NIEUWS ARCHIEF  -  2013

• Pech in Arizona, maar Ironman finish nr. 25! - link

• Challenge Almere: Gegokt en verloren! - link

• Tegenslag, Poldertrainingen en Taperen - link

• De kale berg - link

• Korte update: Verplichte wedstrijdpauze - link

• Eerste hoofddoel in 2013: 2e plaats Ironman Lanzarote! - link

• Xendurance LD team - link

• 5e plaats in Challenge Fuerteventura - link

• Racen onder vermoeidheid voor het grote doel - link

• Trainen, eten, trainen, eten, trainen, eten, slapen... - link

• Plannen voor 2013! - link

Pech in Arizona, maar Ironman finish nr. 25! - 29 november 2013

Na Challenge Almere smaakte het naar meer. Ik wilde graag nog een hele triathlon doen om dit jaar toch enigszins voldaan af te sluiten. De keus viel op Ironman Arizona, omdat ik hier goede herinneringen aan had en er "genoeg" tijd zat tussen Almere en Arizona voor herstel en voorbereiding, namelijk 9 weken.

Als voorbereiding heb ik nog 2 en halve week op Lanzarote kunnen trainen. De trainingen gingen goed en het lopen begon weer ergens op te lijken. Het verblijf was weer super in de villa van Daz en Debs van Trisports Lanzarote. Deze plek kan ik iedereen aanbevelen die een mooie, relaxte en gezellige uitvalsbasis zoekt voor een trainingskamp. 

Een week voor de wedstrijd in Arizona ben ik samen met mijn "begeleidingsteam", mijn moeder en tante afgereisd naar de States. Na een lange reis van 20 uur arriveerden we om half 11 's avonds in ons appartement in Mesa. De eerste dagen stonden in het teken van jetlag overwinnen en wat lostrainen. Ik voelde me direct weer thuis in de woestijn, in deze tijd van het jaar is het in dit klimaat er erg aangenaam sporten. Ondanks dat ik wel wat last van de jetlag bleef houden, voelde ik me wel goed. Ik kreeg zin om nog één keer te gaan knallen dit jaar. 

Op zondag 17 november was het dan zover. De pro dames werden 5 minuten naar de mannen en 10 minuten voor de age-groupers weggeschoten. Het water was fris, maar niet "te" koud. Helaas miste ik weer de goede benen, zodat ik net als de 2 voorgaande keren dat ik hier mee deed, op kop kwam te zwemmen van een groepje. Aangezien ik geen tijd bij me draag had ik geen idee wat ik had gezwommen, maar gelukkig hingen er nog wat andere fietsen van pro dames in het parc fermee en was ik niet de laatste. Als 27e stapte ik op de fiets, op weg naar een snelle fietstijd. Ik moest er hard voor werken om een beetje door te fietsen, de benen voelden niet super. Maar ik had toch het idee dat ik onder de 5 uur kon fietsen (dit had ik hier nog nooit gedaan). Ik begon ook steeds meer in het ritme te komen en na 100 km voelde het zelfs erg goed aan. Bij het ingaan van de derde ronde (ik was inmiddels opgeklommen naar plek 15) riep mijn supporters crew dat er 5 dames vlak voor mij reden. Dat hadden ze beter niet kunnen zeggen. Een keiharde pang en ik reed opeens op mijn velg: klapband! Hoe kon dat nou? Het leek erop dat mijn buitenband uit mijn velg was gesprongen. Gelukkig bleef ik redelijk rustig en begon rustig mijn band te verwisselen. Helaas bij het laten vollopen van mijn band, piepte de binnenband er weer uit. Dit zag ik in eerste instantie niet, maar bij het erin zetten van mijn wiel in mijn fiets, wilde hij niet ronddraaien. Weer leeg laten lopen en mijn laatste CO2 patroon gebruiken. Nu moest het goed gaan anders was de wedstrijd over voor mij! Gelukkig ging dat goed, maar helaas wel 15 minuten verprutst! De moed was me nog niet in de schoenen gezonken, ik wilde nog steeds voor de tijd onder de 5 uur gaan. En dat is gelukt! Alhoewel er 5.09 in de officiele uitslagen staat, heb ik zonder stop toch 4 uur en 55 minuten gefietst, en dat is 7 minuten sneller dan toen ik hier won in 2008.   

