Triathlete Heleen bij de Vaate

Mijn seizoen 2011 in 3 zinnen: Een trage start na de verhuizing en een nieuw begin in Frankrijk. Daarna kwam ik in vorm en was enorm blij met de toprace in Klagenfurt. Maar tot slot was er teleurstelling over mijn slechte race in Hawaii. Na terugkomst hebben we lekker een paar weken rust gehouden en andere dingen gedaan, bijvoorbeeld een mooie boswandeling in de Bourgogne (zie foto). En we hebben ook mooie plannen gemaakt voor het wedstrijdseizoen 2012. Want die trage start dit jaar vond ik maar niks. Inmiddels ben ik dus alweer in training, want ik ga voor de 3e keer deelnemen aan de Ironman 70.3 race in Zuid-Afrika in januari.

Om het maar meteen goed aan te pakken ben ik nu voor het eerst in mijn triathlon-carriere al in December op trainingskamp. Gisteren zijn we met 8 Nederlandse atleten (zie foto hiernaast, voor vertrek op vliegveld Charleroi) vertrokken naar Lanzarote, waar er zich zelfs nog meer mensen gaan aansluiten. Iedereen heeft zo zijn of haar doelen: Nederlands kampioen worden, kwalificeren voor Hawaii, of voor de Olympische Spelen. Dus ik weet zeker dat we met elkaar een goeie basis voor het 2012 gaan leggen. Motiverend!

Tot slot, de 8.56.11 in Klagenfurt was nooit mogelijk geweest zonder: mijn geweldige hoofdsponsor SABIC, de superfietsen van ISAAC/TEHAVA, sportkleding van NEWLINE, top-supplementen van XENDURANCE, race-schoenen van NEWTON RUNNING, wetsuits van SAILFISH, sportvoeding van BORN, loopschoenen van RON FOR RUN, wielen van XENTIS, banden van SCHWALBE, zadels van FIZIK, compression wear van SLS3, hartslagmeters van SUUNTO en keramische lagers van C-BEAR. Dank voor de geweldige steun!

De voorbereiding was prima verlopen. Geen enkele reden tot twijfel. Ik had me goed voorbereid en fysiek stond ik er net zo voor als vorig jaar, dacht ik. Ik had alleen niet hetzelfde grote zelfvertrouwen wat ik vorig jaar wel voor de wedstrijd had. Waardoor dat kwam weet ik niet, maar vorig jaar had ik het gevoel dat ik nog nooit zo sterk was geweest. Nu voelde het anders.

Misschien kwam het wel door de dromen die ik vooraf gehad heb. Normaal gesproken droom ik niet zo vaak over wedstrijden maar in de aanloop naar deze race was het twee keer raak. In een droom was de vlucht naar de VS gecanceled. En er was niet meer mogelijk om op Hawaii te komen. In een andere droom was ik te laat voor de start. Allemaal doem scenario’s waarvan je hoopt dat ze niet waar zijn. Helaas was ook de werkelijkheid een droom waarvan je hoopt dat ie niet uitkomt.

Het begon al bij het zwemmen. Ik kon de voeten voor me net niet volgen waardoor ik een gaatje moest laten en alleen kwam te liggen. Er zat nog wel een dame in mijn voeten maar daar had ik niks aan. Ik heb dus het hele zwemparcours alleen moeten afleggen. Hierdoor is het moeilijk om continue geconcentreerd hard te blijven zwemmen als je niemand ziet. Het resultaat was mijn slechtste zwemtijd ooit hier op Hawaii, ondanks dat mijn zwemmen dit jaar wel is verbeterd. Toen ik uit het water kwam was ik zeer gemotiveerd om te gaan jagen. In het begin lukte dat nog aardig ondanks dat mijn benen niet sterk aanvoelden, maar toen ik na 25 km de eerste dame in het zicht kreeg lukte het me niet nog dichter bij te komen en haar in te halen. Ik had de kracht niet om echt hard te rijden. Vanaf dat punt ben ik denk ik de strijd met mezelf gaan verliezen. Ironman is een sport waarbij je fysiek, maar zeker ook mentaal 100% in orde moet zijn om een top prestatie te kunnen leveren. Ik denk dat ik mentaal niet de gretigheid had om alles eruit te halen. Ik werd na 50 km al ingehaald door de eerste age-groupers die een half uur na ons gestart waren. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik bijna stil stond. Dit is niet waarvoor ik hier ben! Ik ben flink kwaad op mezelf geworden en kreeg weer een beetje spirit. Maar de benen wilden gewoon niet meer. Een fietstijd waar ik me bijna voor schaam, ik had gerekend op 20-25 min sneller. En onder de relatief makkelijke omstandigheden van zaterdag had dat zeker gekund. In de laatste kilometers van het fietsen wist ik al dat het mijn dag niet was en dat ik dan maar voor het finishen moest gaan. Excuses heb ik niet, maar als het niet gaat dan heb je overal last van. Een maag die niet meewerkt een rug die pijn doet. Het maakt het niet makkelijker. DNF was geen optie voor mij.

