RESULTATEN 2006

WEDSTRIJD VERSLAGEN 2006

Verslag Ironman Hawaii - 21 oktober 2006

Op 30 september reizen we (Rob, Mariska en ik) af naar Hawaii. Het is een lange reis met een overnachting in Los Angeles. Zondag ochtend om half 12 Hawaiiaanse tijd landen we op het vliegveld van Kona. Zodra ik het vliegtuig uitstap weet ik waarom ik 3 weken voor de wedstrijd al op dit eiland ben. De hitte en de vochtigheid slaan als een warme, natte deken op ons neer. Maar na een paar dagen ben ik er al aardig aan gewend.

De eerste weken stonden in het teken van de laatste puntjes op de i zetten. De trainingen gingen ontzettend lekker en ik wist dat de vorm goed was. Het zwemmen deden we in het gratis zwembad van Kona (zie eerste foto hieronder). Het fietsen ging langs de Queen K. High Way op de vluchtstrook waar al borden stonden met "Caution, ironman athletes training". In de laatste week leek het wel of de wedstrijd al was begonnen, zo druk was het met triathleten op de High Way. De looptrainingen werden afgewerkt op de baan bij een Highschool en op de Alii Drive (ook een gedeelte van het loopparcours). Ook heb ik het gedeelte naar National Energy Lab gelopen (mijn laatste lange duurloop) om een idee te krijgen hoe lang dit wel niet is.

Om een beeld te krijgen van Hawaii heb ik hieronder een aantal sfeerfoto's geplaatst. We verbleven in een luxe condo (zie achtergrond eerste foto). We (Mariska en ik) zijn hier op weg voor een duurloopje). Op dat moment is Mariska net hersteld van haar blinde darm operatie. Dit was wel even schrikken. Ik kwam terug van een lange fietstocht toen Rob mij vertelde dat Mariska in het ziekenhuis lag. Toen ze 's avonds uit de narcose kwam zijn we meteen bij haar op bezoek gegaan. Gelukkig mocht ze de volgende dag weer naar huis. Maar het heeft haar zeker een week trainen gekost. 

Hawaii is echt een prachtig eiland. Zeer mooie en af en toe ook ruige kust, veel groen (tropisch regenwoud) en veel lavavelden met zelfs nog een actieve vulkaan. Op 15 oktober werden we 's ochtends tijdens het ontbijt opgeschrikt door een aardbeving. Een enorm kabaal en het huis begon te schudden. We sprintten naar buiten, want het leek net of het huis zou instorten. Gelukkig bleek dat mee te vallen, maar er waren toch enkele schilderijtjes van de muur af gevallen en de schuifpui was helemaal ontwricht. Daarna hebben we nog enkele naschokken gevoeld. De nacht erop was niet echt relaxed slapen, maar gelukkig zwakte die angst de volgende dagen wel af.  Er was nog even onzekerheid over of de wedstrijd wel door kon gaan, maar gelukkig was er niet al te veel schade. Op de dag van de aardbeving hebben we nog wel op de Queen K. Highway gefietst. Af en toe lagen er behoorlijke brokken steen op de weg (zie onderstaande foto). Dit was voor de wedstrijd allemaal weer opgeruimd.

En dan nu de wedstijd. In de week voor de wedstrijd leef je hier langzaam naar toe. Woensdag hebben we het startpakket al opgehaald, donderdag hadden we de briefing en vrijdag moest de fiets al naar het parc fermee gebracht worden. Dit was heel apart. Elke deelnemer krijgt een vrijwilliger toegewezen die met je naar de fietsplek loopt. Vervolgens legt hij of zij uit hoe de route is na het zwemmen en na het fietsen. Kortom er kan eigenlijk niks meer misgaan. En dat idee had ik ook. Ik had echt enorm veel zin in de wedstrijd en had het gevoel dat ik er klaar voor was. Ik had een goede voorbereiding gehad en de trainingen waren goed verlopen.