En dan het lopen. Ja, hier ben ik toch wel wat teleurgesteld over. Blijkbaar heb ik toch nog niet genoeg tempo hardheid voor het lopen. Ik heb dit jaar ook maar ongeveer 50% van de loopkilometers van een normaal jaar gedraaid. Hier gaan we komende winter maar eens aan werken. Het positieve punt is dat ik wel weer een marathon hardlopend heb kunnen afleggen. Blij dat ik ondanks de tegenslag toch mijn 25e Ironman heb kunnen finishen, ook al is het "maar" een 18e plek, en dankbaar dat mijn supporters mij de hele dag zijn blijven aanmoedigen. 

Mijn conclusie is trouwens ook dat het nivo in de breedte op de Ironman de laatste paar jaar enorm is gestegen. Goed voor de sport!

Links: www.ironman.com,  www.trisportslanzarote.com   - top

Challenge Almere: Gegokt en verloren! - 17 september 2013

De titel zegt genoeg lijkt me. Nu twee dagen na de race overheerst nog steeds de teleurstelling. Maar diep van binnen weet ik eigenlijk ook wel dat de kans erg klein was om toch voor dat hoogste treetje te kunnen gaan. Ik heb net nog even mijn logboek erop na geslagen, maar sinds begin mei heb ik slechts 400 km kunnen hardlopen. In deze 4 1/2 maand heb ik 8 weken helemaal niet gelopen. Vijf weken geleden dacht ik nog helemaal niet te kunnen starten in Almere vanwege de pijn in mijn scheenbeen. En ik wist ook, met dit startveld, dat ik een snelle marathon moest gaan lopen om voor de overwinning te kunnen gaan. Maar omdat mijn blessure volledig hersteld was, en het lopen de afgelopen weken erg goed aanvoelde, kreeg ik stiekem een klein beetje hoop. Maar 10 km is geen marathon en dat heb ik geweten!

Toch een verslagje van mijn wedstrijd. Het was een herfstachtige dag met veel regen en wind. Niet echt triathlon weer, maar zoals altijd moet je kunnen omgaan met de omstandigheden op dat moment. Om half acht werden we weggeschoten voor 2 ronden van 1,9 km in het Weerwater. Het zwemmen voelde goed aan, maar na 1 ronde zag ik maar weinig mensen om me heen. Toen ik uit het water stapte bleek toch dat ik voor mijn doen erg goed had gezwommen. Het gevoel was dus juist geweest. Ik lag 7 minuten achter op Susan Blatt, één van de kanshebsters op de eindwinst. Het begin van het fietsen was het erg nat. Dat betekende dat ik erg voorzichtig was in de bochten, want ik had echt geen zin om onderuit te gaan. De benen voelden goed en al snel had ik de eerste dames te pakken. Op kilometer 60 lag ik zelfs al tweede in de wedstrijd met alleen Susan Blatt nog voor me. Ik lag dus mooi op koers. Deze positie heb ik kunnen vasthouden tot aan het eind van het fietsen en het gat met Susan was ongeveer gelijk gebleven. Tot zover ging alles prima, een bevestiging van mijn goeie vorm met zwemmen en fietsen. 

