RESULTATEN 2007

WEDSTRIJD VERSLAGEN 2007

Verslag Ironman Florida - 3 november 2007 

We zijn net terug van onze vakantie uit Florida, dus hoog tijd om mijn verslag te schrijven van deze top wedstrijd. In totaal zijn we drie en een halve week in Florida geweest: twee weken voor de wedstrijd en anderhalve week vakantie.

Het begon allemaal op donderdag 1 november toen we (Mariska en ikzelf) het startpakket konden afhalen. We hadden eerst nog even lekker gezwommen in zee en liepen vervolgens naar de inschrijftent. En wat ik daar zag had ik nog nooit gezien, een enorme rij met mensen die allemaal op dat moment het startpakket kwam afhalen. Als we in de rij waren gestaan hadden we zeker anderhalf uur mogen wachten totdat we aan de beurt waren. Gelukkig hadden we ons als pro ingeschreven en konden we via een achter ingang naar de pro tafel waar geen rij stond. Binnen 10 minuten hadden we ons startpakket en was alles gelukkig geregeld! 's Middags was de briefing waar ze de laatste race informatie gaven. Nu nog 1 dag goed uitrusten, fiets wedstrijd-klaar maken en de race kan beginnen. Ik voelde me prima, had geen last meer van de op Lanzarote gekwetste knie en had een lage rustpols van 43 hartslagen per minuut: nog een teken dat het goed zit.

Op de wedstrijd-ochtend was het perfect weer: bijna windstil en vergeleken met de afgelopen week een lekkere temperatuur. Om half 4 ging de wekker en ik had echt goed geslapen. Vervolgens ontbijten, bidons klaarmaken, richting parc fermee en de laatste voorbereidingen doen. En dan is het wachten totdat eindelijk het startschot zal klinken om 10 voor 7. Ik vind dit altijd erg lang duren en het was koud! (zie foto)

De pro serie startte 10 minuten voor de rest. Ik had me voorgenomen om te proberen tijdens het zwemmen bij Mariska in de buurt te blijven. Dit lukte, we hadden zelfs een groepje van 6 atleten. Ik voelde tijdens het zwemmen al dat het wel eens een goede dag zou kunnen worden. Ik voelde me sterk en het ging redelijk makkelijk. Na 1.9 km zwemmen moesten we even een stukje over het strand om vervolgens de tweede ronde in te gaan. Na 1 uur en 3 minuten (exact dezelfde zwemtijd als in Almere) kwam ik het water uit. Ik snelde zo snel mogelijk naar de wisseltent, trok mijn wetsuit uit en rende vervolgens door naar mijn fiets die zelfs aangegeven werd. Het fietsonderdeel kon nu beginnen.

Het fietsen in Florida is 1 grote ronde met veel vlak en wat "rolling hills". Omdat er bijna geen wind stond kon het wel eens een hele snelle dag worden. Ook nu merkte ik dat ik me super voelde. Erg sterk en het fietsen ging redelijk gemakkelijk. Ik begon vanaf het begin al redelijk wat dames in te halen. Maar er zijn altijd bazen boven bazen want toen Eva Nystrom en Tyler Stewart mij in haalden kon ik toch echt niet mee. Tenminste het leek me niet verstandig, want dan zou ik me wel eens kunnen opblazen. Ik heb dan ook lekker mijn eigen race gereden. Na 70 km stonden mijn eigen supporters: Mark, Eva, Sjaco en Rob langs de kant. Altijd stimulerend en leuk als je even persoonlijk aangemoedigd wordt. Weer 70 km later stonden ze er weer. Het ging nog steeds lekker en ik had nog steeds geen teken van vermoeidheid. Op dit moment was het al wel wat harder gaan waaien en we hadden op dit stuk tegenwind. Gelukkig is het geen polder en is het parcours redelijk beschut met bomen dus het viel allemaal wel mee. Ook nu was ik nog steeds dames aan het inhalen. Ook dames waarvan ik vantevoren niet van had gedacht dat ik ze tijdens het fietsen al zou pakken. Enorm motiverend dus! Uiteindelijk kwam ik als 6e van de fiets (met weer een fietstijd van onder de 5 uur: 4 uur en 54 minuten) terwijl ik als 14e het fietsonderdeel was begonnen.

