze vrijwel zonder weerstand ronddraaien. Als je een zetje tegen je wiel geeft draait hij een paar minuten later nog. Ik weet zeker dat dit me gaat helpen om nog minder energie te verliezen op de fiets!

Over wielen gesproken: er is ook nog het goede nieuws over Xentis. Toen ik prof werd in 2007 was ik 1 van de eersten in Nederland die op de nieuwe Xentis TT wielen mocht rijden. Deze speciaal voor tijdritten verbeterde versie van de 4-spaaks wielen van Xentis behoren nog steeds tot de snelste ter wereld. Ik ben daarom heel blij dat we mijn sponsorcontract voor de komende 2 jaar hebben verlengd. De keuze voor de juiste wielen voor een wedstrijd is erg afhankelijk van het parcours. Zo zul je mij op Lanzarote alleen met het TT-achterwiel zien rijden, maar nooit met het voorwiel. De heftige zijwind die je daar hebt is iets teveel van het goede voor de 4 brede spaken. Vorig jaar heb ik het op Hawaii wel aangedurfd, maar uit onze analyse achteraf bleek dat ik toch wat te gespannen op de fiets had gezeten

en door de zijwind durfde ik ook niet altijd in mijn ligstuur te rijden. Dus gingen we op zoek naar een betere oplossing voor dit jaar en de net nieuw op de markt gekomen Xentis Squad wielen zijn de perfecte oplossing. De Squad's zijn hele lichte gespaakte wielen met een volledige carbon-velg die in 3 verschillende hoogten verkrijgbaar zijn: 2.5, 4.2 en 5.8cm. Ik heb nu via Legends, de Nederlandse importeur van Xentis, de beschikking over de Squad 4.2. Op de Alpe d'Huez heb ik met de hele set gereden (reed heerlijk: licht, stijf, aero en mooi, wat wil je nog meer!) en op Hawaii zal ik waarschijnlijk achter de 4-spaaks TT en voor de Squad steken.

Tot slot dan nog even over mijn eigen gesteldheid. Heel langzaam gaat het wat beter, maar het is nog ver van optimaal. De uitstraling naar mijn bil is een stuk minder geworden de laatste 2 weken, maar de pijn is nog niet helemaal weg. Ik heb mijn trainingen nu kunnen uitbreiden met weer wat fietsen, veel wandelen en de crosstrainer. Het belangrijkste is nu zo snel mogelijk pijnvrij zijn. Wanneer dat is zal de tijd leren.

Waar ik moet beginnen weet ik niet zo goed. Wat ik wel weet is dat ik ontzettend baal en teneergeslagen ben. Maar het is op dit moment even niet anders. Afgelopen week ben ik intensief behandeld door fysio Ben Wijkel. Hij heeft er echt alles aan gedaan om me op tijd fit te krijgen. Helaas is het niet gelukt. Ik heb een bulging disc. Dit is een tussenwervelschijf die uit zijn voegen is geraakt. Vergelijk het met een puddingbroodje die wat te ver is ingezakt. Hierdoor wordt een zenuw bekneld waardoor ik pijn voel in mijn bil en been. Door oefeningen en de hele dag op de buik liggen hebben we geprobeerd om de boel weer zo snel mogelijk op zijn plaats te krijgen. Maar vanmorgen voelde ik nog steeds pijn, dus de beslissing was snel gemaakt. Bovendien is de kans dat wanneer mijn rug belast wordt, we weer helemaal terug bij af zijn erg groot. En hier moet ik al helemaal niet aan denken, te meer omdat Hawaii ook al over 6 weken staat gepland. Normaal herstel is 3 tot 4 weken. Ik heb er nu al bijna 2 weken op zitten, dus hopelijk is het einde in zicht. Vanaf maandag gaan we het herstel oppakken met krachttraining erbij. Gelukkig kan ik wel zwemmen, dus wie weet wordt ik nog een echte waterrat.
De conclusie is dus dat ik morgen niet in Almere kan starten. Dit is heel raar. Tot en met vanmorgen ben ik erin blijven geloven dat ik zou starten. Ik heb de hele week geleefd alsof ik zaterdag een hele triathlon zou gaan doen. Hoewel de voorbereiding wel anders verliep dan normaal. Alleen een beetje zwemmen en verder rusten. Maar ik wist dat ik genoeg had gedaan en dat ik er klaar voor was. De trainingen gingen de laatste weken erg goed. Helaas kan ik het niet laten zien en moet ik het bewaren voor later. Maar ik weet zeker, ik kom eraan! Voor de rest wens ik alle deelnemers in Almere heel veel succes toe. En ik hoop dat het weer een beetje meewerkt. Ik lig op mijn buik voor de laptop en zal het via internet op de voet volgen. - top

Het zit dit jaar niet mee. Het lijkt wel of ik geen hele triathlon mag finishen. Net maandagavond een positief stukje op het web gezet en dan zul je altijd zien dat het de volgende dag mis gaat. Dinsdag was ik bezig met een combi training. Ik had 30 km gefietst en daarna zou ik anderhalf uur gaan lopen. Tijdens het lopen voelde ik mijn linker bilspier en dit werd eigenlijk alleen maar erger. Ik heb het lopen nog wel kunnen afmaken maar de pijn ging niet meer weg. Met gewoon lopen had ik er al last van. Gelukkig stonden er twee rustige dagen op het programma en ik hoopte dat het met wat rust wel weer zou verdwijnen. Helaas, er zat helemaal geen verbetering in. Ik voelde me net een oude oma, die bijna niet meer kan lopen. Gisteren ben ik bij Fred Hartgens, mijn sportarts langs geweest. De diagnose was snel helder: mijn onderrug (overgang L5/SI gewricht) zit vast. Dit straalt uit naar mijn linkerbeen, waardoor de piriformus (klein peervormig spiertje in de bil) te gespannen was en een zenuwwortel beklemd zit. Hij heeft het een en ander wat los kunnen maken en ik heb pijnstillers gekregen. Daarnaast heb ik huiswerk meegekregen om regelmatig oefeningen te doen, zodat de boel weer wat loskomt. Maandag ga ik naar de manueel therapeut die het hopelijk nog wat losser kan maken. Komende dagen moet ik het nog even rustig aandoen. Helaas dus geen halve triathlon in Neerpelt voor mij morgen. De voorbereiding op Almere loopt iets anders dan ik gedacht had. Ik hoop nog steeds dat ik gewoon kan starten in Almere, hoewel de pijn op dit moment nog steeds niet weg is. Maar goed, we hebben nog een week, ik moet optimistisch blijven alhoewel dat soms wel erg moeilijk is. Ik probeer een positieve blik te houden en blijf er in geloven, anders heb je van te voren al verloren. Als het lukt ben ik in ieder geval goed uitgerust voor de marathon, want ik heb nu al 4 dagen niet gelopen en daar zal in de laatste week ook wel niet zo veel van komen. Dit is echt balen!