En toen kwam de marathon. Het weglopen ging nog redelijk goed. De eerste 5 km kon ik ook nog een mooi tempo vasthouden, hoewel ik al voelde dat ik het heel zwaar ging krijgen. Ook was ik gefocused om zoveel mogelijk energie naar binnen te krijgen, want het fietsen had er wel ingehakt. Na de eerste ronde merkte ik het gebrek aan loopkilometers. Ik kon niet meer in mijn ritme komen. De benen stonden geblokkeerd. Een heel apart gevoel, maar op zich wel logisch. Voor een marathon heb je toch echt de nodige trainings arbeid nodig. Puur op conditie en duurvermogen lukt dat niet. Op het halve marathon punt wilde ik eigenlijk de handdoek in de ring gooien. Ik lag op dat moment nog steeds tweede en de gaten waren gigantisch. Maar mijn lijf wilde niet meer meewerken. Rob praatte op me in dat ik echt nog even moest proberen. En ik realiseerde mezelf op dat moment ook dat ik de keus had gemaakt om deze uitdaging aan te gaan, dan moet ik het ook afmaken. Dus toch maar de derde ronde ingegaan. Vrij snel daarna kwam Irene Kinegem over me heen denderen. Zij was met een fantastische wedstrijd bezig! Ik moedigde haar aan en probeerde toch nog een beetje ritme te krijgen. Maar er zat echt niks meer in. De finish halen was het enige wat me nog op de been hield. Na een marathon tijd van 4 uur (de langste ooit!) mocht ik dan eindelijk onder de finish boog doorlopen.

Uiteindelijk ben ik toch blij dat ik doorgezet heb en de finish heb gehaald van mijn 24e hele triathlon. Als troostprijs heb ik nog zilver gehaald op het NK en een vijfde plek in totaal. Mijn felicitaties gaan naar Susan voor de overall winst en Irene voor de Nederlandse titel. 

Deze week staat in het teken van herstel en dan ga ik het lopen weer verder oppakken. De blessure is nu verleden tijd! Hopelijk kan ik dit jaar nog iets moois laten zien.

Foto's door: Hendrik Walda (zwemmen), Sonja Jaarsveld (fietsen/finish).

Link: http://www.omroepflevoland.nl/kijken/challenge-almere-amsterdam/14-09-2013  - top

Tegenslag, Poldertrainingen en Taperen - 8 september 2013

Het is een tijdje stil geweest van mijn kant. Niet dat ik stil heb gezeten, maar de oorspronkelijke plannen zijn wederom een beetje gewijzigd. Nadat ik in mijn vorige bericht nog meldde dat ik weer met de looptraining was begonnen, kreeg ik toch weer pijn aan mijn scheenbeen. Hierdoor heb ik besloten om in de halve triathlon van Eupen niet te gaan lopen. Aangezien we wel een weekend hadden geboekt met vrienden in de buurt van Eupen, ben ik wel gestart en heb het maar als een goede zwem-fiets training gezien. De twee weken hierna, maar weer een looppauze ingelast. Voor het zelfvertrouwen naar Almere was dit niet echt motiverend, maar het was wel het slimste!

Omdat ik Almere nog niet van mijn planning af wilde halen, ben ik half augustus toch naar Nederland afgereisd. Lekker drie weken in Nederland trainen en een geweldig verblijf bij vriendin en tri collega Mirjam Weerd, gaven me toch weer een stukje zelfvertrouwen terug. In deze periode heb ik veel in de polder kunnen fietsen. Als "epic day" hebben we zelfs 312 km op één dag gefietst. Als doel hadden we een lunch in Drachten bij marathonloopster en vriendin Mariska Kramer. En ja dan moet je ook weer terug fietsen. Drie weken geleden ben ik weer voorzichtig de looptrainingen begonnen. Eerst vooral in het bos, op zachte ondergrond, om de schokbelasting zo min mogelijk te laten zijn. 

Vorige week zaterdag stond het NK Olympische afstand in Veenendaal op het programma. Tevens een wedstrijd in de Eredivisie. Ik wilde wel erg graag starten voor het Xendurance team aangezien ik dit jaar vanwege de blessure nog geen enkele keer voor de punten had kunnen gaan. Het was nog even de vraag of ik het dit keer wel zou halen, maar ik had er alle vertrouwen in. En ik mocht starten! Het blijft jammer dat mijn zwemniveau niet goed genoeg is om in een stayerwedstrijd in de goede groep te zitten, maar ik ben zeer tevreden met mijn fiets en looponderdeel (zie foto Wil Weerd). Resultaat was een 15e plek op het NK. Dit was een mooie opsteker naar de Challenge Almere voor 14 september!