Weer snelde ik de wisseltent in. En wat zag ik daar: Bella Comerford! Degene die IM Florida al 4x had gewonnen. Ik wist niet dat ik al zo kort op haar zat. We begonnen tegelijk aan het looponderdeel. Maar ze liep wel heel erg hard weg. Ook nu leek het me niet verstandig om met haar mee te gaan. Na 3.5 mile had ze al bijna 3 minuten op me gepakt. Het verbaasde me dan ook dat ik op het halve marathonpunt haar ineens weer in het vizier kreeg. Ze liep op dat moment samen met Tyler Stewart. Ik probeerde wat te versnellen om te voorkomen dat deze twee meiden zouden aanhaken. Dat lukte goed en ik lag in één keer op plaats 3! Tijdens de race bleef ik geconcentreerd en ik was helemaal niet zo bezig met de plaats waar ik lag. Op dat moment kwam ik langs Rob, Mark en Eva die enorm enthousiast waren dat ik derde lag en toen drong het wel even tot me door dat ik hier wel een hele goede prestatie aan het neerzetten was. De volgende dame had ik toen ook vrij snel te pakken, Katja Schumacher. Nu had ik nog maar 1 dame voor me, namelijk Nina Kraft. Continu kreeg ik door vanaf de kant wat het gat was. Op 10 km voor de finish was het nog 2 minuut en 45 seconden. Ik probeerde alles op alles te zetten om nog dichter bij te komen, maar het beste was er nu toch wel vanaf en er kwam enorme pijn in mijn benen opzetten. Ik heb zelfs verzuimd om mijn laatste cola voor de laatste 10 km in te nemen (achteraf natuurlijk niet zo slim). Bij Nina ging het ook niet zo flitsend meer, maar ik kon helaas niet dichterbij komen dan het verschil van 2 minuten en 5 seconden die het op de finishlijn waren.

Wat een dag! Weer een PR op een hele triathlon van 9 uur 7 minuten en 40 seconden. Tweede in een veld als dit. En mijn kwalificatie voor Hawaii 2008 al heel vroeg te pakken. Ik mag alleen maar tevreden zijn! 

Verslag NK Holland Triathlon Almere - 25 augustus 2007 

Het doel was om onder de 9:30 uur te finishen. De voorbereiding was goed geweest dus daar kon het in ieder geval niet aan liggen. De weersverwachting was ook perfect: 23 C en windkracht 3 voor de polder is te doen. Ook de watertemperatuur van 19.5 C was goed te doen. Kortom ideale omstandigheden om een topprestatie te kunnen leveren. 

De nacht voor de wedstrijd hebben we overnacht bij mijn ouders in de polder. Ik had weer eens prima geslapen, wat ik eigenlijk altijd wel doe de nacht voor de grote dag. De hele week had ik er al enorm veel zin in. Ik wist dat mijn vorm goed was en was zeer benieuwd wat erin zou zitten. Om kwart over zes 's ochtends kwamen we in Almere aan. Rustig de laatste voorbereidingen doen zodat ik op tijd klaar was voor de start van half 8. Nog even een kort interviewtje met Omroep Flevoland in het parc fermee, die mij als oud-polderbewoonster ook extra in de gaten hielden deze dag. 

Het zwemmen begon met een ronde van 1,1 km waarna we weer even over het surfstrandje liepen om vervolgens onze weg door het water naar de havenkom te vervolgen. Na de eerste ronde kwam ik pas echt in mijn ritme en het zwemmen voelde zeer goed aan. Dat bleek ook wel gezien mijn uiteindelijke zwemtijd van 1 uur en 3 minuten. Ik was nog nooit sneller geweest over 3,8 km! Een goed begin dus met "maar" 4 minuten en 50 seconden achterstand op de grote favoriet Yvonne van Vlerken.