Lavavelden in Limburg? Nee, dat nog niet. Bovenstaande foto (ik rijd met nr. 136 midden in beeld) is gewoon genomen op de Queen K Highway en roept herinneringen op aan mijn geploeter in wind en hitte een jaar geleden op Hawaii. Maar de foto wordt nu ook gebruikt op de website van een nieuwe wedstrijd in Belgisch Limburg. Na jarenlang geen hele triathlon binnen de landsgrenzen te hebben gehad, is volgende week in Neerpelt de primeur van de Limburg226. Inderdaad, 226 verwijst naar het totaal aantal kilometers dat je in een hele triathlon moet zwemmen, fietsen en lopen. Een mooi initiatief natuurlijk, en ik hoop dat het een mooie wedstrijd wordt. Helaas kan ik zelf niet aan deze hele triathlon deelnemen, want ik ben natuurlijk in voorbereiding op de enige Nederlandse hele triathlon, het NK in Almere een week later. Maar daar hebben ze in België ook wat op gevonden: ze organiseren er gewoon een halve triathlon bij en noemen die de Limburg113, logisch toch? En aangezien ik toch moet trainen, hebben we deze wedstrijd in mijn schema ingepast. Ik vind het leuk om aan de start te staan en hoop vooral op de fiets nog een mooie snelheidstraining te kunnen afwerken. Maar ik ga zeker niet het achterste van mijn tong laten zien, want ik wil natuurlijk graag wat reserves overhouden voor Almere.

De voorbereiding loopt inmiddels prima. De afgelopen 2 weekenden hebben we familie-bezoekjes mooi gecombineerd met wat rondjes fietsen op het parcours in de Flevopolder. We hebben getraind met veel wind en met weinig wind, dus ik ben op alles voorbereid. Het lijkt erop dat ik inderdaad de vele fiets-kilometers in de Ardennen en de Alpen nu ook om kan zetten in snelheid op de vlakke polderwegen. En waar ik vooral heel blij mee ben is dat ik eindelijk weer een paar goeie lange looptrainingen met tempo's heb kunnen doen. Dus hopelijk is mijn loopniveau net op tijd voor Almere weer op peil. Ik heb in ieder geval heel veel zin in de komende 2 weken met 2 mooie wedstrijden op de agenda!

Afgelopen 10 dagen hebben we bovenop de Alpe d'Huez doorgebracht. Een echt vakantie gevoel krijg je als je hier zit, hoewel de eerste indruk iets anders was. Toen we in Bourg d'Oisans aankwamen, gingen we eerst even boodschappen doen in de plaatselijke supermarkt. Nou het leek alsof we gewoon in Nederland waren, er werd alleen maar Nederlands om ons heen gesproken. Nu snap ik ook dat de Alpe d'Huez de bijnaam Nederlandse berg heeft gekregen. De eerste dagen was het wennen aan de hoogte van 1800 meter. Met minder zuurstof in de lucht is het tijdens de trainingen letterlijk naar lucht happen. Maar gelukkig went dat snel, al hoewel het lopen hier boven wel lastig blijft, omdat het alleen maar op en af gaat. In principe had ik een perfecte voorbereiding voor de Alpe d'Huez triathlon. Ik heb het parcours goed kunnen bestuderen van tevoren. De wedstrijd gaat over 2,2 km zwemmen in een mooi stuwmeer met een water temperatuur van 17 graden Celsius. Het fietsen gaat over 115 km met daarin 3 cols: de Col de Grande Serre, de Col d'Ornon en als laatste de Alpe d'Huez, in totaal dik 2800 klim hoogtemeters. En als toetje mag er dan nog 22 km worden gelopen bovenop de Alpe.

Een week geleden had ik nog nooit een echte Alpen col opgefietst met mijn racefiets, maar na een korte goede klim voorbereiding vond gisteren dan de wedstrijd plaats. Ik had er enorm veel zin in, omdat het een genot is om in zo'n mooie omgeving te sporten. Het startveld was behoorllijk sterk. Het hele TBB team was hiernaartoe afgereisd en dat betekende dat Rebecca Keat, Erica Csomor, Nicola Spirig, Donna Phelan en nog een aantal meiden aan de start stonden. Daarnaast stond ook locale favoriete Alexandra Louison aan het vertrek. Een mooi spectakel beloofde dat dus te worden. Na het zwemmen had ik zoals gebruikelijk al een lekker achterstandje, maar daar maakte ik me niet zo druk om. Ik had mezelf voorgenomen om me niet op de eerste klim met fietsen direct op te blazen maar het geleidelijk op te bouwen en met hulp van de powermeter mijn eigen wedstrijd te rijden. Dit lukte goed, ik kon het goed vlak houden. Achteraf gezien heb ik denk ik te voorzichtig gefietst, dit is ook aan mijn hartslag curve te zien. Nu ben ik niet een echte klimster, ook omdat ik zulke lange klimmen niet gewend ben. Maar dat ik tijdens het fietsen zoveel tijd zou verliezen op de kop had ik niet verwacht. Voor mijn gevoel draaide ik een goede wedstrijd, maar met het resultaat mag ik absoluut niet tevreden zijn. De rest van het fietsen bleef ik me goed voelen, tot de laatste helft van de Alpe d'Huez. Ik kreeg last van mijn maag en dat belemmerde mij de eerste van drie looprondes om mijn looptempo op te kunnen pakken. Ik verloor in de eerste loopronde behoorlijk wat tijd, doordat ik noodgedwongen twee keer moest stoppen. Gelukkig verhielp de cola het probleem en de laatste 11 km kwam ik weer enigszins in mijn ritme. Uiteindelijk finishte ik als zesde pro dame. De wedstrijd werd overtuigend gewonnen door Nicola Spirig, die voor het eerst een echte lange afstands triathlon afwerkte, nadat ze al een paar keer een halve had gedaan. Mijn eigen conclusie is dat ik er nog lang niet ben. Dat ik in zo'n wedstrijd op een achterstand wordt gezet van 45 minuten is ronduit slecht. Maar ik blijf er in geloven dat het komt. Ik zit tenslotte nog maar in een voorbereidingsperiode en heb hier behoorlijk wat kracht kunnen opdoen. Komende periode probeer ik weer een stapje verder te zetten in de training, en over 4 weken hebben we het volgende meetmoment: het NK lange afstand in Almere. See you then!

Nu nog even terugkomend op de titel van dit stukje, "Schleck of Cancellara". Dit zijn twee totaal verschillende wielrenners. De Schleckjes kunnen ongelooflijk goed klimmen en hebben met het tijdrijden erg veel moeite. Cancellara daarentegen is een super tijdrijder, maar moet het in de bergen toch afleggen tegen de echte lichte klimbokjes. Ik ben denk ik meer een Cancellara en hoop dat in Almere te laten zien. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik van klimmen erg veel sterker kan worden en dat ik het wel kan leren. Kortom nog uitdagingen zat.