De laatste week is inmiddels ingegaan. Vandaag de laatste lange training en dan gaat de taper echt beginnen! Een nieuw experiment, een Ironman voorbereiding met zeer weinig loopkilometers. Maar ik heb er alle vertrouwen in op basis van mijn ervaring. We gaan het zien!  - top

De kale berg - 16 juli 2013

Als alternatief voor een weekje Roth, hebben we gekozen voor een trainingskamp in "eigen" land. Onze uitvalsbasis werd een klein dorpje, Beaumont du Ventoux. Zoals de naam al verraadt, ligt dit gehucht aan de voet van de Mont Ventoux. Een erg mooie omgeving in de regio Provence. En als fietser kun je hier helemaal je ei kwijt. Op het moment van boeken hadden we ons nog niet gerealiseerd dat de tour de France er dit jaar ook langs zou komen. En heel toevallig zouden de renners deze berg de dag nadat wij weer vertrokken waren, beklimmen. 

We hadden ons goed voorbereid. De week voor vertrek hebben we nog de documentaire Andere Tijden Sport over de Mont Ventoux bekeken. We waren dus gewaarschuwd. Ook hebben we heel wat gespeurd op internet en je zou er bang van worden als je alles over deze kale berg leest! We vonden ook een internet site waar vermeld stond dat je de Mont Ventoux van 3 kanten kunt beklimmen. Als je dit op 1 dag doet, kun je dat laten registreren en behoor je tot de club de cinglés du Mont Ventoux. Dat leek me wel een leuke uitdaging, hoewel het van mij niet geregistreerd hoeft te worden. Ik doe het wel op eigen houtje, met als bewijs mijn Suunto Ambit.

Na een kleine week de Ventoux van alle kanten gezien te hebben werd het vrijdag dan eindelijk tijd voor mijn uitdaging. Dit was 2 dagen voordat de renners van de Tour de France omhoog zouden gaan. De eerste beklimming voor mij werd die vanaf de Bedoin kant, zeg maar de officiele Tour-beklimming. Het was ongelooflijk hoeveel campers er al op die berg stonden. Een hele gave ervaring om zo omhoog te fietsen, het leek wel een echte wedstrijd met zoveel mede fietsers en supporters langs de kant. Eenmaal boven, besloot ik af te dalen naar Malaucène en vanaf hier weer omhoog te rijden. Tijdens deze beklimming was het een stuk rustiger en voor mijn gevoel een stuk zwaarder. Je hebt hier 3 km van tussen de 10 en 12 %, en mijn verzet was hier net iets te zwaar voor. Maar ik heb het gered. Vervolgens afdalen naar Sault en de laatste keer omhoog. Dit is de makkelijke kant en de eerste 20 km klimmen gingen dan ook erg lekker. De laatste 6 km vanaf Chalet Reinard was nog even op de tanden bijten. Na 171 km op de teller en 4800 hm kwam ik uitgeteld bij ons appartement aan. Een mooie ervaring rijker.

De looptraining gaat intussen al weer beter, maar is nog niet helemaal op niveau. Wel hoop ik over drie weken klaar te zijn voor een eerste wedstrijd, de halve triathlon in het Belgische Eupen.  - top

Korte update: Verplichte wedstrijdpauze - 5 juli 2013

Helaas was de blessure voor IM Lanzarote toch serieuzer dan gehoopt. Het bleek een stress fractuur te zijn in mijn scheenbeen. Toch vreemd dat ik hier een marathon mee heb kunnen lopen! Na Lanzarote heb ik dan ook 6 weken niet hard gelopen. Dit betekende dat ik een streep moest zetten door mijn favoriete wedstrijd, de halve van Stein en ook af moest zeggen voor de Challenge Roth. 

Gelukkig kon ik samen met Hanneke de Boer nog een duo doen in Stein, ik heb gezwommen en gefietst en Hanneke heeft gelopen. Ik heb vooral genoten van deze wedstrijd, hoewel het toch anders is dan wanneer je individueel meedoet.