Zaterdagochtend 21 oktober gaat om 3:30 uur de wekker. De dag is nu dus echt aangebroken. Even douchen, ontbijtje en op naar de start. Daar aangekomen worden we eerst gebodypaint met ons startnummer. Daarna bidons op de fiets zetten en de bandjes oppompen. Goed insmeren met zonnebrand en dan is het nog een uur wachten tot de start. Echt zenuwachtig ben ik niet, wel een beetje gespannen, maar dat hoort erbij. Een half uur voor de start trek ik mijn snelle badpak aan en begeef ik mij richting start. Voor de start zitten Mariska, Gonny, Peter Vocking en ik nog even bij elkaar. Een kwartier voor de start gaan Mariska en ik toch maar te water. Nog even en dan gaat het echt beginnen. Het amerikaanse volkslied wordt gezongen en dan..... PANG het startschot. Alle pro's zwemmen weg (de agegroupers starten namelijk een kwartier later). Het zwemmen gaat aardig, ik probeer na ongeveer 20 minuten zwemmen de benen van een andere dame te volgen. Dit gaat goed. Ik zie dat Mariska ook nog in dit groepje ligt. Met vier meiden voltooien we het zwemonderdeel. Het laatste gedeelte worden we ingehaald door de snellere zwemmers van de agegroupers, zodat het toch nog even meppen wordt. 

Ik heb geen idee hoe ik gezwommen heb, maar dat geeft niet want nu komt mijn sterke onderdeel: het fietsen. Eerst een rondje van 10 km door Kona en dan gaan we de Queen K. Highway op richting Hawi. Het fietsen voelt erg goed en ik merk dat ik macht in de benen heb. Al snel haal ik de eerste dames in. Er staat niet echt veel wind, dus het kan wel eens een snelle fietstijd worden. Het laatste stuk richting Hawi gaat omhoog en hier hebben we tegenwind met een toch iets toenemende kracht. Maar ook hier haal ik nog genoeg mensen in. Omdat dit een heen en weer parcours is zie ik dat het gat met de eerste dames niet eens zo heel erg groot is. Ik bereken dat het ongeveer 20 minuten moet zijn. Ook de terugweg gaat nog goed. Het enige waar ik aan denk dat ik me goed moet blijven verzorgen; dit betekent veel drinken om tijdens het lopen niet in te storten. Als ik nog 15 km te gaan heb kijk ik toch maar eens op mijn fietscomputer wat ik aan het fietsen ben. Ik zie dan dat een fietstijd onder de 5 uur en 10 minuten haalbaar moet zijn. Dit is echt ongelooflijk, zo hard heb ik nog nooit gefietst! Uiteindelijk blijk ik 5 uur en 6 minuten nodig te hebben voor de 180 km.

In Kona is het ontzettend druk met supporters. De wissel gaat vlotjes maar de eerste paar passen met lopen voelen wel wat moeilijk aan. Gelukkig verdwijnt dit gevoel snel en heb ik genoeg energie over om er lekker vandoor te gaan. Ik merk alleen dat ik ontzettend nodig naar de w.c. moet. Bij het eerste toilet onderweg heb ik dan ook maar even een pitstop gemaakt en daarna voelde het een stuk aangenamer aan. Ik begon de een na de andere dame in te halen. Dit stimuleert enorm en daardoor voel je waarschijnlijk ook geen pijn. Na het keerpunt begon ik dames te tellen en het bleek dat ik toen op de 16e plaats lag. Mijn doel top 20 had ik dus al gehaald. Maar ik wist dat er nog meer in zat. Ik probeerde het tempo hoog te houden en wist zodoende nog 3 dames te pakken. Vanaf het moment dat ik Allii Drive op kwam lopen was het alleen nog maar genieten. Enorm veel supporters die handjeklap willen maken geeft je toch wel kippevel. Het was fantastisch en ik had mijn doel gehaald: in de top 20 en onder de 10 uur met als bonus nog een nieuw PR en de beste debutante. Fantastisch, het harde werken is beloond en het smaakt naar meer.

Verslag Ironman Frankfurt - 23 juli 2006

De periode tussen Stein en Frankfurt ben ik goed doorgekomen. Mede omdat ik in Stein niet helemaal voluit heb hoeven lopen, viel de spierpijn in mijn benen na de wedstrijd behoorlijk mee. Ik heb dan ook enorm veel zin om weer een IM te gaan doen!