Uitslag Alpe d'Huez Triathlon Lange Afstand, Frankrijk, 2.2 - 115 - 22 km
1.	Nicola Spirig (SUI)	6.39.13
2.	Jeanne Collonge (FRA)	6.48.19
3.	Erica Csomor (HUN)	6.50.25
4.	Rebecca Keat (AUS)	6.53.59
5.	Alexandra Louison (FRA)	6.59.47
6.	Heleen bij de Vaate	7.21.16
7.	Christine Waitz (GER)	7.23.15
8.	Donna Phelan (CAN)	7.26.54

Gisteren is onze korte tour Europa begonnen. We vertrokken uit een nat en winderig Nederland, op weg naar onze eerste stop: de halve triathlon in het Duitse Offenburg. Gelukkig klaarde de lucht wat op toen we in het pittoreske wijn-dorpje Durbach, vlak bij Offenburg, aankwamen. Vandaag stond dus de wedstrijd op het programma. Het zou een leuke strijd kunnen worden met de Duitse Ironman-triathlete Kathrin Paetzold. Toen we naar de start reden regende het nog. Gelukkig werd het daarna droog maar het was nog niet zo warm, 15 graden Celsius. De voorspelling was dat het toch 22 graden zou worden.

En dan de wedstrijd. Het zwemmen ging voor mijn doen redelijk goed. Maar toen het fietsen. Wat voor mij eigenlijk het sterkste onderdeel moest zijn, was dat het vandaag helaas niet. Ik kon niet goed in

mijn ritme komen en had geen power. De verklaring is niet zo moeilijk. Deze wedstrijd was gepland aan het einde van een behoorlijk trainingsblok en getapered had ik niet. Dus eigenlijk had ik niet anders verwacht en was het ook de bedoeling om er een goede trainingsprikkel uit te halen. Ik hoop over anderhalve week wel de juiste benen te hebben op de Alpe d'Huez. Het parcours was trouwens heel afwisselend met veel bochten, klimmen en afdalen. Dat laatste moest voorzichtig gebeuren, want ook tijdens het fietsen regende het nog 2 keer. Omdat Paetzold een lekke band had gehad, kwam ik ruim als eerste het parc fermee binnen en was er van een echt duel geen sprake meer. Mijn lopen ging vervolgens steady en ik heb redelijk het goede gevoel te pakken, het ging weer een stapje beter dan in Oud-Gastel. Uiteindelijk mocht ik uit handen van Daniel Unger, voormalig wereldkampioen op de Olympische Afstand, een 3 liter fles champagne ontvangen. Onze auto zal nu moeite hebben om de Alpe d'Huez op te komen met ook nog de winnaars-bokaal van 10 kilo erbij!

Trouwens: Rob is gefinished in zijn eerste halve triathlon. En dat in een wedstrijd met 1000 hoogtemeters op de fiets. Wel erg leuk om met z'n tweeën in de wedstrijd te zitten.

Uitslag 1/2 triathlon Offenburg, Duitsland, 1.9 - 90 - 21 km
1.	Heleen bij de Vaate	4.51.59
2.	Kathrin Paetzold (GER)	5.03.33
3.	Estelle-Marie Kiefer (FRA)	5.05.46

Er zitten weer twee zware trainingsweken op. En langzamerhand voel ik me weer in vorm komen. Vorig weekend zijn we een weekendje in Voorthuizen geweest bij Rob zijn ouders. Ik heb er zaterdag een lange duurloop gedaan in de bossen met mijn schoonmoeder mee op de fiets als waterdraagster. Heerlijk was dat. 's Middags op de Veluwe een lekker duurritje op de fiets gemaakt en toen zat de dag er weer op. De volgende ochtend hebben Rob en ik een open water training gedaan in het Zeumerse gat. Daarna zijn we op de fiets gesprongen en richting Almere gefietst. Hier hebben we een rondje op de achterste lus van het Almere parcours met 37 gemiddeld gefietst. Er stond bijna geen wind en net het slechtste stukje weg in de polder hebben ze nu ook opnieuw geasfalteerd. Het is dus een echte racebaan geworden! 's Middags nog even langs de familie reunie/BBQ en aan het begin van de avond zijn we weer naar Stein gereden.

Afgelopen week was het weer helaas niet altijd even goed. Ik heb noodgedwongen wat fietstrainingen indoor moeten doen en ben ook een paar keer buiten behoorlijk natgeregend. Helaas hoort dat er ook bij. En in de wedstrijd kan het immers ook regenen! Donderdag avond heb ik een erg leuke training gedaan. Tien keer op tempo de Slingerberg omhoog gelopen. Deze berg (eigenlijk heuvel) heeft een gemiddeld stijgingspercentage van zo'n 4-5 % en is 1,1 km lang. Rob reed er met mijn autootje achteraan en bracht me elke keer weer naar beneden. Met name heuvelaf lopen is erg belastend voor je voet, en om blessures te voorkomen is dit een goed alternatief. Er staan wel wat bewoners raar te kijken als je daar voor de 10e keer omhoog komt gelopen, maar je moet toch ergens trainen voor de Alpe d'Huez triathlon. Gelukkig was het tijdens de training droog, maar toen ik terug naar huis liep begon het enorm te stortregenen. Ik was in helemaal doorweekt.

Komend weekend sluit ik dit trainingsblok af met een halve triathlon in het Duitse Offenburg. Rob doet ook mee (zijn eerste halve ooit) en we kijken dus uit naar een gezellig triathlon-weekendje. En dan het laatste nieuwtje: Sinds kort ben ik ook aan het twitteren. Hier post ik regelmatig berichtjes wat ik aan het doen ben of heb meegemaakt. Wil je me dus een beetje volgen dan kan dat dus. De link staat hieronder, maar ook op de link pagina.

Ik heb ondertussen weer heel wat te vertellen. Laat ik bij vorige week beginnen. Het was weer feest in Stein, want het triathlonweekend barstte vrijdagavond al los met de kinderduatlon. Het was geweldig om langs de kant te staan en deze toekomstige triatleten aan te moedigen. En wat waren ze enthousiast! Ook was er dit jaar voor het eerst een aparte startgroep voor gehandicapte kinderen. Met een rolstoel of aangepaste fiets crossten ze heel hard over het parcours met een dikke grijns op het gezicht. En het weer speelde gelukkig in positieve zin goed mee.

Zaterdag middag mocht ik dus zwemmen in een SABIC-trio. De 750 m gingen in 12 minuten en 50 seconden en toen was de wedstrijd voor mij dus al afgelopen. Jan en Christian mochten de rest doen. Na de finish was er nog een gezellig samenzijn met de oud-SABIC collega's waar we nog wat nagekletst hebben.

En dan de zondag. Helaas was het na 4 jaar mooi weer nu eens slecht weer. Het zwemmen ging nog, maar toen iedereen op de fiets zat begon het te regenen. En niet zo'n beetje ook. Tijdens het lopen was het weer droog. Helaas was het voor mij dit jaar alleen fietsen. Ondanks de kou en de regen heb ik er toch wel van genoten. Birgit kwam als tweede van de trio's uit het water. Dus aan mij de taak om in ieder geval die stek vast te houden. Het fietsen ging redelijk goed ondanks de kou op mijn spieren. En ik kwam dan ook als tweede van de fiets. De eerste plek was wel ingenomen door een ander team. Nu mocht Sylvia het afmaken. Dat heeft ze super gedaan en we zijn als vierde overall geëindigd en als eerste dames team.