Inmiddels ben ik voorzichtig met de opbouw van het lopen begonnen. Ik heb al weer mooie plannen en wil vooral in de Challenge Almere weer helemaal wedstrijd-fit zijn. Komende week gaan we lekker een weekje trainen in de omgeving van de Mont Ventoux. Eens ervaren of het echt zo'n verschrikkelijke berg is!  - top

Eerste hoofddoel in 2013: 2e plaats Ironman Lanzarote! - 20 mei 2013

Voor de vijfde keer stond ik afgelopen zaterdag al weer aan de start van de IM van Lanzarote. Het eiland waar ik al heel wat trainingsuurtjes heb gemaakt en waar ik verliefd op ben geraakt. Ook met de wedstrijd heb ik een speciale band opgebouwd, ondanks dat het misschien wel de zwaarste uit het IM circuit is. Maar in mijn drie finishes hier ben ik nog altijd op het podium terecht gekomen: 1x een tweede plek en 2x op de derde plaats.

Zoals ik in mijn vorige bericht al had beschreven was ik geblesseerd geraakt, 2 weken voor de wedstrijd, aan mijn scheenbeen. Ik had hierdoor al 2 weken niet meer hardgelopen en was dus behoorlijk onzeker of ik wel zou kunnen finishen. Toch had ik besloten om er vol voor te gaan en maar kijken of, en zo ja waar, het schip zou stranden.

Hier onder een samenvatting van de gedachten die door mijn hoofd gingen gedurende de wedstrijddag.

Voor de start: “Ben toch wel gespannen. Gaat mijn been het houden?”; “Het gaat een mooie dag worden. Genieten en bikkelen is het credo!”

Tijdens het zwemmen: “Ik weet niet of ik deze wedstrijd nog wel een keer wil doen. Het is echt een wasmachine, je kan niet eens normaal zwemmen.” Na 300 m: “ach het valt toch wel mee. En ik zwem heerlijk, mooi vlak water en ik kom mooi in mijn ritme.”; “Wow ik mag al bijna aan het fietsen beginnen, dat ging snel!” (niet aan de zwemtijd te zien, maar ach, het gevoel was goed).

Tijdens de wissel: "He ik voel geen pijn in mijn been”; “Rustig blijven…..” De lange run over asfalt naar de fiets: “nog steeds geen pijn?’

Op de fiets: “Het regent, voorzichtig, de weg is nat en geen rare manoeuvres uithalen.”; “Ik geloof dat mijn benen vandaag wel sterk zijn.” Na 80 km fietsen: “Yes al twee van mijn serieuze concurrentes te pakken.”; “Ah daar is trainingsmaatje Hanneke, wat is die goed bezig zeg! Doet gewoon goed mee in het pro veld”. Richting Mirador del Rio: “Dit is me hier nog nooit gebeurd, lig nu al tweede!”; “Nu de terugweg ook hard blijven pushen."; “Denk aan de kop over kop training die je hier deed met Danne Boterenbrood.”; “Waarom wordt ik zoveel gefilmd?”; “Al weer bijna in de tweede wissel, ik voel me nog fris en heb zin om een marathon te gaan lopen.”; “Wow Kristin Moller heeft al 3 km gelopen als ik nog moet wisselen, die heeft echt hard gefietst! Een tweede plek is het hoogst haalbare waarschijnlijk want die meid kan ook nog eens kei hard lopen. Tenzij ze instort….”

Tijdens lopen: “Het lopen voelt eigenlijk best soepel. Op frequentie lopen en goed blijven verzorgen. En dat is raar, ik voel mijn scheenbeen nog steeds niet.”; “Dat lopen is echt niet vlak hier!”; “Au mijn kuiten, dat gaat een zware tweede helft worden, maar als je blijft hardlopen op dit tempo dan is er niks aan de hand, nummer 3 zit 6 minuten achter me.”; “Gelukkig nog maar 10 km, hoe harder je loopt hoe eerder je er bent.”; “Het is bijna een thuiswedstrijd hier met zoveel Nederlandse supporters langs de kant en in de race.”; “Dit had ik van de week niet durven dromen dat ik hier even ging finishen en als beloning ook nog eens een tweede plek.”

Al met al was het een schitterende dag. Een Ironman finish is een mentaal spelletje, maar des te meer is het genieten na de finish. Het plezier kon niet op toen Hanneke ook nog eens als vierde dame overall over de finish kwam en zich hiermee kwalificeerde voor Hawaii!