Aangezien het fietsen de laatste weken goed ging en ik me redelijk sterk voelde op de fiets was ik van plan om een goed fietsonderdeel neer te zetten. We hadden wat geexperimenteerd met mijn zit op de fiets zodat ik nog wat dieper zit. In de laatste trainingen op het parcours kon ik dat lang genoeg volhouden om er de wedstrijd mee in te gaan. De eerste acht km richting de Stichtse brug gingen echt super. Ik reed met gemak 42 km/uur (wind mee) en haalde de één na de ander in. Na een ronde gefietst te hebben had ik 30 seconden op Yvonne goed gemaakt. Maar dat veranderde snel in de tweede ronde. Yvonne zette de turbo erop en het gat werd snel groter, terwijl ik zeker hetzelfde tempo bleef fietsen. In het begin van de tweede ronde haalde ik Sofie Goos uit België in die op dat moment nog tweede lag. Vanaf dat moment reden we in een groep van 7 mannen, waarvan ik helaas wel het meeste kopwerk mocht doen. Met de nieuwe stayerregel, waarbij 5 meter afstand is toegestaan, heb je zeker voordeel als je in tweede positie rijdt. Na twee ronden gefietst te hebben (120 km) zag ik dat ik op een gemiddelde van 37 km/u zat. Ik wist dat dat een tijd op zou leveren van ongeveer 4 uur en 50 minuten. Dat was wel heel snel! In de laatste ronde kreeg ik het toch wel wat zwaarder. Uiteindelijk kwam ik na 4 uur en 53 minuten (nog nooit eerder had ik onder de 5 uur gefietst) terug in het parc fermee. Op dat moment zat ik dik 12 minuten achter Yvonne. Een overwinning was eigenlijk al niet meer mogelijk, maar ja, je weet nooit wat er nog kan gebeuren. Want vooraf had ik verwacht dat het lopen vandaag mijn sterkste onderdeel zou zijn; vooral die trainingen gingen erg lekker en in Stein had ik ook veel zelfvertrouwen opgedaan op het looponderdeel.

Voortvarend begon ik aan de afsluitende marathon. De eerste ronde ging nog vrij makkelijk, hoewel ik vanaf het begin van het lopen al behoorlijk zere benen had. Bij elke stap die ik zette voelde ik ze. Waarschijnlijk het gevolg van de snelle fietstijd. Toch liep ik de eerste 14 km in 58 minuten. Op zich nog een schema van 3 uur voor de marathon. Maar helaas kon ik dit niet vasthouden. Een echte dip heb ik niet gevoeld, maar waarschijnlijk viel het tempo toch wat stil door de pijn in mijn benen. Het was vooral doorbijten en door blijven lopen om toch nog voor een zeer goede tijd te gaan. Toen ik door het stadion liep om mijn laatste ronde in te gaan zag ik dat de klok op 8 uur en 3 minuten stond. Toen realiseerde ik me dat ik echt op een zeer goede eindtijd aan het afstevenen was. Na 9 uur, 12 minuten en 7 seconden passeerde ik dan ook zeer trots de finish. Ik was heel graag Nederlands kampioen geworden, maar vandaag was een tweede plek overall en op het NK het hoogst haalbare. Weliswaar achter superatlete Yvonne van Vlerken, maar met mijn eigen tijd en prestatie kan ik alleen maar blij zijn.

De sfeer in Almere was weer geweldig. Met zoveel supporters langs de kant, die zo enorm enthousiast reageren was het genieten. En de organisatie stond weer als een huis. Ook de vrijwilligers die de hele dag in touw zijn wil ik enorm bedanken. Almere en alle supporters: BEDANKT!!!

Verslag Sabic Triathlon Stein - 24 juni 2007  

En toen was het in één keer 24 juni! De hele week was ik al met de race bezig geweest. In het begin van de week was ik redelijk nerveus maar hoe dichterbij de wedstrijd kwam hoe relaxter ik werd. Zaterdagmiddag de sprint afstand gekeken waar Rob ook aan mee deed en daarna ben ik snel naar huis gegaan. Als ik ook het NK olympisch nog zou gaan kijken dan zou ik te lang op mijn benen staan en dat zou niet goed zijn voor de volgende dag. Mijn ouders en enkele vrienden waren inmiddels ook gearriveerd.

Zoals gebruikelijk ging 3 uur voor de start van de wedstrijd de wekker. Het was half 6 en ik had goed geslapen. Ik had er zin in en het weer leek goed te worden. De zon scheen en het was niet koud. Voor de start had ik nog even een interview met Eric van der Linden van triathlon.tv. Hij vroeg me wat mijn wedstrijdtactiek zou zijn. Dit was voor mij duidelijk: ik zou continue gefocused moeten blijven en hard moeten gaan, zowel op het zwemmen, het fietsen als het lopen. Mijn grootste tegenstandster zou immers Ulrike Schwalbe zijn en aangezien zij vorig jaar erg goed had gefietst en gelopen zou ik moeten proberen om met zwemmen al een aardig gaatje te gaan slaan. 

Om half 9 klonk het startschot en daar gingen we. Het water was ruim 22 graden, dus dat was lekker. De eerste 300 meter was behoorlijk vechten in het water maar daarna had ik een lekkere positie. Ik voelde me aardig sterk en het zwemmen ging goed. 