En dan nu het verhaal over het weer finishen van een triathlon. De triathlon van Oud-Gastel vierde gisteren haar 25e jubileum en daarom hadden ze de 1/3 triathlon afstand die hier vroeger werd georganiseerd voor één jaar teruggehaald. Voor mij natuurlijk een prima afstand, 1350 m zwemmen, 60 km fietsen en dan nog 14 km lopen. Ik had er enorm zin in om eindelijk ook weer eens een triathlon te mogen finishen. Het zwemmen ging voor mijn doen redelijk goed. Toch moest ik 2 minuten toegeven op Maud Golsteyn die overigens een super wedstrijd draaide. Zoals gewoonlijk moest ik het op de fiets dan maar gaan doen. Dat lukte aardig. Met behoorlijk wat power snelde ik over de wegen van Oud-Gastel. Ik kwam dan ook als eerste dame van de fiets, 50 seconden voor Maud en Cora Vlot. Eigenlijk wist ik toen al dat ik de wedstrijd had verloren. Het gaatje met Maud was te klein. Toch heb ik geprobeerd om de snelheid die ik in de benen had ook te gebruiken. Maar aan de loopsnelheid van Maud kan ik helaas nog niet tippen. Maud finishte uiteindelijk 2 minuten voor mij. Al met al ben ik wel zeer tevreden en heb ik enorm plezier gehad in het sporten gisteren. Ik weet dat er nog hard gewerkt moet worden aan het lopen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat goed komt. Het triathlongevoel is in ieder geval weer terug!

Uitslag 1/3 triathlon Oud-Gastel, 1.3 - 60 - 14 km
1.	Maud Golsteyn	2.53.55
2.	Heleen bij de Vaate	2.55.48
3.	Cora Vlot	2.58.50

Zoals ik vorige week al zei, ik doe komend weekend mee in 2 trio-teams. Ik zal even uitleggen waarom ik niet individueel mee doe.

Natuurlijk zou ik heel graag zondag starten op de lange afstand in Stein. Maar helaas ben ik qua lopen nog niet fit genoeg om de 30 km met alle heuveltjes die hier in het parcours zitten op een behoorlijk snel tempo af te leggen. Ik moet dus nog even geduld hebben. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik het hele weekend langs de kant moet staan.

Zaterdagmiddag start ik in het SABIC trio, de SABIC Bears, als zwemster. Samen met oud-collega Jan Holla (fietser) en Cristian Poeth (loper) hopen we een leuke tijd te kunnen neerzetten op de 1/8 trio-triathlon. Uiteraard ga ik daarna volop genieten van het NK Olympische Afstand. Het wordt vast een mooie wedstrijd met hopelijk veel spanning en spektakel.

De volgende dag start ik in het Ron for Run Top Trigirls team als fietster op de lange afstand, een hele goeie (en zware!) training voor mij. We hebben een ontzettend leuk team met Birgit Cals-Berk als zwemster en Sylvia Pepels als loopster. Eens kijken of we het de herenteams lastig kunnen maken! Al met al wordt het denk ik een geweldig weekend, waarbij naast de sportieve prestaties ook de gezelligheid voorop staat. Nu maar hopen dat het weer ook mee zit. Want bij de triathlon van Stein hoort natuurlijk veel zonneschijn!

Het is nu precies 2 weken na Lanzarote. Inmiddels ben ik weer lekker aan het trainen en is mijn loopblessure eindelijk verleden tijd. Wat is dat een heerlijk gevoel, weer echt kunnen lopen!

De afgelopen jaren ben ik steeds meer verschoven van de traditionele haklanding naar een midden/voorvoet-landing. En dat bevalt me heel goed, want het loopt heerlijk en ik heb er snelle marathons mee gelopen. Maar ik heb nu wel 2 keer een stress-fractuur in mijn middenvoet opgelopen, dus we hebben nog eens goed naar techniek, schoenen, zooltjes en training gekeken hoe ik dat in de toekomst kan voorkomen. Met wat kleine aandachtspuntjes (minder hard neerkomen op de middenvoet, maar beter "grijpen" bijvoorbeeld) hopen we dat de stress-fracturen wegblijven. En ik probeer nog minder risico te lopen door het accent in de training de komende jaren wat meer naar het fietsen en wat minder naar het lopen te verschuiven. Ik zou eigenlijk liever meer op het lopen willen trainen om nog eens onder de 3 uur te lopen in de hele triathlon, maar mijn nieuwe motto is: "Iets minder lopen is nog altijd beter dan helemaal niet lopen". Bovendien merk ik dat ik van meer fietstraining vaak ook beter ga lopen, terwijl ik van meer looptraining niet harder ga fietsen. Dus misschien komt die sub-3 uur marathon er toch nog wel eens.

Dan even terugkomend op Lanzarote, want ik wil graag nog een nieuwe sponsor voorstellen: Fizik zadels. In de wedstrijd reed ik voor het eerst op mijn nieuwe Fizik Arione Tri2 zadel in de "Carbon Braided" uitvoering (zwarte zadel op de foto hierboven, zelfs de brug is van carbon). Ik ben er ontzettend blij mee, want het zit en rijdt super. Komt er nog bij dat het zadel ook nog eens vederlicht is. Wat wil je nog meer? Ik heb verschillende versies gekregen zodat ik er zowel in de wedstrijd als in de training mee kan rijden.

Na Lanzarote heb ik ontzettend veel zin gekregen om te gaan racen. In januari was het namelijk de laatste keer dat ik gefinished ben in een triathlon. Ik zal nog even moeten wachten voordat ik echt mag, maar ik heb een leuke planning. Het begint eind juni met de 1/3e triathlon van Oud-Gastel. Drie weken later doe ik dan een halve in Duitsland. Eind juli gaan we naar l'Alpe d'Huez waar ik zal starten in de 3/4 triathlon (2,2 km zwemmen, 115 km fietsen en 21 km lopen). En dan eind augustus het NK in Almere. Kortom een leuke opbouw lijkt mij. En dan hoop ik natuurlijk 10 oktober topfit aan de start van de WK Ironman op Hawaii te verschijnen.

Volgende week trouwens meer nieuws over Stein, want de SABIC triathlon is uiteraard de eerstvolgende wedstrijd waar ik aan mee doe. Maar niet alleen, want ik doe mee in 2 trio-teams!

Precies een jaar geleden had ik mezelf tot doel gesteld om in 2009 terug te komen op Lanzarote om te proberen de wedstrijd te gaan winnen. Helaas wist ik 3 weken geleden zeker dat mij dat niet zou gaan lukken. Voor die tijd had ik nog een klein beetje hoop dat ik ondanks de blessure toch fit genoeg aan de start zou kunnen staan. Maar tijdens de Vulcano triathlon, 3 weken geleden, stapte ik na 2,5 km jankend uit omdat ik toch weer last kreeg van de stress fractuur in mijn voet. Op dat moment speelde zelfs door mijn hoofd dat ik misschien wel niet zou starten in de Ironman. Achteraf ben ik erg blij dat ik het wel heb gedaan. Toch heb ik veel lopen nadenken de afgelopen weken. Het is namelijk erg moeilijk om je te motiveren voor een wedstrijd waarvan je weet dat je de finishlijn niet zult passeren. Uiteindelijk ben ik de wedstrijd ingegaan alsof het een belangrijke wedstrijd was, maar dan met 12 km lopen. Meer zou ik niet doen. Enerzijds had ik geen trainingen gedaan om een marathon te lopen (afgelopen 10 weken geen lange duurlopen gedaan), en anderzijds is het risico te groot dat ik mijn voet misschien toch weer kapot zou lopen. Bovendien kan ik nu gewoon door met de opbouw van mijn looptraining om mijn niveau weer terug te brengen, i.p.v. een lange herstelperiode na de Ironman.