Links: www.ironman.com  - top

Xendurance LD team - 14 mei 2013

Dit jaar hebben we met een stel dames toppers op de lange afstand tri- en duatlon een team opgericht dat meedoet aan de Lotto Eredivisie. De Eredivisie is een wedstrijd circuit op het hoogste niveau in Nederland waaraan je als team kunt deelnemen. Het gaat over 5 korte wedstrijden, waarvan de eerste wedstrijd een team wedstrijd is, de tweede en de derde gaan over de sprint afstand, de vierde over de Olympische afstand en de laatste is een estafette wedstrijd. Voor elk team doen er 4 dames mee en het snelste team over de 5 wedstrijden wint de Eredivisie. Afgelopen zaterdag was de aftrap in Enschede. We hebben meteen ons visite kaartje afgegeven door als derde te eindigen. Het is een leuke uitdaging om met een stel topatleten die gespecialiseerd zijn op het lange werk, je te meten met "snelle" triathletes op het kortere werk. Helaas ben ik niet gestart omdat ik last heb van een blessure en niks wil forceren voor de Ironman Lanzarote komende zaterdag. Het was wel geweldig om als supporter voor je eigen team langs de kant te staan. De dames hebben het fantastisch gedaan!

Twee weken ervoor hadden we onze teamdag gehad waarvan je het filmpje hieronder kunt bekijken. Het was zeer geslaagd en het is ontzettend gaaf dat twee van mijn persoonlijke sponsoren zich ook aan het team hebben verbonden. Xendurance als hoofdsponsor (vandaar het Xendurance team) en Trivio (het fiets-onderdelen merk van Tehava, het moeder-bedrijf van mijn fietssponsor Isaac) als subsponsor. Op die dag mocht ik ook mijn nieuw Isaac Meson in ontvangst nemen. Deze fiets zal ik gebruiken in de Eredivisie wedstrijden waar een tijdritfiets verboden is. Ondertussen heb ik er al wat kilometers op gereden en hij rijdt fantastisch!

We zitten nu 4 dagen voor de Ironman Lanzarote. De afgelopen week is een rollercoaster geweest wat mijn gedachten betrof. Voel ik wat? Waarom nu? Op de 1 na laatste serieuze looptraining voor de wedstrijd? Kan ik niet toch gewoon doorlopen? Nee, stoppen en herstellen. Waarom net over het randje en niet net ervoor? Het ging zo goed, al 3 jaar geen pijntjes meer gehad. Ik heb nu de afgelopen anderhalve week niet kunnen lopen en ik zal ook niet meer lopen tot de wedstrijd. Ik heb besloten wel te starten en er voor te gaan. Mentaal ben ik klaar voor een harde strijd. Ik heb zo naar deze wedstrijd toegeleefd en wil het daarom toch proberen. "Keep your fingers crossed for me!"

Links: www.longdistanceteam.com,  www.eredivisietriathlon.nl   - top

5e plaats in Challenge Fuerteventura - 14 april 2013

In mijn trainingsplan maak ik onderscheid tussen A, B en C wedstrijden. De wedstrijdjes die ik dit jaar tot nu toe heb gedaan vielen in de categorie C: niet belangrijk maar bedoeld om toch wat wedstrijd ritme op te doen. De wedstrijd van gisteren, de halve Challenge van Fuerteventura viel in de categorie B: een wedstrijd waar ik nog niet piek maar wel volledig uitgerust aan de start sta.

Na vier weken hard trainen op Lanzarote was ik wel even toe aan een weekje rust. Vorige week vrijdag ben ik met de ferrie van Playa Blanca op Lanzarote naar Correlejo op Fuerteventura overgevaren. Een korte snelle tocht van ongeveer 15 minuten. Vervolgens ben ik met een huurauto naar ons appartement in Gran Tarajal gereden, waar Xendurance teamgenootje Hanneke de Boer en haar man Rob al ingetrokken waren. We ziten hier erg mooi met een 25 m zwembad voor de deur en uitzicht op zee. Afgelopen week hebben Hanneke en ik nog leuk wat samen kunnen trainen, waarbij ik wel moet zeggen dat Hanneke ongeveer de dubbele hoeveelheid heeft gedaan als ik (maar voor haar was het ook als trainingsstage bedoeld). Af en toe had ik er wel moeite mee als ze vertrok voor een lange duurrit op de fiets, ik stond alweer te popelen om mee te gaan, een teken dat ik toch aardig uitgerust begon te raken.