Na 50 minuten verliet ik als tweede dame met 5:30 minuten achterstand op Marijke Zeekant het water. Het fietsparcours had ik dit jaar weer verschillende malen in de training gefietst en ik wist dus precies wat me te wachten stond. De eerste 15 km voelden nog niet zo lekker aan en ik had het best wel even zwaar. Daarna kwam ik in mijn ritme en ging het alleen maar beter. Na twee ronden begreep ik dat ik alleen maar verder uit liep op Ulrike en ik lag inmiddels al eerste dame in de wedstrijd. Ik heb toen ook niet meer al te veel geforceerd met de gedachte dat ik graag nog een goed looponderdeel wilde neer zetten. Met een fietstijd die 10 minuten sneller was dan vorig jaar stapte ik dus van de fiets af en begon met lopen. Toevallig kwam de eerste heer, Jerzy Kasemier, net de eerste loopronde door toen ik begon. Ik probeerde aan te pikken en dat ging vrij makkelijk. Maar op het vlakke stuk moest ik hem toch net iets laten gaan. Het lopen voelde goed aan. Ik had in trainingen verschillende keren het rondje op tempo gelopen, dus ook nu wist ik precies wat me te wachten stond. Dat is het thuisvoordeel! Na 1 loopronde liep ik weer verder op Jerzy in en na anderhalve ronde ging ik hem zelfs voorbij. 

Vanaf dat moment was het alleen maar genieten. Ik wist inmiddels dat ik meer dan 20 minuten voor Ulrike liep die toen tweede dame was. En met zoveel supporters langs de kant (zie hierboven mijn buurmeisje Dominika) was het fantastisch en voel je bijna geen pijn meer. Er werd nog verschillende keren geschreeuwd: "het hoeft niet hard, want je voorsprong is groot genoeg", maar ik had niet het gevoel dat ik te hard liep. Halverwege de laatste ronde kreeg ik door dat ik onder het parcoursrecord zat. Dat motiveerde me nog meer om lekker door te gaan. Met een zevende looptijd overall van 2 uur en 3 minuten ben ik super tevreden. En de 14e eindtijd overall van 6 uur en 15 minuten en 26 seconden is helemaal prachtig. Deze week is het even goed herstellen en dan pakken we de trainingen weer op. Het seizoen is namelijk nog lang niet afgelopen.

Verslag Halve Ironman St. Polten (Oostenrijk) - 2 juni 2007

Als laatste vormtest voor mijn thuiswedstrijd stond de 70.3 race van St. Polten op het programma. Het getal 70.3 staat voor de totale afstand die afgelegd moet worden in milen; dus 1.2 mile (=1.9 km) zwemmen, 56 mile (=90 km) fietsen en afsluitend nog 13.1 mile (=21.1 km) lopen. Aan de start van de dames race zou een zeer internationaal veld staan, met uiteindelijk in de top 10 negen verschillende nationaliteiten. De grote favorieten waren Erika Csomor, Edith Niederfriniger en uit eigen land (Oostenrijk) Veronika Hauke. 

Op dinsdag voor de wedstrijd zijn we na nog even gezwommen te hebben in Valkenburg naar Oostenrijk gereden in de stromende regen. Na 9 uur kwamen we in Obergrafendorf aan waar we een appartementje hadden gehuurd. De volgende dag was het weer niet veel beter. Op de planning stond fietsparcours verkenning, maar dat hebben we maar even omgedraaid. Het was die dag ook niet warmer dan 10 C. Dus het zwembad van St. Polten maar opgezocht. Daar lag onze zuiderbuur Gerrit Schellens ook al zijn baantjes te trekken. Ook hij had afgezien van zijn fietstraining. Om toch alvast een idee van het fietsparcours te krijgen, wat een grote ronde van 90 km is, besloten we om het met de auto te gaan rijden. Het is een prachtig fietsparcours met in totaal 1000 hoogtemeters. De eerste 20 km gaan over de snelweg, daarna de eerste klim, vervolgens 25 km glooiend terrein langs de Donau. Na 60 km komt dan de echte klim (van 5 a 6 km) waarna vervolgens door het bos weer afgedaald kan worden naar St. Polten. Aan het eind van de middag was het dan toch droog geworden zodat ik nog even een uurtje kon gaan lopen.

De volgende dag was het mooi weer en besloten we toch om het fietsparcours ook nog maar op de fiets te doen. Ook vrijdag was het prachtig weer met een temperatuurtje van 26 C. Deze dag stond in het teken van inschrijven, 's middags briefing, beetje losfietsen en loslopen.