Op woensdag middag 19 juli reizen wij af naar Bad Nauheim, een dorpje (kuuroord) 40 km ten noorden van Frankfurt waar het fietsparcours ook langs komt. Het is deze middag 38 C dus dat belooft wat voor de zondag. We zitten in een leuk appartementje in de kelder van een woonhuis waar het nog lekker koel is. De volgende ochtend gaan Rob en ik het het fietsparcours maar eens verkennen. Ik weet dat er drie kleine heuveltjes in zitten en dat het voor de rest een glooiend parcours is. Al snel kom ik erachter dat het parcours op mijn lijf geschreven is en dat het zondag wel eens erg snel kan gaan. 's Middags relaxen en de Tour-etappe kijken die Floyd Landis op een ongelooflijke manier weet te winnen. 

De volgende ochtend vertrekken we naar Frankfurt voor de briefing en het ophalen van het startpakket. Frankfurt is al behoorlijk omgetoverd in triatlonstad, er zullen zondag namelijk 2300 deelnemers aan de start verschijnen en het lopen is in hartje Frankfurt. Na de briefing nog even het water testen, want er moet zondag ZONDER wetsuit gezwommen worden. Dit wordt dus een mooie test voor Hawaii. Maar goed ook want het water is echt warm: 25.7 C, en met de zon erop zou dat veel te warm zijn in een wetsuit.

Zaterdag is relax dag. Tassen (fiets en loop) klaarmaken voor de start en verder fiets wegbrengen. Gelukkig wordt hij goed ingepakt in een zogenaamde "bike cover" (stuk plastic), want het zou die avond enorm gaan regenen en onweren. 's Avonds eigen gemaakte bordje pasta naar binnen gewerkt en om 9 uur maar naar bed want de wekker zou al om kwart voor 4 gaan.

En dan nu de wedstrijddag: om kwart voor 4 opstaan, douchen, wat eten en bakje koffie en om kwart voor 5 vertrekken we naar de zwemstart. Half Frankfurt is die dag afgezet, dus we moesten een aparte route volgen naar de zwemstart. Om half zes komen we er aan en ik heb dus nog anderhalf uur de tijd voor de start. Gelukkig maar, want het is nog een kleine km lopen naar het parc fermee. Daar aangekomen verwijder ik eerst maar eens de "bike cover" van mijn fiets. Daaronder ligt mijn fietstas onder een teiltje met de opening net eronder vandaan komend open naar boven! Mijn fietsschoentjes zijn dus zeiknat.... De vrijwilliger die mij de vorige dag had geholpen met het wegzetten van mijn fiets in het parc fermee had mijn tas weggelegd. Niet goed natuurlijk, maar ja dan maar met natte fietsschoenen rijden, daar merk ik toch niks meer van als ik eenmaal op de fiets zit. Het deelnemersveld is behoorlijk sterk met o.a. : Andrea Brede, Lisbeth Kristensen, Nina Eggert, Nicole Leder en Imke Schiersch. Maar dat maakt de wedstrijd des te interessanter.

Om kwart voor zeven duik ik het water in om nog even in te zwemmen. Bovendien lag de zwemstart 200 m van de kant dus je moest ook wel even inzwemmen. Het is bewolkt en een beetje mistig wat het zicht niet echt makkelijk maakt. Maar gelukkig gebruiken ze in IM's grote gele IM boeien zodat je wel redelijk goed om je doel kunt afzwemmen. Het zwemmen gaat voor mijn doen eigenlijk best aardig. Na iets meer dan 1 uur en 5 minuten zwemmen kom ik het water al uit. Achteraf blijkt dat ik maar 15 minuten achter Nina Eggert zit, die echt een hele goeie zwemster is. En dan begint nu het knallen op de fiets waar ik me zo op heb verheugd. En het gaat echt goed. Het begint inmiddels te regenen wat het tijdens het zwemmen ook al had gedaan. Goed uitkijken dus in de bochten. Na 80 km haal ik Nicole Leder al in: het gaat dus echt goed. Na 90 km rijd ik Heartbreak Hill omhoog waar Rob staat, die schreeuwt super (hij had nl. niet verwacht dat ik er al aankwam). Ik was echt aan het racen en het ging zo lekker! Totdat ik bovenaan the Hell (een heuveltje op kinderkopjes) de weg op wil draaien en in een keer psssssss hoor. Oh shit, voorband lek, nou ja rustig blijven en wisselen. Dat wisselen ging redelijk flex totdat ik met mijn CO2 patroon er lucht in wil blazen. Er komt niks uit als ik het koppelstukje opendraai. Hoe kan dat nou? Volgende patroon maar proberen, misschien dat het aan het patroon ligt. Maar ook dat lukte niet. Ik bekijk het koppelstukje en het pinnetje wat het patroon moet kapot prikken is eruit. Gelukkig heb ik mijn dichte achterwiel erin waar ik een ander koppelstukje voor gebruik wat ik dus ook mee heb. Dit werkt gelukkig wel. Maar ja ik was inmiddels wel 10 minuten verder. Maar weer opstappen en de weg vervolgen. Het duurde wel even voordag ik weer in mijn ritme kwam. Daarnaast was ik weer een stukje naar achteren in het veld terecht gekomen wat betekende dat ik weer tussen mannen reed die ik weer moest inhalen. Het was behoorlijk druk op het parcours dus dat was niet echt een pretje. Ik ben falikant tegen stayeren, maar met deze drukte is het gewoon heel moeilijk om allemaal je eigen tempo te rijden. Afstand houden kostte me af en toe dus echt tijd. Dit akkefietje heeft me dus al met al een kleine 15 minuten gekost. Maar goed, we gaan gewoon nog een lekkere marathon lopen.