Gisteren stond er dus een halve triathlon op het programma. We hadden wel geluk want het weer was super: bijna geen wind voor Canarische begrippen, een lekker temperatuurtje van 23 graden en volop zon. Het beloofde dus een mooie dag te worden. Ik had mezelf vantevoren 3 opdrachten/doelstellingen gegeven. Ik mocht niet in de comfortzone terecht komen gedurende de wedstrijd, ik wilde een tijd sneller dan vorig jaar ondanks dat het fietsparcours 3 km langer was en ik wilde graag in de top 5 finishen.

Het zwemmen was niet makkelijk. Er was een aparte pro start, dat betekende dat wij 5 minuten voor de rest werden weggeschoten. Na 150 m was ik zo duizelig dat ik besloot even stil te gaan liggen, mezelf te oriënteren en mijn ademhaling onder controle te krijgen. Dat lukte aardig zodat ik de rest van het zwemmen goed door kwam. Helaas had ik hierdoor wel de slag gemist en mocht ik de hele 1,9 km alleen afleggen. Het was wel grappig want Hanneke die 5 minuten later was gestart, kwam me aan het eind van het zwemmen voorbij. Hierdoor kon ik haar in de lange wisselzone naar het parc fermee voorbij sprinten en konden we elkaar nog een keer succes wensen. Het fietsen ging goed, ik voelde me redelijk sterk alhoewel ik er wel voor moest werken (maar dat mag ook wel met 1400 hoogtemeters). Een vierde fietstijd overall, 6 minuten sneller dan vorig jaar (en 3 km langer). Ook het lopen ging degelijk, ook sneller dan vorig jaar en ook een vierde looptijd. En ik heb al mijn 3 doelstellingen gehaald! Hoewel de eerste moeilijk is te controleren. Ik ben er wel achter dat ik toch echt de atlete ben van de hele en niet van de halve!

Even twee daagjes rustig aan en dan nog 3 dagen flink fietsen hier op Fuerte. Het laatste moment dat ik nog even in de heuvels en wind kan trainen voor 18 mei, een A wedstrijd! Ik vlieg vrijdag weer naar huis na 6 weken Canarische eilanden. Maar voor kort, want over iets meer dan 3 weken kom ik weer terug.

Links: www.challengefuerteventura.com  - top

Racen onder vermoeidheid voor het grote doel - 1 april 2013

Ken je het gevoel dat je mentaal zo moe bent van het vele trainen dat er geen enkele drive meer in je lichaam zit om die pedalen nog iets harder rond te laten draaien? Dat je het liefst de fiets naast de weg gooit en er zelf naast gaat liggen? Je er niet aan moet denken om aansluitend nog 20 km te gaan hardlopen? En dat die verdraaide wind toch echt wel eens mag gaan liggen omdat je je fiets bijna niet meer op de weg kan houden en je geen tijd en lef hebt om je bidon uit je frame te halen? Nou dat gevoel had ik dus vorig weekend.

Links: www.tri122.com  en  www.trisportslanzarote.com  - top

Trainen, eten, trainen, eten, trainen, eten, slapen... - 15 maart 2013

En het volgende trainingskamp is alweer aangebroken! Na een dikke maand thuis getraind te hebben, heb ik vorig weekend het vliegtuig weer genomen naar Lanzarote. Ik heb de sneeuw thuis helaas net gemist :-) Wat is het weer een genot om in korte broek lekker je fiets- en loopkilometers te kunnen maken. En dan ook nog eens een 25 meter zwembad voor je deur! Wat een mazzelaar ben ik toch.