Dus zo gezegd zo gedaan. Het zwemmen was een hel. Ik had het idee dat iedereen over me heen, door me heen en weet ik veel wat wilde zwemmen. Het zwemmen in het zwembad gaat de laatste tijd erg goed, alleen in open water en in wedstrijden komt het er nog niet uit. Maar ik blijf volhouden. Het zwemonderdeel liep dus niet geweldig, maar ik had geen tijd bij me dus ik had geen idee wat ik had gezwommen. En het onderdeel waar ik veel vertrouwen in zou moeten hebben moest nog komen. Vanwege de loopblessure heb ik afgelopen 10 weken behoorlijk wat fiets kilometers gemaakt. Ik merkte gelijk toen ik de fiets opstapte dat ik goede benen had. Het was weer één van die weinige dagen dat je je echt in topvorm voelt. Op dat moment begon het aan me te knagen, wat als ik nu niet geblesseerd was geweest. Maar snel kon ik die gedachte verdrijven door tegen mezelf te zeggen: “stick to the plan”. Ik heb voor vandaag een plan gemaakt, en daar zal ik me aan houden. Mijn topdagen komen hopelijk nog wel dit seizoen. Het fietsen ging echt super en het vloog voorbij. Op 5 km voor de finish haalde ik de uiteindelijke winares Bella Bayliss nog in en ik wisselde als derde dame op 4 minuten achter degene die toen op kop lag. De 12 km lopen zou ik op een ontspannen manier doen, gewoon rustig de veters strikken in de wisselzone en daarna soepel lopen en goed op mijn techniek letten. Dat lukte vrij goed. De aanmoedigingen van de kant van alle Belgische en Nederlandse supporters vond ik fantastisch. Alleen was het gevoel heel dubbel, graag had ik laten zien wat ik kon. Maar ik zou me aan mijn plan houden. Ik wist dat ik zou stoppen na 12 km lopen, maar goed dat schreeuw je op dat moment niet terug. Toch allen bedankt!

Ik ga nu weer met veel zelfvertrouwen de rest van het seizoen in. Ik wil zo graag weer een wedstrijd finishen. Binnenkort zal ik laten weten welke wedstrijden ik deze zomer wil gaan doen. Nu langzamerhand de looptrainingen weer oppakken en dan komt het zeker weten goed!

Sinds dinsdag zit ik op Lanzarote en na een paar dagen rustige hersteltraining stond gisteren de Volcano triathlon op het programma. Dit is een Olympische afstand triathlon die elk jaar 3 weken voor de Ironman op Lanzarote wordt gehouden en door veel mensen als een laatste test wordt gebruikt. De test stond bij mij niet in het teken van mijn vorm, maar de vraag was meer of mijn voet het zou houden tijdens de afsluitende 10 kilometer lopen. Omdat ik in Nederland de looptraining weer stukje bij beetje op had kunnen pakken waren we bijna gaan geloven in mijn "mission impossible" om toch nog de Ironman te halen. Maar na gisteren sta ik weer met beide benen op de grond en hebben we definitief besloten dat ik de Ironman niet ga uitlopen. Want ik voelde tijdens het lopen in de Volcano triathlon toch wat steekjes in de voet en toen ben ik maar terug gaan wandelen. Ik hoop en denk dat ik niet echt wat geforceerd heb, maar ik zal de opbouw dus gewoon op een normale rustige manier voortzetten. Dat betekent dat de komende weken op Lanzarote een iets ander trainingskamp wordt dan gepland omdat ik me nu helemaal wil richten op een goede opbouw naar de 2e helft van het seizoen. Hawaii staat immers pas in oktober op de agenda. Rob komt komend weekend ook naar Lanzarote en dan gaan we de planning opnieuw bekijken, maar ik ga ervan uit dat ik voorlopig niet in wedstrijden te zien ben. Nou ja, ik ga waarschijnlijk wel gewoon van start in Lanzarote omdat het een goeie training is voor het zwemmen en fietsen, maar in de uitslagenlijst zul je me niet terugvinden. De eerste helft van dit jaar is behoorlijk balen, ik wil zo graag weer eens echt knallen op een hele triathlon, maar zal helaas nog even geduld moeten hebben.

Vandaag stond het NK en tevens EK Powerman duathlon in Horst op de agenda. Voor mij dit jaar alleen een tijdrit over 60 km zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige stukje. De Powerwoman race startte om 9:00. Ik ben toen op mijn Tacx geklommen en heb zo de warming-up gedaan langs het loopparcours. Kon ik toch nog wat van de wedstrijd zien en de dames aanmoedigen. De afspraak was dat ik 20 minuten nadat de eerste dame het eerste looponderdeel had beeindigd op de fiets mocht springen. Dus 20 minuten nadat Yvonne op de fiets stapte mocht ik ook mijn racemonster pakken. Het parcours ging over mooie Noord-Limburgse weggetjes met behoorlijk wat bochten.

Omdat ik met mijn gesponsorde Ergomo powermeter reed, kon ik mooi in de gaten houden met welk wattage ik aan het trappen was. Dit motiveerde enorm. Het parcours was zeker niet makkelijk, want er stond een lekker windje en door de vele bochten moest je je toch elke keer weer op gang trekken wat een hoop kracht kost. Maar voor mij was het een super training en ik ben daarom ook zeer tevreden. Na het fietsen heb ik nog rustig 30 minuutjes uitgelopen. Snel omgekleed en vervolgens nog even in de tent van Extreme Endurance gestaan. Het was weer een gezellige dag, want het is altijd leuk om iedereen weer even te spreken aan het begin van het seizoen.

Hoewel ik redelijk positief ben over het herstel van mijn blessure, kan ik komend weekend niet starten in Horst. Nou ja, in ieder geval niet als volwaardig deelneemster aan het NK/EK Powerman. Dat is ontzettend jammer, maar het zou gewoon heel onverstandig zijn. Op Mallorca heb ik me helemaal op het fietsen en zwemmen geconcentreerd en heb daar verder niet gelopen. Wel af en toe wat aqua-joggen om de beweging niet te verleren, maar echt gelukkig wordt je daar ook niet van. (We werden trouwens wel gelukkig van het uitzicht vanaf ons balkonnetje, zie foto hiernaast.) Ik ben nu weer 1 week voorzichtig aan het lopen, maar dat is echt opbouwen met minuten en wandelen tussendoor. Mijn voet kan de eerste run van 15 km in Horst nog zeker niet aan. Maar de 60 km tijdrit die daarna volgt, daar heb ik wel zin in en het is ook een hele goeie training. Gelukkig is de organisatie zo vriendelijk geweest om mij toe te staan dat ik zondag met fietsen buiten mededinging toch mag starten. Ik zal pas vertrekken als de kop van de wedstrijd al lang in het zadel zit, om in ieder geval deze dames niet in de weg te rijden bij hun kampioenschap. Ik hoop dat als het goed gaat met mijn voet dat ik na het fietsen ook nog wat kan lopen. In ieder geval vind ik het erg leuk dat ik op deze manier toch in Horst kan sporten. Het fietsen gaat goed, dus ik hoop dat ik dat zondag kan laten zien.