Ik hoopte nog op een redelijke marathon, maar vanwege de opspelende maag (waar ik tijdens het fietsen ook al behoorlijk last van had) kon ik niet hard lopen. Met nog 5 km te gaan heb ik strompelend net op tijd een toilet kunnen bezoeken. Ik heb de finish gehaald, maar dit is niet waarvoor ik zo hard heb gewerkt.

Ik heb op dit moment erg gemengde gevoelens. Ik zou graag nog een wedstrijd willen doen en laten zien dat ik wel degelijk in staat ben een snelle tijd neer te zetten. Aan de andere kant zegt mijn verstand dat het verstandiger is nu even de rust te nemen zodat ik weer eerder kan beginnen. Ik heb dus besloten dat het het einde van het seizoen is! Even het lichaam goed laten uitrusten en dan weer met frisse moed met de opbouw naar het nieuwe seizoen beginnen.

Bij deze wil ik alle sponsors en supporters bedanken. Helaas heb ik op de grootste wedstrijd van het jaar niet kunnen laten zien waartoe ik in staat ben, maar ik hoop dat volgend jaar zeker goed te maken. Van mijn 2 seizoens-pieken op de Ironman is er 1 (Klagenfurt) geslaagd en 1 (Hawaii) dus niet. Gelukkig kan ik wel zeggen dat ik van 4 starts op Hawaii er ook 4 keer gefinished ben: 2x goed en 2x minder. Het lijkt wel een soort 50% regel... Volgend jaar maar eens mee afrekenen dan! - top

Na 2006, 2008 en 2010 is het al weer mijn 4e start op Hawaii. In 2009 mocht ik de wedstrijd van de zijlijn bekijken omdat ik toen geblesseerd was. Kortom het is de 5e keer dat we op dit mooie eiland zijn neergestreken.

De voorbereiding is goed verlopen. Evenals vorig jaar heb ik mijn voorbereiding in de Sierra Nevada in Zuid-Spanje gedaan. Dit keer helemaal alleen, maar ik was erg gemotiveerd om de trainingen goed af te kunnen werken. En eenzaamheid maakt je als Ironman-atleet soms ook sterker als je de goeie focus hebt. Het trainen in de Sierra voor Hawaii heeft verschillende voordelen. Ten eerste zit je op hoogte en heb je het effect van de aanmaak van extra rode bloedlichaampjes. Ten tweede is het in september rond Granada erg warm (vaak boven de 30 graden Celsius). Een perfecte warmte acclimatisatie richting Hawaii dus. En als laatste is het een prima manier om kracht op te bouwen voor het fietsen. Je moet er veel klimmen en de enige manier om boven te komen is om power te leveren. Ook dit is voor de wedstrijd op Hawaii erg belangrijk, want dat is een echt kracht-parcours vanwege de wind. Al met al was het voor mij dus niet moeilijk om weer terug te keren naar het trainingscentrum in de Sierra Nevada. Helaas moest ik wel wat improviseren om mijn looptrainingen goed af te werken. Ze waren de atletiekbaan aan het renoveren, dus ik heb maar een stukje weg op gezocht en mijn intervallen van kilometerpaaltje tot kilometerpaaltje gelopen.

Na het trainingskamp ben ik welgeteld twee dagen thuis geweest. Daarna zijn we naar Nederland vertrokken om het 90 jarige verjaardagsfeest van mijn oma te vieren. De volgende ochtend vertrokken we via LA naar Kona. Inmiddels zitten we hier al weer een week. De jetlag is verwerkt en het warme vochtige klimaat voelt ook al weer redelijk "gewoon" aan. Toch heerlijk dat je nooit hoeft na te denken wat je aan moet doen. Het is altijd mooi en warm weer! Afgelopen week heb ik nog mooi wat trainingen kunnen doen. We hebben al een paar keer in zee gezwommen en elke keer nog dolfijnen gespot. Echt gaaf om met dolfijnen te zwemmen. Je ziet gewoon dat ze er zelf ook plezier in hebben. Op mijn nieuwe Isaac Muon TT ben ik donderdag naar Hawi heen en weer gefietst (dit is het fietsparcours van de wedstrijd). Natuurlijk stond de beroemde Ho'omumuku (zij)wind er, maar dat mocht de pret niet drukken. De fiets fietst super en ik ben er zeer tevreden over. Op de foto hierboven kun je zien hoe trots ik er op ben. Alle dank gaat uit naar sponsor Tehava! Gisteren mijn laatste duurloopje gedaan richting Energy-lab. Ook dit verliep prima dus ik denk dat ik er wel klaar voor ben.