Het loopparcours liep langs beide kanten van de rivier de Main; een soort heen en weer parcours waar je elkaar soms tegenkwam. Ook hier stond redelijk veel publiek. Om de anderhalve kilometer stonden er verzorgingsposten wat niet overbodig was met de 32 C die het inmiddels was geworden. Omdat regelmatig een brug overgegaan moest worden (op de totale marathon afstand maar liefst 8x) was het lopen ook dit maal niet helemaal vlak. In het begin was ik weer bezig met een redelijke inhaal race maar het lopen voelde toch niet helemaal goed aan. Waarschijnlijk kwam dat omdat ik toch al redelijk hard had gefietst. Na 15 km voelde ik me ineens behoorlijk leeg en besloot toen om maar wat meer sportdrank te gaan nuttigen bij de drankposten. Dit had meteen effect en de energie kwam weer terug. Veel meer dan een degelijke marathon van 3 uur en 30 minuten kon ik er niet meer uithalen. Misschien ook wel omdat de motivatie er niet meer echt was. Daar hadden enkele van de Duitste topmannen trouwens ook last van want onderweg haalde ik Lothar Leder nog in (die liep nog boven de 3h30). De laatste honderd meter waren fantastisch. Een geheel finish stadion was opgebouwd op de oude markt in Frankfurt. De laatste 50 m liep je over rood tapijt richting finish. Op dat moment zag ik dat ik toch nog steeds onder de 10 uur zat: 9 uur en 55 minuten om precies te zijn. Dat had ik niet meer verwacht met al die ongemakken. Stel je voor dat alles mee had gezeten, dan had er zelfs een tijd van 9 en een half uur in gezeten. Maar als telt helaas niet in de sport. Nu blijft die tijd nog steeds een uitdaging voor de volgende keer!

Verslag Sabic Triatlon Stein - 2 juli 2006

Het weekend van 30 juni, 1 en 2 juli was heel Stein één en al Sabic en triatlon. Het begon vrijdag avond met de kinderduatlon. Erg leuk om die kleintjes al zo fanatiek met de sport bezig te zien. Naderhand mocht ik nog wat prijsjes aan deze kleine kanjers uitreiken. 

Zaterdag was voor mij in principe uitrust-dag. Voor anderen was het de grote dag. Onder andere voor mijn collega's die fanatiek hadden toegetraind naar de 1/8 triatlon die 's middags om 5 uur van start ging. Sommigen deden het solo maar er stonden ook diverse teams van Sabic aan de start. En allemaal in echte Sabic triatlon tenues! Omdat het fietsparcours langs mijn huis loopt heb ik mooi vanuit de luie stoel op straat de deelnemers kunnen aanmoedigen. Het was zeer geslaagd. Om even na zessen startte het NK Olympische afstand, ook erg mooie topsport om te zien. 