Verder zal ook Sandy Kellin van Extreme Endurance aanwezig zijn met een stand om het product in Nederland te introduceren. Je vind mij 's middags waarschijnlijk ook in zijn stand. Kom gerust eens langs om je te laten informeren over dit voedingssupplement dat je echt verder kan helpen in je training.

Er is weer sponsor-nieuws, want ik zal vanaf nu ook ondersteund worden door Extreme Endurance en Suunto. Extreme Endurance is een nieuw voedings-supplement voor sporters, afgelopen zomer voor het eerst gebruikt door enkele atleten uit de Amerikaanse Olympische ploeg. Na mijn overwinning in Arizona werd ik benaderd door het Amerikaanse bedrijf Lifespan, dat haar Europese dochter in Venlo bleek te hebben. Ze hebben Extreme Endurance ontwikkeld en testen met hardlopers, wielrenners en triathleten wezen uit dat het positieve invloed heeft op o.a. je aerobe capaciteit, dat je sneller herstelt en minder spierpijn hebt na forse trainingen en wedstrijden. Nou zijn er wel meer supplementen op de markt en ze claimen allemaal dat ze positieve invloed hebben op je prestaties. Maar ik mocht het product een aantal maanden vrijblijvend testen en ben echt overtuigt geraakt dat het werkt. Met name op trainingskampen blijf ik me langer fit voelen en herstel ik beter waardoor ik ook de 2e en soms 3e training van de dag goed kan uitvoeren. Naast Extreme Endurance wordt ik ook gesponsord met hun Pure Omega-3 visolie-supplement en hun Vital40 Power multivitaminen- en mineralen supplement. Elke dag een paar pillen uit deze 3 potten zijn een perfecte aanvulling op de voeding van elke serieuze sporter!

Voor Suunto mag ik sinds kort sporten met hun topmodel hartslagmeter, de T6c. Eigenlijk is het niet alleen een hartslagmeter, want zeker voor triathleten heeft deze trainings-computer heel wat in petto. Een sensor op je schoen zorgt voor registratie van afstand en snelheid tijdens het hardlopen, en sensoren op je fiets geven ook afstand en snelheid en bovendien je trapfrequentie. Het polshorloge meet het hoogte-profiel en de temperatuur, waardoor al deze waarden in de software van Suunto in grafieken tegen je hartslag kunnen worden uitgezet. De T6c meet verder hoe zwaar de trainingen voor jouw lichaam zijn geweest en geeft inzicht in de vooruitgang van je conditie. Ik ben de T6c nu op Mallorca voor het eerst aan het gebruiken en hij bevalt me heel goed. En binnenkort kan ik zelfs nog meer gegevens in mijn fietstrainingen gebruiken om beter te worden. Via Guido Vroemen (bondsarts van de NTB) heb ik nu namelijk ook de beschikking over een powermeter op 1 van mijn Isaac tijdrit-fietsen. Waar je hartslag nog wel eens varieert afhankelijk van de omstandigheden en je vermoeidheid, daar liegt een powermeter nooit: het apparaat meet de kracht waarmee je op de pedalen trapt. En simpel gezegd: als je die kracht door gerichte training weet te vergroten, dan ga je harder fietsen. Ik wil dit jaar proberen met deze hulpmiddelen, maar vooral natuurlijk door veel en hard te trainen, om weer een stapje te maken in mijn fietsniveau.

Inmiddels zitten we nu 2 weken op Mallorca en ik ben inderdaad heel erg hard aan mijn fietsen aan het werken. Want vanwege de stress-fractuur blessure in mijn voet heb ik nu al 3 weken niet gelopen. In het dagelijks leven voel ik niks meer, maar de paar pasjes voor de foto met het Suunto-horloge hierboven waren nog gevoelig, dus ik zal ook de komende week alleen maar zwemmen, fietsen en wat krachttraining doen. Het is balen, maar ik probeer alleen naar positieve dingen te kijken en dit geeft me wel de kans om echt beter te worden in de dingen die ik wel kan doen. Mariska is ook goed bezig hier in voorbereiding op haar Ironman in China over 3 weken. Sjaco en Rob zijn na 1 weekje trainen hier weer terug naar huis en Mariska en ik blijven nog tot en met volgend weekend.

We zitten hier trouwens super in Cala Rajada, een kustplaatsje in het oosten van Mallorca waar vooral veel overwinterende bejaarde Duitsers wonen. Heel veel dank voor de organisatie aan Michel Heijman (midden op de foto hiernaast), een Nederlandse triathleet die op Mallorca woont en de eigenaar is van "Pasta Pasta", een prachtig restaurantje aan de boulevard met heerlijke gerechten voor uitgehongerde triathleten die op trainingskamp zijn.

Vorige week vrijdag was ik uitgenodigd op het sport- en cultuur gala van de gemeente Stein aangezien ik genomineerd was. Het was de eerste keer in 3 jaar dat ik tijdens dit gala in Nederland was. Afgelopen twee jaar had ik de prijs voor sportvrouw gewonnen zonder dat ik er zelf bij aanwezig kon zijn. De uitreiking van de sportprijs was ingeprogrammeerd aan het begin van de avond. De drie genomineerden mochten op het podium komen. Vervolgens werd de sportvrouw bekend gemaakt en dit jaar was het Chantal Senden, een zwemster. Omdat ik nog wat last had van een jetlag wilde ik hierna graag naar huis en mijn bed opzoeken. Maar bij de deur werd ik tegen gehouden, er stond me namelijk nog een verrassing te wachten. En wat schetste mijn verbazing, ik kreeg aan het eind van de avond de "Stein promotie prijs" uitgereikt. Het jury-rapport zei: "Heleen, je hebt Stein op een sportieve manier gepromoot en op de kaart gezet. Vandaar dat je met recht deze prijs verdient." Toch nog een soort sportprijs dus.

De volgende dag was minder leuk. Zoals ik in mijn vorige stukje schreef, na regen komt zonneschijn, nou die zonneschijn laat nog even op zich wachten. Na de zwemtraining ging ik nog een stukje hardlopen. Ik voelde mijn rechtervoet af en toe een beetje. Tijdens de zwemtraining op zondagochtend was er zelfs af en toe pijn in de voet bij het afzetten van de kant en ik vreesde het ergste. Ik heb meteen een aantal dagen rust genomen met de voet (niet hardlopen dus), maar nog steeds voel ik pijn als ik op de plek druk. Het is ongelofelijk maar waar, net als vorig jaar weer een stress-fractuurtje! Het kan niet op met de pech. Ik heb geen rare dingen gedaan de afgelopen weken, zeker niet met lopen, maar ik blijf nu eenmaal gevoelig voor deze blessure en dus is dit het risico van topsport.