Nog een klein weekje en dan mogen we los. De start voor de pro's is zaterdagochtend 8 oktober om 6:30 uur. In Nederland is het dan 18:30 uur. Je kunt de race live volgen op www.ironman.com. Voor mij is het vanaf nu goed uitrusten zodat ik vol energie aan de start sta!

Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat op mijn website heb geschreven. Dus hoog tijd voor een update. Na Ironman Frankfurt heb ik even een week de tijd genomen om mijn lichaam te laten herstellen van 2 Ironmans. Daarna begon het traject richting Hawaii. Twee trainingsblokken van 12 dagen met een korte rust periode er tussenin. In de paar rustdagen even de tijd gevonden om de familie weer eens op te zoeken en mijn nieuwe Isaac Muon bij sponsor Tehava op te halen. Ik heb de afgelopen maanden al getest op een prototype, maar nu is de fiets echt klaar voor serieuze wedstrijden. Foto's en een uitgebreider verhaal volgen binnenkort, want ik ga op deze super-fiets ook Hawaii rijden.

Ter afsluiting van de tweede 12 dagen (dus zonder gas terug te nemen) heb ik vorige week de Chtriman 113 (halve triathlon) in Cambrai gedaan, een wedstrijd op een uur rijden ten noorden van Compiegne. Dit was de vuurdoop van de Isaac Muon in een wedstrijd. Hij is heeft de test goed doorstaan, mijn benen waren alleen de bottleneck. Maar goed wat kun je verwachten na een trainingsweek van 30 uur! Resultaat was een 2e plaats en een goeie snelheidstraining.

Afgelopen zaterdag stond de zware halve triathlon van Gerardmer op het programma. Een aantal maanden geleden toen ik besloot om deze wedstrijd te gaan doen had ik de volgende twijfels: Ik weet dat het niet mijn fiets parcours is, bijna 2000 hoogtemeters in 94 km fietsen. In 2009 had ik dit al eens meegemaakt tijdens de Alpe d’Huez triathlon, waar ik ook in de beklimmingen behoorlijk naar huis gefietst werd door mensen die ik op het vlakke wel bij kan houden. Maar ik had wel heel veel goede verhalen over deze wedstrijd in de Vogezen gehoord. Dus ik was wel nieuwsgierig. En ook al ben je geen klimmer, je moet die heuvels toch op, dus een goede trainingsprikkel is het altijd! Goed, in de aanloop-week naar de wedstrijd voelde ik me nog steeds wat moe van de vorige weken. Elke keer als ik een fietstraining of looptraining deed, voelde ik mijn benen nog. Maar op vrijdag, de dag voor de wedstrijd, voelde het toch al wel wat beter aan. We waren donderdag avond in Gerardmer aangekomen. Ik heb het fietsparcours niet meer gefietst alleen een keer met de auto gereden. Het looprondje heb ik nog wel vooraf kunnen lopen, ook dit was behoorlijk pittig met een lekkere klim erin.

De start was zaterdagochtend om half 10. Lekker relaxed vergeleken met een Ironman. Het zwemmen was erg mooi en ging goed. Jammer van de stenen op de bodem, want ik heb tijdens de kleine landlus wel een teen gekneusd. Het fietsparcours is ook schitterend, drie keer een beklimming per ronde (totaal 3 rondes) varierend tussen de 2 en 4,5 km. Ondanks dat ik niet goed was heb ik toch kunnen genieten van de wedstrijd. Ben me wel in de eerste ronde rot geschrokken. In de afdaling voor me reed een man die de bocht uit vloog en een behoorlijke smak maakte. Er stopten al twee man dus ik heb maar besloten door te fietsen. Gelukkig stond enkele honderden meters later een jury lid met motor langs de kant. Die heb ik maar even verteld wat er gebeurd was zodat hij erheen kon gaan. Ik ben benieuwd hoe het met de man is afgelopen. In de volgende klim was ik niet echt handig aan het schakelen waardoor mijn ketting eraf liep. Het zat dus niet mee. Het was bovendien een enorm warme dag. Normaal gesproken kan ik hier goed tegen maar dit keer had ik er toch behoorlijk last van. Waarschijnlijk toch iets te weinig gedronken op de fiets en dat merkte ik met lopen. Ik kon echt niet in mijn ritme komen. Heb bij elke verzorgingspost stil gestaan om mezelf te koelen en te drinken. Dit hoort een professional dus niet te doen. Het had voor mij op dat moment niet veel meer met een wedstrijd te maken. Toch blij dat ik wel gefinished ben. Na de finish voelde ik me behoorlijk kapot. Maar de volgende dagen had ik geen centje spierpijn en voel me weer helemaal fit. Een teken dus dat ik lang niet voluit heb kunnen gaan in de wedstrijd. Mijn verklaring is dat ik toch niet goed uitgerust de wedstrijd ben ingegaan. Ik ben iemand van het pieken dus dat moet ik dan maar op Hawaii doen.