De volgende dag, de zondag stond in het teken van het NK lange afstand. Het zou een warme dag worden van boven de 30 C. Voor het eerste jaar was alles in de haven, dus ook de tweede wissel van fietsen naar lopen en de finish. Ze hadden er een mooi Sabic triatlon stadion van gemaakt met een enorm doek van 20 bij 6 meter met een fiets en loopfoto van mij met Sabic kleding aan erop. Ik schrok enorm toen ik dat woensdag voor de wedstrijd voor de eerste keer zag hangen, maar ja ook dat went. Veel mensen vonden het in ieder geval fantastisch.

Om half negen werden wij weggeschoten voor 3 km zwemmen. We moesten twee ronden van 1500m zwemmen met halverwege even de kant opklimmen. Dit was voor het publiek aantrekkelijker zodat men halverwege goed kon zien hoe de posities verdeeld waren. Als deelnemer had je hier achteraf gezien weinig last van. Ik had voor mijn doen redelijk goed gezwommen en kwam als derde dame (wat me nog nooit is overkomen!, waarschijnlijk door gebrek aan tegenstand) het water uit op 7 en een halve minuut achterstand op Sione (Jongstra). Vooraf zag ik Sione en Ulrike Schwalbe als mijn grootste tegenstandsters. Ulrike is een Duitse duatlete (ze was er wereldkampioene in) die voor het eerst een lange afstand triatlon meedoet. Haar zwemmen is nog niet zo goed maar ze kan wel heel hard fietsen en lopen. 

Het zwemmen was ik goed doorgekomen dus nu maar rammen op de fiets. Helaas wildde dat niet, ik had niet de power in mijn benen die ik anders wel heb. Zou dat toch nog de naweeen zijn van Lanzarote of heb ik gewoon mijn dag niet? Ik weet niet wat het is geweest, maar iets goed maken op de fiets zat er vandaag helaas niet in en ik verloor alleen maar tijd op Sione (zelfs 2 minuten in totaal). In de derde ronde haalde ik Marijke (Zeekant) nog wel in, die overigens een geweldige prestatie heeft neergezet. Als D50 toch nog als derde overall eindigen op een NK kunnen maar weinig mensen zeggen!

Toen ik de wisselzone uit liep na het fietsen was Ulrike ook al aan het wisselen. Zij zat inmiddels dus vlak achter mij. Maar dat was maar voor korte duur, want zij begon met zo'n enorme snelheid aan het lopen dat ze mij al snel te pakken had. Op dat moment wist ik bijna zeker dat er vandaag niet meer in zou zitten dan een derde plek. De eerste ronde heb ik nog wel even geprobeerd om flink door te lopen maar ik kwam niet veel dichterbij Sione. Op dat moment heb ik de beslissing genomen om de wedstrijd lekker uit te lopen en te genieten van het thuispubliek. Op die manier zou ik mijn benen nog een beetje sparen voor de volgende grote wedstrijd over 3 weken in Frankfurt. Het looponderdeel ging trouwens nog best goed, want ik liep maar een minuutje langzamer dan tijdens mijn kampioensrace van 2 jaar geleden.

Al met al was het een zeer geslaagd weekend. 's Avonds nog even lekker genoten van een drankje in het Sabic triatlon stadion en gezellig nagepraat over de wedstrijd. Hopelijk wordt het volgend jaar weer net zo gezellig met nog meer deelnemers en publiek!

Verslag Ironman Lanzarote - 20 mei 2006

Vanaf januari van dit jaar stond alles in het teken van deze speciale dag: 20 mei, Ironman Lanzarote. De voorbereiding zat goed in elkaar met een trainingsstage in Zuid-Afrika in januari-februari en een trainingsstage op Lanzarote eind maart-begin april. Maar na een goede voorbereiding moet alles ook nog eens kloppen op de dag zelf. En de concurrentie was erg groot. Met een top-3 klassering en dus een slot voor Hawaii had ik eigenlijk al geen rekening meer gehouden. Maar zoals in elke Ironman kan er onderweg van alles gebeuren. Hier mijn verslag van de wedstrijd.