Maar goed ik heb me nu alweer positief weten te motiveren. Ik denk dat ik er vroeg bij was deze keer en hoop dat het herstel voorspoedig verloopt. Wel zal ik een paar weken niet of nauwelijks kunnen lopen. Maar ik ga enorm aan mijn fietsen werken de komende weken. Ik weet dat ik hier nog sterker in kan worden en ik heb nu alle tijd om dit waar te gaan maken. Zondag vertrek ik met Mariska voor 3 weken naar Mallorca. Dit is een prachtig fietseiland, dus we kunnen ons hier helemaal uitleven. De middelste week komen Rob en Sjaco ook, dus het wordt waarschijnlijk een erg mooi trainingskamp. Tot later!

Een onvoldaan gevoel heb ik nu 4 dagen nadat ik uitgestapt ben in wat mijn eerste Ironman van 2009 zou worden. Dat is natuurlijk mijn eigen schuld, had ik maar door moeten gaan. Maar op de dag zelf voelde dat absoluut niet zo. Vantevoren dacht ik dat ik er klaar voor was, en dat denk ik nu nog steeds. Het zwemmen ging nog redelijk goed, ik lag naast Irene en samen hebben we zij aan zij, elkaar elke keer in de ogen kijkend de 3,8 km zwemmen afgelegd. We kwamen tegelijk aan wal en wensten elkaar verder succes toe. Tijdens het uittrekken van mijn zwempakje trok ik mijn timing chip mee, waar ik op dat moment geen erg in had. Dus op dat moment zouden er voor mij waarschijnlijk geen tussentijden zijn. Met een redelijk goede wissel sprong ik de fiets op. En vanaf dat moment kon ik niet in mijn ritme komen. Tijdens het zwemonderdeel had ik al wat last van mijn maag gekregen en door veel te drinken ging dat niet over op de fiets. Daarnaast had ik pijn in de benen, voelde ik me moe en had ik lichte hoofdpijn. Met de warmte had het niks te maken, want ik had me uitstekend voorbereid op de omstandigheden. Maar ik kon al deze gevoelens helaas niet uitschakelen om gewoon te gaan knallen. Na 20 km kwam Irene me weer voorbij en schreeuwde me toe: "Kom we gaan koeien vangen!". Ik heb geprobeerd mee te gaan (natuurlijk netjes op 10 m), maar het werd me gewoon te veel. Ik voelde me leeg en had niet de gretigheid om flink te gaan racen. Even later werd ik weer ingehaald door dames die ik even daarvoor voorbij was gegaan. Op dat moment heb ik mijn kop laten hangen en kon ik het helaas niet meer opbrengen om door te gaan. Ik wilde voorin het veld meedoen, niet ergens achteraan.

Achteraf is dit het grootste leermoment van deze wedstrijd. Ik heb er zo van lopen balen dat ik de wedstrijd niet ben gefinished, dat ik er ook eens goed over nagedacht heb. Ik was niet goed op race-day en ik denk inmiddels te weten waaraan dat lag (en dat is geen mentale oorzaak). Maar het gaat er vervolgens om hoe je met die omstandigheden omgaat en ik ben er achtergekomen dat het uitstappen in dit geval toch vooral wel een mentale kwestie is geweest. Toegegeven, het had een hele zware wedstrijd geworden als ik was gefinished, maar ik was voldoende getraind om dat aan te kunnen doen. Ook op een dag dat het niet zo lekker gaat, kun je strijden en doorgaan. Ik had al die negatieve gedachten moeten uitschakelen en er toch nog vol voor moeten gaan. Helaas is het gebeurd en kan ik de tijd niet terughalen. Voor de volgende keer weet ik wel dat mij dit niet weer zal overkomen. Ik heb hier van geleerd. Op dit moment kijk ik dan ook al weer uit naar de volgende wedstrijden en heb het gevoel dat ik dan alleen maar gretiger ben. Er zijn ook mensen geweest die het verstandig van me vonden om uit te stappen in een wedstrijd waarin het niet loopt onder deze (toch zware) omstandigheden. En ja, ik heb nu inderdaad geen 2 weken herstel nodig en kan meteen doortrainen, maar ik denk dat ik het toch liever wel had geprobeerd.

Bij deze wil ik toch iedereen bedanken die met me heeft meegeleefd ook al ging het een keertje niet zo goed. We zullen maar zo denken, naar regen komt zonneschijn! Gelukkig heeft Irene het wel super gedaan. Nadat ze begin dit jaar 3 weken stil heeft moeten zitten vanwege gekneusde ribben is ze als 9e gefinished in haar eerste pro race.

Ik ben nu even een weekje thuis geweest, maar morgen vertrek ik weer naar Maleisië voor de Ironman aldaar op 28 februari. Zoals de kapster van de week al vroeg: "Herkennen ze je al op Schiphol?". Nou dat nog net niet, want ik vertrek nogal eens van verschillende vliegvelden, maar het scheelt niet veel! Afgelopen 3 weken heb ik samen met Mariska in Potchefstroom, Zuid-Afrika getraind. We hebben een ontzettend goede tijd gehad. Het weer was helaas niet altijd even goed maar we hebben gelukkig wel alle trainingen kunnen doen. Het regende nogal eens, en dan niet zomaar even, maar soms wel 2 dagen achter elkaar. Maar met een beetje flexibiliteit kom je een heel eind. Zo heb ik in 3 weken tijd toch 59,6 km gezwommen, 1676 km gefietst en 236 km gelopen. Een lekkere boost dus voor IM Maleisië. En zo erg was het weer nou ook weer niet want al met al zijn we toch nog behoorlijk verkleurd. En al dat water heeft ook wel weer zijn voordelen, de omgeving ziet er een stuk groener en dus mooier uit, zoals je hieronder kunt zien.

Zoals gezegd ben ik nu dus een weekje thuis. Helaas ben ik een paar dagen ziek geweest. Het begon al in het vliegtuig, een klein buikgriepje opgelopen. Gelukkig gaat het nu weer de goede kant op en kan ik geheel fit het vliegtuig instappen naar Maleisië. Ik ga samen met Irene Kinnegem (die haar debuut gaat maken als PRO) en na anderhalve week komt Rob ook die kant op. Zo kunnen Irene en ik nog 2 weken wennen aan het klimaat, want dat schijnt qua hitte en met name vochtigheid nog erger te zijn dan Hawaii. De wedstrijd zelf is op zaterdag 28 februari, op het eiland Langkawi dat helemaal in het noorden van Maleisië voor de kust ligt. Er heeft zich al weer een behoorlijk sterk startveld gemeld met nog een stuk of 4 dames die ook 1 of meerdere Ironmans op hun naam hebben staan, dus het wordt vast een spannende wedstrijd. Ik ben benieuwd waar ik sta, ik heb vooral veel basis-training gedaan in voorbereiding op de rest van het seizoen, dus echte topvorm mag ik nog niet verwachten. Toch heb ik er al wel weer zin in om lekker te racen. Hopelijk wordt dit ook weer een mooi avontuur. Ik hou jullie op de hoogte!

Hoewel ze op dit moment nog steeds op trainingskamp is in Zuid-Afrika, is vandaag bekend geworden dat Heleen als ambassadrice van de Powerman Holland dit duatlon-evenement in het Limburgse Horst aan de Maas zal ondersteunen.