Op dit moment zit ik weer op hoogte in de Spaanse Sierra Nevada. Ik hoop hier in de warmte de laatste stapjes te kunnen maken om top fit op Hawaii te staan. Tot later!

Het is maandagochtend 6 uur, de dag na de IM European Championships in Frankfurt. Zoals gewoonlijk heb ik maar een paar uurtjes geslapen. Het lijf is nog teveel bezig om in slaap te vallen. Dus dan maar een verhaaltje schrijven. Het begon als een experiment (3 weken na een IM, die ik voluit had geraced, weer een IM) en om zeker te stellen dat ik Hawaii dit jaar zou gaan halen met het nieuwe KPR (Kona Points Ranking) systeem. Nu bleek na Klagenfurt dat ik al genoeg punten had, dus die reden viel weg. De 3 weken tussen de races stond in het teken van herstellen, een paar "key"-trainingen en dan taperen. Ik voelde me goed en had zin in de race.

Ik ben toch wel een fan van mooi triathlonweer bij zo'n 25-30 graden. Helaas mochten we daar gisteren niet van genieten. Ok, tijdens het zwemmen was het droog en kwam de zon zelfs nog even tevoorschijn. Maar zodra we op de fiets stapten was het nat, koud en behoorlijk winderig. Dat maakte de wedstrijd zwaar en heroïsch. Het zwemmen ging redelijk, helaas niet zo snel als in Klagenfurt, maar toch mijn tweede snelste zwemtijd ooit. Tijdens het fietsen heb ik hard gepushed. Het voelde aan alsof ik hard aan het fietsen was, maar dat was dus echt niet zo. Mijn spieren waren nog niet volledig hersteld van Klagenfurt. Hierdoor miste ik de kracht. Ik heb hier dus veel tijd laten liggen en begon pas als 13e aan het lopen. Gelukkig had ik nog steeds de spirit om er een mooie wedstrijd van te maken. Het lopen ging lekker: ik kon niet zo aanvallend lopen als 3 weken geleden, maar er zat toch nog een redelijk goeie marathon in. Al met al leverde me dit een 9e plek op. En dat het een heroische wedstrijd was blijkt wel uit het feit dat er van de 22 pro dames die gestart zijn er slechts 14 zijn gefinished. Helaas was Mirjam één van de uitvallers. Ze was met een supersterke wedstrijd bezig en ze had het ver kunnen schoppen.

Het experiment heeft opgeleverd dat 3 weken na een IM ik toch nog niet volledig hersteld ben (eigenlijk wist ik dit wel, maar nu heb ik het zelf gevoeld). En de Hawaii kwalificatie is binnen!

Ironman European Championships, Frankfurt, Germany, 24 July 2011, 3.8-180-42.2 km
1.	Caroline Steffen (SUI)	9.12.13
2.	Lucie Zelenkova (CZE)	9.13.46
3.	Sonja Tajsich (GER)	9.14.14
4.	Yvonne van Vlerken (NED)	9.15.37
5.	Samantha Warriner (AUS)	9.18.04
6.	Meike Krebs (GER)	9.22.43
7.	Sylvia Felt (GER)	9.26.21
8.	Susan Dietrich (GER)	9.28.08
9.	Heleen bij de Vaate (NED)	9.32.51
10.	Virginia Beresategui (ESP)	9.37.00

Een fantastische dag gisteren: voor het eerst in mijn carriere onder het uur gezwommen (58.54), het ging al lekker in de trainingen maar toch mooi dat het er dan ook uit komt in de wedstrijd. Dat het fietsen snel zou zijn wist ik wel, het parcours is er voor gemaakt. Maar toen liep ik ook nog eens een sub-3h marathon (2.59.40), de snelste van het veld. Opgeteld bleek het goed voor een fantastisch PR, ruim onder de 9 uur. Als ik goed geteld heb zijn er maar 14 dames op de all-time ranglijst die ooit sneller geweest zijn op de Ironman-afstand. Waaronder dus de 3 dames die gisteren voor me zaten: de wedstrijd had een heel hoog niveau want ik had niet gedacht dat ik met deze tijd naast het podium zou staan. Dat blijft natuurlijk wel een klein jammer bijsmaakje hebben, maar ach, snel vergeten en vooral superblij zijn met mijn eigen prestatie!