De dagen vliegen voorbij. Zo stond gisteren de dag in het teken van de jaren ’90. Samen met topper Danne Boterenbrood en Gonny Roosendaal hebben we hier een mooie dag van gemaakt. Een ochtendloop van 90 minuten over mooie trailpaden en een stukje boulevard. Ik had de warmte toch iets onderschat en had toch beter mijn flesjesband mee kunnen nemen. Je bent dus nooit te oud om te leren. Gelukkig volgde een goed ontbijt van yoghurt met muesli en banaan. Even later doken we het water in voor een zwemprogramma van 90 minuten. Uiteraard moest hierna de koolhydraten-voorraad weer aangevuld worden zodat we ons konden voorbereiden op de 90 kilometer fietstocht later die middag. Een lange klim, de Tabayesco, met aansluitend nog een mooie ronde om de kilometers vol te krijgen. Moe maar voldaan konden we daarna van onze culinaire zelfgemaakte pastasalade genieten.

Na een goede nachtrust begon de dag vandaag met een intensieve zwemtraining. Het mooie van met elkaar trainen is dat je elkaar er doorheen kunst slepen. Na de lunch hadden we een koppeltraining.  Intensieve blokken op de fiets kop over kop met Danne, terwijl de benen niet meer al te best aanvoelden. Maar “wir haben es geschafft”. Als toetje een uurtje rennen met Gonny en er is weer een dag voorbij! Vanavond hebben we dan ook wel een pizzaatje verdiend.

Lanzarote blijft een prachtig eiland en het maakt je oersterk! Als je dit leest en ook nog zin hebt een weekje te komen trainen op Lanzarote, twijfel dan niet en boek snel een reis naar de zon met Pasen. Van 29 maart t/m 5 april verzorg ik bij Trisports een fantastisch Pre-Ironman camp. Het verblijf is in een mooie villa en er zal veel worden getraind op het Ironmanparcours.

Link: www.trisportslanzarote.com  - top

Plannen voor 2013! - 27 januari 2013

Inmiddels is de eerste maand van 2013 alweer bijna voorbij. Hoog tijd om mijn plannen voor dit nieuwe seizoen kenbaar te maken. En het zijn mooie plannen, al zeg ik het zelf.

Ik heb 3 hoofddoelen dit jaar, dat zijn IM Lanzarote, Challenge Roth en Challenge Almere-Amsterdam. Na de maagproblemen van vorig jaar heb ik in Lanzarote nog iets recht te zetten. Challenge Roth staat al jaren op mijn verlanglijstje en is een van de wedstrijden met de meeste supporters langs de kant, dus daar ga ik zeker genieten. En ik ga natuurlijk ook voor een snelle tijd, iets waar het parcours in Duitsland om bekend staat. En nu de Holland Triathlon Almere een Challenge wedstrijd is geworden wil ik graag mijn titel komen verdedigen.

Naast deze 3 wedstrijden over de lange afstand, ga ik ook nog wat “korter” werk doen. Ik start mijn seizoen tijdens de Half Challenge Fuerteventura. En natuurlijk zal ik niet ontbreken tijdens de halve van Stein, mijn favoriete wedstrijd!

Iets heel nieuws dit jaar is dat ik zal starten voor een team in de Eredivisie. We hebben een team opgericht met dames die actief zijn op de lange afstand. We zullen dit jaar eens laten zien dat ook wij wel kunnen sprinten! Een mooie uitdaging en houdt ons in de gaten. Dit betekent dat ik dit jaar weer iets vaker in Nederland aan de start zal staan, waarschijnlijk zelfs op de NK Sprint in Amsterdam en de NK Olympische Afstand in Veenendaal.

Op dit moment zit ik twee en halve week op Lanzarote en ben hard aan mijn vorm aan het werken. Even behoorlijk wat fietskilometers maken. Ik geniet elke dag. Bovendien zit ik op een fantastische locatie, bij Trisports Lanzarote. Een geweldige villa met een 25 m zwembad in de tuin. Een echte aanrader! En het motto van deze stage is: SMASH IT! Ik denk dat ik dat motto maar het hele jaar ga vasthouden. 

Link: www.trisportslanzarote.com  - top