Hiermee ondersteunt ze nu in Limburg zowel de duatlon- als triatlonsport in de 2 belangrijke evenmenten, want Heleen was al ambassadrice van de SABIC Triatlon Stein. Beide evenementen hebben de status van "Top-Event" van Topsport Limburg, het provinciale Olympisch Steunpunt.

De Powerman in Horst wordt dit jaar gehouden op 18 en 19 april en staat binnen de duatlonsport wereldwijd bekend als een topwedstrijd. Dit jaar wordt er naast de NK-titels op de lange afstand wederom gestreden om de Europese Powerman titels. Heleen zal zelf uiteraard ook deelnemen in Horst a/d Maas en wil zich daar graag revancheren voor de afgelopen 2 jaren. In 2007 moest ze de strijd vroeg staken toen ze nog te veel last bleek te hebben van een val in de week voor de wedstrijd en vorig jaar stond ze niet aan de start vanwege een blessure-periode.

Heleen hoopt echter vooral een positieve invloed te hebben op iedereen die laagdrempelig wil kennismaken met duatlon, want dat kan in Horst ook door deel te nemen aan de korte recreatieve afstand, voor jeugd, volwassenen en ook in teams waarbij ieder 1 onderdeel doet. Zie ook bijgevoegd persbericht voor o.a. een reactie van Powerman voorzitter John Raadschelders.

Heleen is vandaag het wedstrijdseizoen 2009 vroeg gestart met een 2e plaats in de Ironman 70.3 (een halve triatlon) in de Zuid-Afrikaanse kustplaats East-London / Buffalo-City. Vriendin en trainingspartner Mariska Kramer werd 4e. Beide dames zijn nog niet in topvorm en reisden met name af om onder goede omstandigheden te kunnen trainen. Maar eenmaal aanwezig hadden ze toch hun zinnen gezet op een hoge klassering.

Nadat een haai 2 dagen voor de wedstrijd het zwemparcours in de oceaan nog onveilig had gemaakt, werd vanmorgen de kust vrijgegeven. Heleen is blij met haar 2e plaats, die ze met name te danken had aan een sterk fietsonderdeel: "Ik kon Mariska de eerste helft van het zwemmen nog in het vizier houden, maar navigeren in een golfslagbad is niet echt mijn sterkste punt. Na het keerpunt zag ik de boeien niet goed en was ik ook iedereen kwijt, totdat ik de groep weer zag liggen. Ik heb vast weer de nodige meters extra gezwommen. Met fietsen kon ik wel redelijk goed doorstampen maar viel de sportdrank van de organisatie helemaal verkeerd. Ik heb het toen maar bij water en mijn eigen voeding gehouden. Helaas kreeg ik met lopen toch weer last van krampen in maag en darmen. Ik kon wel aardig doorlopen maar makkelijk ging het niet. Gelukkig was het voldoende om de 2e plek vast te houden. De wedstrijd was zowieso zwaar: het woei behoorlijk en op het fiets- en loopparcours moest er nog best wat geklommen worden. En natuurlijk was het warm, maar daar had ik geen last van, het zonnetje vond ik heerlijk, daar gaan we nou juist voor naar Zuid-Afrika!".

Heleen en Mariska reizen morgen door naar Potchefstroom, een gekend trainingskamp-oord bij Johannesburg waar ze de komende 3 weken zullen trainen op een hoogte van ongeveer 1400m bij een middagtemperatuur van rond de 30 graden Celcius. Voor Heleen ligt het accent op veel lang duurwerk op de fiets als basis voor haar uitdagende programma in de komende maanden.

Uitslag Ironman 70.3 (halve triatlon), Buffalo-City, Zuid-Afrika, 1.9 - 90 - 21 km
1.	Lucie Zelenkova (CZE)	4.46.40
2.	Heleen bij de Vaate	4.57.00
3.	Claire Kinsley (RSA)	4.59.26
4.	Mariska Kramer (NED)	5.02.18
5.	Diana Riesler (GER)	5.08.54

Het chemie-bedrijf SABIC, mijn voormalige werkgever, heeft mij de afgelopen 2 jaren in mijn prof-loopbaan als hoofdsponsor fantastisch gesteund en ik ben dan ook heel blij te kunnen melden dat we ons contract hebben verlengd voor weer 2 seizoenen, dus tot en met 2010. Het zijn gelukkig ook sportief gezien 2 succesvolle jaren geweest, waardoor ik SABIC in publiciteit ook het e.e.a. heb kunnen teruggeven. Het bedrijf is inmiddels een begrip in de triatlonwereld, mede natuurlijk door ook hoofdsponsor te zijn van de SABIC triatlon Stein. Ik vind het ook heel leuk om mijn voormalige collega's van SABIC ook de komende 2 jaar weer te kunnen helpen in hun voorbereiding naar deze mooie wedstrijd. Naast SABIC hebben ook al mijn andere sponsoren aangegeven mij komend jaar weer te willen ondersteunen en zijn we nog bezig met enkele mogelijk nieuwe relaties waarover hopelijk binnenkort meer nieuws.

Sportief gezien begint het jaar ook al weer snel. Ik heb na Arizona niet al te lang stilgezeten en me de afgelopen weken in de training gericht op wat dingen waar je in volle Ironman-voorbereiding soms wat minder aandacht voor hebt. En als je dit leest ben ik inmiddels ook de kou alweer ontvlucht en samen met Mariska op reis naar Zuid-Afrika. We zijn eerst in East-London, aan de kust, waar we op 18 januari deelnemen aan een halve triatlon, een Ironman 70.3 race. Direct daarna reizen we door naar Potchefstroom, waar ik ook de afgelopen jaren in deze periode vaak heb getraind. Het is er heerlijk warm en het ligt een beetje op hoogte. We trainen daar 3 weken, dan ben ik 1 week je in Nederland om uit te rusten en dan vertrek ik alweer naar Maleisië om daar eind februari mee te doen aan de Ironman. Een heerlijk zomers getint winter-schema, ik heb er echt zin in!

Gisteravond was er weer de traditionele Sylvesterloop in Elsloo. Een mooie gelegenheid om de loopsnelheid te testen. Toen we op het startschot stonden te wachten gooide er een lolbroek een rotje op straat en door de knal die volgde waren we ineens gestart. Mijn benen voelden heerlijk uitgerust na een paar rustdagen en het liep best lekker. Door de kou was het wel een beetje proesten in de laatste ronde, maar ik kon het tempo er goed inhouden. Loopsters Mechtild Panhuijsen en Inge van Bergen waren wat sneller vertrokken maar ik ben prima tevreden met mijn 3e plek.

Nu ga ik nog een paar dagen trainen hier (lekker tv kijken tijdens het binnen fietsen op de roller, jippie!) voordat ik volgende week weer naar het warme zuiden vlieg voor mijn eerste buitenlandse avontuur van 2009. Binnenkort volgt er meer nieuws over mijn planning en sponsoring voor komend jaar. Wij wensen iedereen een gelukkig, gezond, blessure-vrij en succesvol jaar toe!

Uitslag Sylvesterloop Elsloo, 31 dec 2008, 10 km
1.	Mechtild Panhuijsen	37.03
2.	Inge van Bergen	37.38
3.	Heleen bij de Vaate	38.09
4.	Eveline Ruijters	38.52
5.	Niki Collaris	40.34