Ironman Austria, Klagenfurt, 3 July 2011, 3.8-180-42.2 km
1.	Mary-Beth Ellis (USA)	8.43.34
2.	Erika Csomor (HUN)	8.51.10
3.	Diana Riesler (GER)	8.53.34
4.	Heleen bij de Vaate (NED)	8.56.11
5.	Eva Dollinger (AUT)	9.05.13
6.	Simone Helferschneider (AUT)	9.11.36
7.	Joyce Wolfe (IRL)	9.15.42
8.	Nicole Woysch (GER)	9.23.31
9.	Svetlana Blazevic (SCG)	9.30.15
10.	Kristin Lie (NOR)	9.31.44

En dan is het bijna zover, nog 10 dagen tot mijn eerste IM van het jaar 2011: IM Klagenfurt. En ik denk dat ik er zo onderhand ook wel klaar voor ben. De trainingsstage op hoogte in Spanje, de Sierra Nevada, heeft me goed gedaan. De trainingen daar waren niet makkelijk, integendeel ik heb af en toe behoorlijk afgezien. Maar daardoor ben ik er veel sterker uitgekomen dan dat ik er in ging. De eerste week was Rob met me mee. Vooral tijdens de lange duurlopen was het erg prettig dat hij mee kon fietsen met drinken. Want wat kan ik zweten zeg! Daarnaast hebben we samen ook mooie fietsritjes kunnen maken. De tweede week kwam vriendin Mariska me vergezellen. Naast het fijne trainen hebben we weer een hoop lol gehad samen. Het was al weer 2 jaar geleden dat we voor het laatst samen op trainingskamp waren geweest. Werd dus hoog tijd om dat weer op te pakken.

Inmiddels ben ik al weer een dikke week thuis in Frankrijk. En wat voelen de traingen dan “easy” als je de hoogte gewend bent. Tijdens de eerste zwemtraining voelde het verplaatsen van water wel heel makkelijk aan. En tijdens het fietsen zit er een hoop power in de benen.

Afgelopen weekend zou de halve triathlon van Stein zijn. Helaas is deze mooie wedstrijd van de kalender verdwenen wegens financiële problemen. Hierdoor werd het een weekend van hard trainen in plaats van een wedstrijd doen. Zaterdagochtend heb ik een 3,8 km zwemtest gedaan in het zwembad. ’s Middags volgde een interval looptraining van 2 uur. De volgende ochtend de fiets op voor een harde bloktraining. En als toetje had ik maandag een lange duurdag. ’s Ochtends 4 km zwemmen, daarna 3 uur fietsen (helaas in de regen). En na even gerust te hebben ’s middags 1 ½ uur fietsen met als combi een 2 uur duurloop. Ik was na afloop zeer tevreden en ga vol vertrouwen richting Klagenfurt. Dinsdag volgde gelukkig wel een rustdag.

Komende vrijdag vertrekken we naar Klagenfurt. Dan heb ik nog rustig een week de tijd om het parcours te verkennen! Mijn startnummer is 53. Zondag 3 Juli is het zover.

De afgelopen week was een rondje Europa met de 70.3 in het Oostenrijkse St. Polten als afsluiting. Een week geleden zat ik nog op Mallorca. In de tussentijd ben ik al in Frankrijk, Nederland (en dus ook in Belgie), Duitsland en Oostenrijk geweest. Afgelopen donderdagavond zijn we met de eerste etappe begonnen richting St Polten. We waren nog geen uur onderweg of er kwam bij een rotonde een Fransman bij ons naar binnen rijden. Resultaat een kapotte bumper, formulieren invullen en een half uur vertraging. Maar gelukkig konden we gewoon onze weg vervolgen en hadden we zelf niks. Om half 10 ‘s avonds besloten we een hotelletje te pakken in Duitsland. Heerlijk geslapen, de volgende morgen om een ochtendloopje gedaan en toen onze reis vervolgd. Halverwege de middag kwamen we in St. Polten aan. Ik besloot gelijk maar even het zwemparcours te testen en daarna heb ik het startpakket voor de wedstrijd opgehaald. In 2007 had ik hier ook al meegedaan, dus ik kon me het parcours nog wel een beetje herinneren. Het zwemmen is in twee meertjes met een tussenstuk lopen van 200 meter (zie foto hiernaast). Het fietsen gaat de eerste 20 km over de snelweg en verder zitten er 3 klimmetjes in. Het loopparcours zijn 2 relatief vlakke ronden. Inmiddels is de 70.3 van St. Polten uitgegroeid tot een van de grootste wedstrijden in haar soort.