Zaterdag was het dan race day. Ik had er zin in. Het was niet echt koud, ongeveer 22 C, bewolkt en een redelijk windje. De start was pas om 14:00 uur, wat ik niet echt gewend ben. Zo heb je genoeg tijd om echt wakker te worden. Het zwemmen vond plaats in twee meertjes, na 950 m moesten we zo'n 300 m lopen over een brug naar het volgende meertje. Ook de start was voor mij iets nieuws. Net zo als in worldcup wedstrijden vond de start plaats vanaf een ponton met een startduik.

Het zwemmen ging voor mij doen heel goed. Ik had de benen van Erika Csomor gevonden en die kon ik goed houden. Toen we uit het water kwamen was het inmiddels gaan regenen. Hier had ik juist niet op gehoopt aangezien een nat wegdek het afdalen niet echt gemakkelijk maakt. Dit ervaarde ik direct al in een van de eerste bochten. Met mijn achterwiel slipte ik weg over een putdeksel en ik bleef maar net overeind. De schrik zat toen al behoorlijk in de benen. Gelukkig gingen de eerste 20 km alleen maar rechtuit over de snelweg zodat ik hier lekker tempo kon maken. Met 40 km/uur ging dat best hard. Na de afslag kwam Erika Csomor over me heen. Ik probeer mee te gaan, en dat lukt het eerste stuk redelijk. Alleen in de afdaling verlies ik te veel tijd. Het stuk langs de Donau zie ik haar op ongeveer 300 m voor me rijden. In de tweede klim maak ik een schakelfout. Hierdoor hervind ik niet mijn ritme. Ik denk dat ik hier de meeste tijd heb verloren. Met 5 minuten achterstand op Erika Csomor begin ik als zevende dame aan het looponderdeel. Op dat moment ligt de Deense Charlotte Kolters nog op kop. Zij heeft een zeer goed zwem- en fietsonderdeel afgewerkt. Ik heb de spirit om nog een zeer goed looponderdeel af te leggen. Na een paar km krijg ik het echte loopgevoel en gaat het steeds beter. Het lopen is een heen en weer parcours dus je kunt precies zien hoe je ligt. Na zes km lopen komt er een marshal naar mij toe die een zwarte kaart op steekt en stop en go roept. Ik ben me van geen kwaad bewust en snap niet wat ik fout heb gedaan. Wat blijkt nu, mijn nummer was naar mijn rug toe gedraaid. Of ik deze weer even goed wil doen. Na een paar seconden oponthoud loop ik dan weer verder, de rest van de wedstrijd goed op mijn nummer lettend. Na 8 km lopen krijg ik de Zweedse Tove Wiklund in het verzier. Deze haal ik even later in. Op dat moment zie ik ook de Nieuw-Zeelandse Gina Ferguson voor me lopen. Even later heb ik ook haar te pakken. En dan in de laatste km's zie ik Veronika Hauke voor me lopen. Ik probeer nog wat te versnellen. Vlak voordat we het finishstadion inlopen heb ik haar bijgehaald. Dat wordt dus een eindsprint. Maar een eindsprint win je niet door twee keer de buitenbocht te kiezen (ik had van te voren niet het finishstadion verkend). Dus helaas de vierde plek op 1 seconde na gemist. Maar wel zeer tevreden over het looponderdeel. De halve marathon gelopen 1 minuut boven mijn P.R. op de losse halve marathon! Alleen het fietsen had beter gekund, maar ik weet ook waaraan het ligt. Enerzijds te weinig lef getoond tijdens afdalingen en de schakel/inschattingsfout in de klim. 

Nu op naar Stein!

Verslag Ironman Zuid-Afrika - 18 maart 2007

Na 7 weken in de warmte van Potchefstroom getraind te hebben reisden we 13 maart af naar Port Elisabeth. Wij zijn Joost, Anita, Rob en ikzelf. De dagen voor de wedstrijd was het redelijk rustig weer in PE, niet al te warm en een kalme zee. Dit veranderde echter de laatste dag voor de wedstrijd. Zaterdag waaide het behoorlijk hard en de temperatuur was ook niet meer zo aangenaam als je temperaturen van 30 C gewend bent. De voorspelling voor de volgende dag was windkracht 5 in de ochtend, 4 's middags en 's avonds zou de wind gaan liggen en dat alles bij een temperatuur van 21 C. De voorspelling kwam redelijk uit.