Om 7 uur 's ochtends was het net licht toen we werden weggeschoten vanaf het strand. De PRO's mochten 40 meter voor de rest van het veld starten. Dit hield voor mij in dat ik binnen de kortste tijd volledig overzwommen werd door de rest van het veld. Na 200m was dit geweld voorbij en kon ik mijn eigen ritme opzoeken. Het laatste jaar heb ik veel tijd geinvesteerd in het zwemmen en dat moest er dan nu maar eens uitkomen. Precies gelijk met Mariska kwamen we na 1 uur en 4 minuten uit het water. Dit was 7 min sneller dan vorig jaar in Zuid-Afrika dus hiermee was ik dik tevreden. Het fietsen was een grote ronde over het eiland. Doel was om iets behoudend maar wel hard te fietsen, en dat alles op gevoel. Er stond een enorme, bij Lanzarote horende wind. Hierdoor was het soms moeilijk om je fiets op de weg te houden. Ik voelde me erg goed en sterk op de fiets. Door de zware omstandigheden kreeg ik wel erg last van m'n onderrug en dat al na 90km. Tien kilometer voor de wissel nog snel een rotonde over om de laatste afdaling in te gaan. Waarschijnlijk iets te snel want ik kon de bocht niet houden en pats daar lag ik in een greppel. Triatlonpakje kapot, been open en ketting eraf. Maar gelukkig had ik geen pijn. Na de ketting er weer opgelegd te hebben weer opgestapt en rustig naar beneden gefietst richting wissel. Ik was toch wel geschrokken, maar was nog redelijk fit om toch lekker het lopen te kunnen starten.

De eerste kilometers voelden wel moeilijk en zwaar aan vanwege mijn rug. Maar na 3 km kwam ik in een ritme terecht dat zeer goed aanvoelde. Het lopen kon bijna niet meer stuk. Daarbij kwam nog eens dat ik zag dat ik langzaam aan het inlopen was op de nummer 3, Tara Norton. Toen we de laatste ronde ingingen (dus nog 10 km te gaan) lag ze nog 200m voor me. Vanaf dat moment wist ik dat ik het ging redden. Toen ik over de finish kwam kon ik het niet geloven: Ik was derde geworden in de IM Lanzarote en daarmee heb ik me dus gekwalificeerd voor Hawaii! Is dit een droom?

Verslag Powerman Horst - 23 april 2006

Deze wedstrijd had ik uitgezocht als testwedstrijd voor de eerste echte piek van dit seizoen: Lanzarote. Vooraf had ik al voorspeld dat de eerste run waarschijnlijk veel te hard voor mij zou gaan. Ik had deze winter namelijk geen enkele hardloopwedstrijd gedaan, dus de echte tempohardheid heb ik niet. Dit is op zich niet zo erg aangezien ik dit seizoen heb gekozen voor het echte lange werk! Daar kwam nog bij dat ik zondagochtend wakker werd met een zere keel (aankomende verkoudheid).

Om kwart voor twaalf werden we weggeschoten. Ik zag Mariska als een speer wegschieten met Ulrike Schwalbe, Yvonne, Maud en Nicole Klingler erachteraan. Vanaf het begin af heb ik mijn eigen tempo gekozen. Dit lag beduidend lager dan dat van de eerste 5 dames. Maar ik hoopte op een goed fietsonderdeel en een degelijke laatste run. Dit resulteerde dan ook in dik 4 en een halve minuut achterstand na de eerste 15 km op Mariska. Als negende dame begon ik aan het fietsonderdeel.

Ik had enorm veel zin om te gaan knallen op mijn nieuwe gesponsorde Isaac Joule (zie foto hieronder). Het echte knalwerk zat er helaas niet in, maar ik was toch redelijk tevreden met mijn fietsonderdeel. Het was behoorlijk bochtig en, het klinkt misschien raar, maar 60 km is toch een beetje kort voor mij! Na het fietsen lag ik inmiddels op een vijfde plaats met Nicole Klingler een dikke minuur voor me.

Ik had nog genoeg over om de laatste 7,5 km lekker te kunnen lopen. Ik moest nog wel een beetje rekening houden met Maud want die lag maar iets meer dan een minuut achter me. En Maud is toch de betere loopster. Gelukkig kon ik mijn vijfde plaats overall vasthouden en dit resulteerde in een derde plaats op het NK.

Al met al een goede testwedstrijd en nu nog even 2 weken hard trainen en ik ben klaar voor Lanzarote!