We zaten in een spik splinter nieuw 4 sterren hotel. De dag voordat wij aankwamen hadden ze net hun deuren geopend en bij wijze van sponsoring het eerste weekend wat triathleten toegelaten. Zaterdag de normale wedstrijdvoorbereiding gedaan. Ik voelde me alleen langzamerhand verkouden worden, kreeg last van mijn keel en was de hele tijd aan het niezen. Hierdoor heb ik niet echt lekker kunnen slapen. Tijdens de wedstrijd was ik ook lekker aan het snotteren maar ik denk niet dat mijn prestatie er echt slechter door was, want ik had me voorgenomen er gewoon in te vliegen.

De dag van de wedstrijd was het superweer. De start was van een ponton met een startduik! Helemaal mijn specialiteit, ahum :-). Het zwemmen in het eerste meertje ging erg goed. Helaas verloor ik de aansluiting met het groepje in het tweede meertje waardoor ik 30 seconden later uit het water kwam, maar op zich had ik toch weer een aardig zwemonderdeel. Op de fiets voelden de benen goed. Helaas is de vorm nog niet zo, om met de kop van de wedstrijd mee te kunnen. Het lopen voelde gelukkig al weer een stukkie beter dan vorige week en ging ook wat sneller, maar ook hier moet nog wel aan gewerkt worden. Al met al ben ik voor dit moment tevreden. De wedstrijd verliep volgens plan, namelijk een stapje beter dan vorige week. Ik had nog nooit 2 halve triathlons in 2 opeenvolgende weekenden gedaan, maar het ging prima met het herstel omdat ik ze eigenlijk meer als luxe intensieve trainingen heb gedaan. Als je echt diep en hard kunt gaan in een wedstrijd is het gevoel achteraf toch wel wat anders. Maar ik heb de afgelopen twee weken weer met plezier wedstrijden kunnen doen en de komende weken ga ik hard aan de vorm werken. Ik ga namelijk 3 weken op hoogtestage. En dat alles voor de eerste piekwedstrijd van dit seizoen: 3 juli, Ironman Klagenfurt.

Ter afsluiting van een ontzettend mooi trainingskamp van 2 weken op Mallorca heb ik van het weekend meegedaan aan de nieuwe 70.3 wedstrijd op Mallorca. Ik verbleef in een hotel in Alcudia. De eerste week zat er een stel oud- Alohanen, de vereniging waar mijn triathlon carriere is begonnen. Het was ontzettend gezellig en we hebben een paar keer samen kunnen trainen. De tweede week kwam een groep triathleten van de Amsterdamse triathlon vereniging de Dolfijn. De meerderheid zou ook met de wedstrijd meedoen en ze hadden een grote groep zeer enthousiaste supporters meegenomen. Wederdom was het 's ochtends en 's avonds erg gezellig tijdens het eten. We hebben veel lol gehad.

Dan de wedstrijd. Het zwemmen was in de Middellandse Zee en het water was supervlak. Ik hoopte eens onder de 30 minuten te zwemmen. En dat lukte, alhoewel ik wel de laatste dame was :-(. Het fietsen ging over een parcours met 900 hoogtemeters. Er zat een klim in van 8 km en een lange afdaling. Verder zaten er ook supervlakke stukken in. Kortom van alles wat. Erg mooi, maar het klimmen blijft voor mij toch lastig. Ik heb nog wel wat dames met fietsen in kunnen halen. Helaas merkte ik aan het eind van het fietsen al dat ik te weinig gedronken had. Ik was uitgegaan van 2 extra bidons van de organisatie bij de laatste 2 drankposten op het fietsparcours. De eerste zat maar half vol en de tweede ging open toen ik hem aanpakte waardoor er nog maar een beetje in zat. Te weinig gedronken dus. Tijdens het lopen merkte ik dat behoorlijk. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk te drinken en aan het eind van het lopen begon ik er dan ook lekker in te komen. Het lopen was dan ook ver onder mijn maat, maar toch een goed gevoel dat ik gefinished ben. Heb mijn lichaam eens goed wakker geschud en hoop komend weekend weer een stukkie beter te zijn. Want komende zondag doe ik mee met de 70.3 race in het Oostenrijkse St. Pölten.

Dit stukje had een mooie motivatie-bron moeten worden voor alle deelnemers die zich aan het voorbereiden zijn op de triathlon van Stein, en vooral voor mijn voormalige SABIC collega's die aan deze prachtige race wilden meedoen. Maar de mooiste triathlon van Nederland gaat dit jaar niet door. Deze week hoorde ik tijdens mijn trainingskamp op Mallorca dat de triathlon van Stein, de Dutch Mountains Challenge, de voormalige SABIC Triathlon, om financiële redenen niet door kan gaan. Hoewel ik een liefhebber ben van de lange afstand, was ik dit jaar eigenlijk wel blij met de keuze van de organisatie om een halve te organiseren. Want de wedstrijd viel 2 weken voor de Ironman van Klagenfurt, de eerste hele triathlon waar ik dit jaar naar toe piek. De lange afstand was te veel van het goede geweest, maar een halve in Stein zag ik wel zitten. Het liep ook goed met de inschrijvingen, dus atleten wisten deze keuze ook wel te waarderen. Maar kennelijk is het niet gelukt om het evenement financieel sluitend te krijgen en dat is ontzettend jammer. De wedstrijd heeft 30 jaar mooie historie en ik hoop dat "Stein" vanaf volgend jaar gewoon een begrip kan blijven in de triathlonsport. Alle enthousiaste SABIC deelnemers zou ik in ieder geval willen prikkelen om dit jaar een andere race op te zoeken, want dat is nog altijd beter dan helemaal niet triathlonnen!