De wekker ging om iets voor 4 uur in de morgen af. Ik had goed geslapen en werd wakker met het gevoel even lekker een IM te gaan doen. Het ontbijt bestond uit twee geroosterde broodjes met jam en honing en een kop koffie. Om half 6 wandelen we richting de start. Het begint er al aardig druk te worden, er zouden namelijk 1600 atleten aan de start verschijnen! Eerst het parc fermee in om de fiets in orde te maken, nog een keer naar het toilet en vervolgens maar langzaam het wetsuit aantrekken. Om 20 voor 7 wandel ik het strand op en neem afscheid van Joost en Anita en wens hen veel succes.

De Pro's mogen vooraan starten met 10 meter voorsprong. Als het startschot klinkt is die voorsprong snel verdwenen en voordat ik de eerste zwemslagen kan maken ben ik al ingehaald door diverse age-groupers. Na ca. 300 meter ronden we de eerste boei. Van zwemmen is opdat moment geen sprake meer, want we liggen met z'n allen stil tegen de boei aan. Iedereen wil de kortste afstand afleggen natuurlijk en daardoor is het erg druk geworden. Na wat gekrioel lig ik dan eindelijk weer vrij en kan ik weer doorzwemmen. Het zwemmen wordt een gevecht met de heftige golfslag. Lekker in mijn ritme kom ik niet en ik merk dat ik heel wat energie verspeel. Na 1.9 km lopen we een stukje over het strand om vervolgens nog zo'n ronde te zwemmen. Opnieuw door de branding en gaan met die banaan. In de 2e ronde lijk ik op de heenweg in een rare stroming rond te zwemmen zonder dat de boei veel dichterbij komt. Achteraf blijkt dat ik daar nog enkele minuten heb verspeeld ten opzichte van mijn eerste rondje. Doodvermoeid kom ik na 1 uur en 19 minuten het water uit en mag ik aan het fietsen beginnen. De zwemtijd op zich zegt niet zoveel want iedereen is 10 tot 15 minuten langzamer dan normaal gesproken over 3.8 km. Met een snelle wissel zit ik dan eindelijk op de fiets. Het fietsen gaat over 3 ronden van 60 km. Het eerste gedeelte (ca 15 km) gaat omhoog (183 hm) tegen de wind in. De wind komt uit een richting waardoor het lijkt alsof we nooit wind mee hebben. Doordat er een heen en weer stuk in zit van 5 km zie ik snel hoe de posities bij de dames liggen. Na 25 km ligt Tereza Macel nog op kop maar daar komt snel verandering in, want Natascha Badmann fietst als een Cheetah het hele damesveld aan gort. In de eerste ronde haal ik Joost in en hij kan dan nog een tijd mijn tempo volgen, maar moet helaas vanwege pijn in zijn rug daarna iets gas terugnemen. Gelukkig haalt hij later op de dag wel op een goeie manier de finish.

Het fietsen bij mij gaat aardig, ik focus me op zo stil en diep mogelijk liggen in mijn ligstuur. Ik merk wel dat ik niet de super fietsbenen van Hawaii heb. Toch zie ik me langzaam dichter naar de dames 2 t/m 4 toe schuiven. Alleen het gaat te langzaam en ik zal wel heel hard moeten lopen (en zij niet) om ze nog in te halen. Maar "you never know", de wedstrijd is pas afgelopen bij de finish. Na 5 uur en 18 minuten gefietst te hebben rij ik het parc fermee in. Na weer een superwissel (dik de snelste bij de dames) begin ik met als zevende dame aan het looponderdeel. Het lopen voelt niet super daar ik enorme pijn heb in mijn bovenbenen, maar probeer daar niet aan te denken. Frequentie blijven houden en door blijven lopen. Al snel kom ik Natascha tegen, lachend en al genietend van haar aankomende derde titel in Zuid-Afrika. Het lukt me om mijn tempo houden tot in het derde rondje, waar ik Anita passeer op weg naar de finish. Zij mag nog twee rondjes om later uitstekend en heel gelukkig te finishen in haar eerste IM. Ondertussen was ik nog 2 plaatsen opgeschoven door Eva Nystrom en Tereza Macel in te halen, maar de afstand tot de nrs. 1-4 blijft ongeveer gelijk (we lopen allemaal een marathon tussen de 3.10 - 3.16). Als vijfde dame kom ik na 9 uur en 58 minuten en 25 seconden over de finish. Tevreden na een goeie en zware Ironman, ook al was ik nog niet top vandaag.