Zelf ben ik nu dus op Mallorca, pas mijn eerste buitenlandse trainingskamp van dit jaar. Deze week draai ik veel uren en dat gaat goed tot nu toe. Het is weer een prachtige afwisseling met beklimmingen, vlakke en glooiende ritten, zwemmen in zee en in het zwembad en lekker lopen over de boulevard. We zitten met een leuke groep mensen, dus dat is perfect voor de gezelligheid en om af en toe samen te trainen. De komende week heb ik een rustige week om toe te werken naar de Ironman 70.3 Mallorca, die wordt gehouden in hetzelfde dorp waar ik nu ook al logeer. Voor de duidelijkheid: de 70.3 is ook een halve triathlon en staat voor het totaal aantal mijlen in de race. Als alles goed gaat doe ik een week later ook nog een 70.3 in het Oostenrijkse St. Pölten. Daarna is het even rust en dan richting de Spaanse Sierra Nevada om me op hoogte voor te bereiden op de hele Ironman van Klagenfurt.

Het is begin mei, het triathlonseizoen is bijna begonnen! Om in de stemming te komen hebben we nog een mooie fotoserie van Hawaii 2010 op de fotopagina gezet.

Al veel bezorgde mailtjes ontvangen. Iedereen bedankt hiervoor, maar gelukkig geen blessure. Ik kan er in dit geval erg kort over zijn. Mijn slechtste race ooit. Ik heb gisteren niet laten zien wat ik op dit moment in me heb. Het hoofd zei domweg nee. Ik heb de hele wedstrijd een mentale strijd met mezelf gevoerd die ik dik heb verloren. Snel een punt erachter zetten, en me concentreren op de rest van het seizoen. Ik ga dus ook niet verder in op de wedstrijd. Wel wil ik May, Maud en Sonja bij deze feliciteren. Zij hebben het super gedaan!

Ik kijk nu positief vooruit. Heb zin in de komende wedstrijden en weet waar ik aan moet werken. Het was wel weer leuk eens in Nederland te zijn, bekenden te zien en weer eens gewoon Nederlands te kunnen praten. Over twee maandjes nog een keer. Dan staat de halve van Stein op het programma. De mooiste wedstrijd van Nederland! In de tussentijd ga ik hard aan de vorm werken. Ironman Klagenfurt wordt het hoofddoel dit jaar. Dus 3 juli staat met een grote rode stip in mijn agenda vermeld. - top

Het is inmiddels eind maart en het wedstrijdseizoen staat voor de deur. Afgelopen maand heb ik met wat ups en downs beleefd. Het was vooral mentaal een zware periode maar ik hoop dat ik de knop nu helemaal heb kunnen omzetten. Dan zie je ook nog eens je concullega´s lekker wedstrijden doen in o.a. Abu Dhabi en San Juan en dan weet je dat je er zelf nog niet bent. Maar ook ik weet dat als je sterk wil zijn in de sport, dan moet je vooral ook mentaal sterk zijn. En dat is wat de komende weken gaat tellen! En hé, het is lente, en de energie is stijgende. Tijd om naar buiten te gaan en de vogeltjes te horen fluiten!

Natuurlijk heb ik niet stil gestaan. Twee weken geleden startte ik in de sprint duatlon van Meaux. OK, niet mijn afstand, maar wel een zeer goede training. Bij de start moest ik dan ook snel een groepje van 5 dames laten gaan. Het was een leuk wedstrijdje met een aparte dames-start en behoorlijk wat deelnemers. Het resultaat was een vijfde plek. En vooral niet onbelangrijk, ik heb genoten onderweg.

Gisteren was mijn debuut op de `duathlon par equipe`, met andere woorden de team duatlon. En nog wel in het dorp Creil (gelijknamig aan het dorp waar ik ben geboren en opgegroeid). Elke minuut startte er een team van 3 tot 5 personen. En de bedoeling is dat je met z´n drieën over de finish komt. Ik deed de wedstrijd samen met 2 meiden van mijn nieuwe club hier in Compiegne. De afstanden waren 5/18/2,5km. Het lopen was voor mij voor ongeveer 1,25 personen, aangezien ik de helft van het loopparcours een teamgenote heb geduwd. Met fietsen kon ik mooi op kop rijden met de twee andere dames in mijn wiel. We eindigden als tweede dames team en het was erg leuk en gezellig om een keer te doen.

Op dit moment werk ik nog steeds aan mijn basis. Ik blijf nog 5 weken in Frankrijk en dan vertrek ik naar Mallorca om daar verder aan mijn fietsen te werken en voor de IM 70.3 wedstrijd.

De kop is eraf. Mijn eerste wedstrijdje van het seizoen 2011. Tot nu toe heb ik alleen nog maar aan de basis gewerkt en nog weinig snelheid gedaan en was het dus een leuke test om te kijken hoe het met de snelheid gesteld staat.

Daarom stond ik vanmorgen aan de start van een lokale 10 km wedstrijd. Er was een aparte startserie voor de joggers en een startserie voor de mensen die dachten onder de 43 minuten te lopen. Ik startte in de laatste serie en was hierin de enige vrouw! Het is wel weer even wennen om in deze hartslag zone te lopen en het resulteerde in een tijd net onder de 40 minuten, namelijk 39'59! Er moet dus nog hard gewerkt gaan worden, maar dat gaat lukken.

Komende weken worden de trainingsblokken weer wat zwaarder. Met de voorbereiding in Noord-Frankrijk is het af en toe mentaal wel wat zwaarder aangezien het weer niet altijd meezit. Wel weer eens goed om mezelf te realiseren hoe verwend ik de afgelopen jaren ben geweest in al die buitenlandse warme oorden. Je moet het doen met de omstandigheden die je hebt, ook in een wedstrijd. Volgende test is over 3 weken, de korte duatlon van Meaux.

Het is een tijdje stil geweest op mijn website. Dit betekent niet dat ik heb stilgezeten. De afgelopen 2 maanden is er veel veranderd. Daarom hoog tijd voor een update.

De tweede week van januari zijn we naar Frankrijk verhuisd. Rob werkt nu voor de DSM vestiging in Compiègne. Compiègne ligt 70 km boven Parijs en is onder andere de startplaats van de wieler-klassieker Parijs-Roubaix. Er ligt een mooi paleis en een prachtig groot bos aan de rand van het stadje. Het is een erg mooie omgeving om in te sporten, dus ik kan mijn lol op. Gelukkig is er ook een triathlon vereniging en een zwemvereniging waar ik al lid van ben geworden.

Om enigszins voorbereid naar Frankrijk te vertrekken hebben we de eerste week van januari een week lang franse les gehad. Een goede manier om het frans weer een beetje naar boven te halen, want dat was toch wel erg ver weggezakt. Nu we hier eenmaal wonen is het nog wel lastig om een gesprek in het frans te voeren. Gelukkig hebben we nog steeds 2x per week les en zal het over een half jaar hopelijk wel wat beter gaan. De afgelopen 2 weken heb ik de trainingen weer serieus opgepakt. Ik heb besloten deze winter niet naar warme oorden te gaan, maar me in mijn nieuwe woonplaats voor te bereiden op het komende seizoen. De faciliteiten zijn perfect. Ik heb inmiddels een zwemcoach gevonden, Stephane Lecat. Stephane is een voormalig lange afstandzwemmer die Europees Kampioen was op de 25 km in 2000, 3x een worldcup heeft gewonnen en brons won op het WK in 2001. Kortom iemand die wel kan zwemmen. Ik geloof erin dat we samen wel wat aan mijn zwemmen kunnen doen en dat ik zeker 5 min van mijn 3,8 km-tijd kan afhalen.

De omgeving van Compiègne is fantastisch om te fietsen. Ik heb inmiddels al wat tochtjes gemaakt en het verveelt nog lang niet. Ook de faciliteiten voor het lopen zijn super. Er is een nieuwe atletiekbaan waar iedereen gratis op mag trainen. Helaas wordt hij weinig gebruikt overdag, maar dat vind ik niet erg. Het bos ligt op 5 min lopen van ons huis en daar kun je gerust een hele dag doorbrengen zonder dat je hetzelfde pad hebt gehad. Genoeg te ontdekken dus komende maanden. Ik hoop dat het weer een beetje meewerkt en dan vind ik het helemaal niet zo erg dat ik niet in een warm trainingskamp zit. Bovendien heeft mijn nieuwe fitness centrum een sauna.

Mijn wedstrijdprogramma voor dit seizoen begint langzaam vorm te krijgen en ook op sponsorvlak zijn er goede ontwikkelingen. Daarover meer in mijn volgende stukjes, ik zal de frequentie weer wat opvoeren. De winterslaap en de verhuizing zijn voorbij, de training voor 2011 is echt begonnen. Let's go!